Geplaatst 
Gedurende 4,5 jaar stond ik echt op een prachtige stal. Of, nou ja, mijn paard Meagan stond op een prachtige stal
Ik woonde daar zelf een klein autokwartiertje bij vandaan. Ze stond in een mooie ruime, lichte, frisse en deels open box.
Vanuit de stal konden ze zo de paddock Paradise in. Meagan stond hier aanvankelijk met 3 andere paarden, maar uiteindelijk nog met 2. De buitenrijbak was bijna altijd goed begaanbaar. In de winter maakte ik gebruik van de binnenrijbak, waar nooit iemand anders in reed.
De staleigenaresse was tevens mijn instructrice, dus perfect geregeld
Regelmatig gingen we met de trailer op pad naar het bos.
Ik ben zelf een lange tijd ziek geweest. Toen heeft de staleigenaresse gezorgd voor Meagan, waar ik vreselijk dankbaar voor was en ben. Ze had zelfs een slaapkamer ingericht voor mij, zodat ik er kon logeren wanneer ik maar wilde
Je vraagt je dan vast af waarom ik zo gek ben geweest om te vertrekken, hé?
Nou, eigenlijk was de keuze toch best snel gemaakt. Ik woon namelijk in een deel van een boerderij in een piepklein appartementje. Hier ben ik komen wonen na mijn ziekte en daar erg mijn rust weten te vinden.
Nog steeds ervaar ik de nasleep van alle behandelingen, wat zich uit in bijvoorbeeld hele slechte dagen en goede dagen. Over het algemeen genomen heb ik weinig energie. Ik kan maar beperkt wat doen op een dag en ben vreselijk snel overprikkeld.
Omdat de stal van mijn paard toch gedaan moest worden, was ik iedere dag te vinden op stal. Vaak haalde ik dan ook de paarden binnen, voerde ze en veegde de boel aan. Na de tijd had ik meestal geen energie meer over om nog iets met mijn paard te doen. Dan ging ik vaak teleurgesteld weer naar huis.
Iemand uit mijn directe omgeving zei tegen me: "Waarom haal je je paard eigenlijk niet naar huis?"
Mijn eerste reactie was: "Nee, dat kan echt niet! Want...ehh... ja waarom kan dat eigenlijk niet?"
Ik moest de afweging maken of ik genoegen zou willen nemen met alleen een stuk weide en een rijbak.
Daarbij was het denk ik meer de vraag of ik mijn prinses in weer en wind buiten wilde laten.
Een geluk bij een ongeluk is dat ze sinds een klein jaar een stofallergie heeft, waardoor het voor haar luchtwegen veel beter is om buiten te kunnen zijn.
Sinds 2,5 week staat ze bij huis. De eerste nachten heb ik nauwelijks geslapen
Ik voelde me schuldig dat ik haar uit haar vertrouwde omgeving had getrokken. Het leek ook of ik plots een eigen paard had waar ik voor moest zorgen, terwijl ik haar al 8,5 jaar heb en al heel veel zelf deed.
Is het zoals ik had verwacht? Ja, het is echt niet te beschrijven hoe fijn het is om op slechte dagen gewoon even je paard een knuffel te kunnen geven. Op goede dagen ga ik lekker met mijn paard een wandelingetje maken of haar trainen in de bak. Het geeft enorm veel rust om te weten dat je niet persé de deur uit hoeft.
Met mijn paard gaat het trouwens super goed. Ze is enorm rustig en al helemaal gewend. Ze draait haar hoef niet om voor een regenbui (waar ik nog wel eens wakker van lig). Gelukkig is haar deken echt stormproof gebleken.
Nou ja, genoeg gekletst. Fotoooooo's!
De hele weide
Heerlijk, die avondzon
De nieuwe rijbak verkennen samen
Meagan was erg onrustig de 2e dag, dus besloot bij haar te gaan picknicken
Dat was een geslaagd plan. Stiekem was dat ook mijn ultieme Penny droom 
In de wei rijden, dat heb ik altijd al eens willen doen
In de avondzon rijden
Reacties zijn leuk, maar blijf lief
hun paarden hebben dan dikke pech, vind ik!!