Geplaatst Na 2 maanden bleek er toch geen klik te zijn en besloot ik te stoppen. Wel had ik al 2 jaar een eigen verzorgpony genaamd Loesje. Ik wilde niet meer terug op de manege lessen, dus ging ik gewoon lekker mijn gang met Loesje. Ik heb jaren van haar genoten. Mijn moeder kwam nog wel eens op de manege om de paardjes te zien of soms te helpen met brokken voeren. Op een vrijdagavond in de zomer van 2014 verveelde ik mij, dus besloot ik mee te gaan met mijn moeder naar de manege. Er was in de tussentijd een grote binnen manege bijgebouwd waar ook een hoop nieuwe stallen in waren gebouwd.
Ik ging mijn moeder helpen met brokken voeren. We liepen dus door de gang en stopte bij iedere stal om het paard wat erin stond zijn brokken te geven. Halverwege de gang stopte we bij een stal, waar een heel onrustig paard in stond te draaien en alles deed behalve naar zijn voerbak toegaan. Ik bleef even bij dit paard staan en mijn moeder was ondertussen verder aan het voeren. Hoelang ik ook naar het paard bleef staren, ze bleef maar rondjes lopen en ging niét naar haar eten toe.
Ik deed iets wat je normaal gesproken eigenlijk niet moet doen.. Ik ging de stal in, en bleef rustig staan, in de hoop dat ze voorzichtig naar me toe zou lopen. Integendeel, het paard bleef gewoon rondjes draaien. Ik pakje een handje brok en hield het voor me uit. Ze werd wat nieuwsgieriger en probeerde iedere keer voorzichtig het eten te pakken, maar draaide vervolgens weer weg. Na 20 minuten daar gestaan te hebben pakte ze het toch uit mijn hand. Na 3 keer uit mijn hand gegeten te hebben probeerde ze uit te vinden hoe de drinkbak werkte, wat ze blijkbaar niet snapte. Ik liep rustig op de drinkbak af, en liet hem vol lopen. Voorzichtig ging ze eruit drinken en na 2 keer snapte ze hem zelf.
Ondertussen bekeek ik haar, en het viel me op dat ze er zo bijzonder uit zag. Geen gewone kleur, niet bruin, niet zwart, niet grijs, gewoon apart. Ze liet zich rustig door mij aaien, wat me een goed gevoel gaf. Ik vond dit voldoende, ze vertrouwde me toch een beetje. Dus ik liep weg. 2 weken later ging ik weer met mijn moeder mee. Ze stond niet meer in de stal waar ik haar ontmoet had. Maar bij ons op stal had een dierenarts al zijn paarden staan, hij kocht merries op van een slachtboer om ze vervolgens als draagmerrie te gebruiken. Ik vermoedde dat zij ook van hem was, omdat onze manege zelf nooit zo'n bang en schuw paard zou kopen. Zijn merries stonden allemaal samen in een groep ergens afgelegen in een hoekje van het hele terrein. Ik liep erheen, in de hoop dat ze er tussen zou staan. En daar stond ze, met een ontzettend lang touw aan haar halster geknoopt. Ik snapte niet zo goed waar dit voor was. Ze leek me te herkennen en kwam rustig naar me toe gelopen, ik aaide haar en liep daarna weer weg.
Een paar dagen later kwam ik de dierenarts tegen, ik vertelde hem dat ik een merrie in zijn groep erg aantrekkelijk vond ik vroeg of ik er wat mee mocht kloten, lekker poetsen, beetje knuffelen, niet te gek. Hij zij dat er 1 paard in de groep stond die niet te vertrouwen was, bang, gemeen, onvoorspelbaar. En dat hij eerst moest kijken of dat niet dat paard was. En raad eens, zij was dat paard, dat 'onvoorspelbare gevaarlijke paard'. Maar tóch mocht ik proberen haar te verzorgen en haar makker te maken. Toen ik dit net 2 weken deed, gebeurde er iets waardoor ik niet meer bij mijn verzorgpony kon komen.. Mijn hart brak. Het was toen juli. Hoe verdrietig ik mij ook voelde, ik besloot toch naar het paard te gaan wat aan haar halster 'nummer 17' droeg. Ze werd langzaam makker en kwam iedere keer vrolijk naar me toe gewandeld als ik aankwam.
Ik gaf haar de naam, Andorra. In september ging ik met mijn moeder naar horse event waar ik een prachtig touwhalster voor haar heb gekocht. Ik was super blij dat ik de kans heb gekregen haar te ontmoeten. In oktober kwam de dierenarts naar mijn moeder toe, hij zei dat hij geen verschil merkte aan Andorra. Dat ze bang bleef, hij haar nog steeds niet te pakken kreeg als hij haar nodig had. Ondertussen was ze ook al geïnsimineerd, en was dus drachtig. Hij vroeg of wij Andorra wilde hebben. Ik kon mijn oren niet geloven toen mijn moeder me dit vertelde.
