Geplaatst And it's incredible.
In Juli 2014 begon ik met het leasen van een toen 10 jarige bonte KWPN merrie: Daisy.
Voor mijzelf was dit een geweldig gebeuren, ik heb autisme, ben erg verlegen en kan slecht met nieuwe dingen omgaan.
Het jaar lang dat ik Daisy gereden en verzorgd heb, ging super met mij!
Met vlag en wimpel geslaaagd voor mijn examens, keek met volle moed op mijn opleiding uit.
Hierdoor moest ik echter stoppen met het leasen van Daisy.
Halverwege augustus 2015 heb ik dus gedag gezegd.
Helaas ging het niet goed. Meerdere paniekaanvallen heb ik gehad, en ben dus meteen gestopt met mijn opleiding. Tot december heb ik thuis gezeten, en ga ondertussen zo'n 2 uur per dag, 3 dagen in de week weer naar school, Havo.
Vanaf het begin van het jaar ging het alleen maar bergafwaards helaas. Ik ben van 72 kilo afgevallen naar nu 57 kilo. Eten kan ik amper, ben continue ziek.
Maar een maand geleden kreeg ik een berichtje van de persoon door wie ik toen bij Daisy gekomen ben: Ze zou Daisy kopen!
Alles was twee weken later geregeld, en ik werd gevraagd of ik één of twee keer in de week Daisy weer wilde verzorgen. Daar heb ik natuurlijk geen nee tegen gezegd!
Dit is voor mij al een hele opkikker geweest en sinds deze week gaat het al stukken beter.
Gister is moeders meegeweest en heb ik even een ''lol met je knol'' moment gehad, dus ik zou zeggen, geniet van de blijheid die eraf straalt
[1] Om te beginnen, de eerste keer dat ik haar weer zag:
Ik had haar zaterdag eerst even in de bak gezet, (omheind met draad) wilde wat fotos maken zonder dat ze afgeleid werd door grasjes... Madam had alleen wat anders in gedachte en peerde hem zo onder het draad door. Dus toen maar verder met afleiding van grasjes....
[2]
[3]
Toen erop. Eerst even met zadel, maar da's niet zo interessant.
[4] Vrijheid = Blijheid
[5] Schoentjes uit, mijn voeten stinken natuurlijk..
[6]
[7]
[8] Haar neus staat er niet helemaal op, maar vind 'm wel leuk!
En even ter vergelijking, 2 foto's van vorig jaar
[9]
[10]
en een collage van mijn jaar met haar dat ik haar leaste: Kerst, samen naar mijn huis gereden, rondje bussloo, zonder zadel, buitenrit op mijn verjaardag... Deze dingen hoop ik dit jaar allemaal nog eens te doen, en nog beter!
Ik wil natuurlijk de nieuwe eigenaaresse super erg bedanken (ookal heeft zij geen bokt) dat ik Daisy weer rijden kan!
Mijn blijheid kan in ieder geval niet meer stuk
In Juli 2014 begon ik met het leasen van een toen 10 jarige bonte KWPN merrie: Daisy.
Voor mijzelf was dit een geweldig gebeuren, ik heb autisme, ben erg verlegen en kan slecht met nieuwe dingen omgaan.
Het jaar lang dat ik Daisy gereden en verzorgd heb, ging super met mij!
Met vlag en wimpel geslaaagd voor mijn examens, keek met volle moed op mijn opleiding uit.
Hierdoor moest ik echter stoppen met het leasen van Daisy.
Halverwege augustus 2015 heb ik dus gedag gezegd.
Helaas ging het niet goed. Meerdere paniekaanvallen heb ik gehad, en ben dus meteen gestopt met mijn opleiding. Tot december heb ik thuis gezeten, en ga ondertussen zo'n 2 uur per dag, 3 dagen in de week weer naar school, Havo.
Vanaf het begin van het jaar ging het alleen maar bergafwaards helaas. Ik ben van 72 kilo afgevallen naar nu 57 kilo. Eten kan ik amper, ben continue ziek.
Maar een maand geleden kreeg ik een berichtje van de persoon door wie ik toen bij Daisy gekomen ben: Ze zou Daisy kopen!
Alles was twee weken later geregeld, en ik werd gevraagd of ik één of twee keer in de week Daisy weer wilde verzorgen. Daar heb ik natuurlijk geen nee tegen gezegd!
Dit is voor mij al een hele opkikker geweest en sinds deze week gaat het al stukken beter.
Gister is moeders meegeweest en heb ik even een ''lol met je knol'' moment gehad, dus ik zou zeggen, geniet van de blijheid die eraf straalt
[1] Om te beginnen, de eerste keer dat ik haar weer zag:
Ik had haar zaterdag eerst even in de bak gezet, (omheind met draad) wilde wat fotos maken zonder dat ze afgeleid werd door grasjes... Madam had alleen wat anders in gedachte en peerde hem zo onder het draad door. Dus toen maar verder met afleiding van grasjes....
[2]
[3]
Toen erop. Eerst even met zadel, maar da's niet zo interessant.
[4] Vrijheid = Blijheid
[5] Schoentjes uit, mijn voeten stinken natuurlijk..
[6]
[7]
[8] Haar neus staat er niet helemaal op, maar vind 'm wel leuk!
En even ter vergelijking, 2 foto's van vorig jaar
[9]
[10]
en een collage van mijn jaar met haar dat ik haar leaste: Kerst, samen naar mijn huis gereden, rondje bussloo, zonder zadel, buitenrit op mijn verjaardag... Deze dingen hoop ik dit jaar allemaal nog eens te doen, en nog beter!
Ik wil natuurlijk de nieuwe eigenaaresse super erg bedanken (ookal heeft zij geen bokt) dat ik Daisy weer rijden kan!
Mijn blijheid kan in ieder geval niet meer stuk