We zijn op zoek gegaan naar een geschikte stal voor haar en vonden die in een dorpje dicht bij ons in de buurt. Op 1 november 2014 was Andorra mijn eigen paard. Op 2 november brachten wij haar naar haar nieuwe huis. Ik heb daar rustig aan Andorra kunnen wennen en zij aan mij. Ik oefende met het halster omdoen, wat wandelen, na een paar maandjes ook met een dekje en een longeersingel. Dit ging allemaal top totdat we in de gaten kregen dat Andorra veel te weinig eten kreeg. Ze was drachtig, dus hoorde in principe dikker te worden. In tegendeel. Andorra werd steeds dunner en ook de stal was meer beton dan stro..
Eind februari hebben we haar met spoed weer moeten verhuizen naar de stal waar ik haar als eerste ontmoet heb. De manege waar ik begon met rijden. Ik was blij dat het zo goed met haar ging. Ze wende steeds meer en we oefende nieuwe dingen zoals longeren etc. In april kreeg ze voor het eerst een zadel op, ze zette geen stap verkeerd. Ik ben er toen ook voor het eerst op geklommen, ook dat deed ze super! Toen ik voor het eerst gedraafd had werd ze erg dik, ze was eigenlijk 6 juni uitgeteld. Ik besloot haar nu met rust te laten en geduldig het veulentje af te wachten.
Op 24 mei 2015 beviel Andorra van een prachtig hengstveulen genaamd Question Mark HE. Ik heb de hele bevalling gezien, dit was ook de eerste die ik ooit in mijn leven zag. Het was een fenomenaal moment.. Het werd zomer en Andorra was aan het genieten van haar veulen. Maar na 2 maanden toekijken hoe Andorra lekker in de wei stond te grazen met haar veulen begon het rijden toch wel weer te kriebelen. We besloten te oefenen met stukjes lopen zonder het veulen, dit viel in het begin echt niet mee.. Andorra was te gehecht aan haar veulen en de eerste paar kregen werd ik de hele bak door gesleurd. Na een paar keer ging dit steeds beter en ging ik weer aan de longeerlijn rijden. Stap en draf. Ze deed dit super!
Uiteindelijk kon ik ook los rijden, en kon ik lekker samen rijden met mijn beste vriendin Naomi en haar eigen paard Fynka. Het was zo bijzonder toen we de eerste keer samen reden, Naomi was erbij toen ik Andorra kreeg, en al die tijd hebben we alleen maar kunnen dromen om samen te rijden met Fynka en Andorra, en toen kon het! Het ging steeds beter maar Andorra bleef onrustig en oplettend voor ALLES. Ze liep dus ook totaal niet ontspannen, alleen maar haar hoofd in de lucht. Het veulen werd ouder en ouder en uiteindelijk was hij verkocht, in Oktober is hij afgespeend en verkocht naar Utrecht. Nu kon het echte werk echt beginnen! We begonnen weer rustig te rijden en ik verwachtte dat Andorra's gespannenheid nu weg zou zijn, omdat haar veulen er ook niet meer was. Ik had het dus mis.. Het ging een tijdje weer slecht en ik wist niet wat ik met haar aan moest. Ik rijd bitloos, hebben tot op de dag van vandaag nog álles bitloos gedaan, Andorra heeft nog nooit een bit ingehad. Maar ze liep onder mij uit, deed wat ze zelf wilde en het was gewoon niet leuk.. Dus besloot ik les te nemen. Na 1 les was Andorra een COMPLEET ander paard.. Ze liep ontspannen, nageeflijk, fijn, gewoon perfect. Ook begonnen we te springen, wat ze echt ontzettend goed kan! Kan ook niet anders met een opa als Voltaire
. We hebben toen nog een paar lessen genomen en het ging weer de goede kant op! Toen werd het januari, 2016. Ik was nog steeds aan het genieten van Andorra en ze stond nog steeds op dezelfde stal als waar ik altijd gelest heb. Maar toen gebeurde er een ongelukje met Andorra in de buitenbak waardoor er een gigantische wond ontstond op haar voorbeen. De dierenarts is een stuk of 6 keer geweest en had het goed verbonden. Gelukkig genas te wond goed! Maar ik kon de drukte niet meer aan, er waren altijd veel mensen, altijd drukte. En de bak was eigenlijk altijd bezet door de manegelessen waardoor ik amper kon rijden. Dit was gewoon niet meer te doen waarop we besloten hadden naar een rustige pensionstal te verhuizen.
Op 27 januari 2016 zijn wij verhuisd naar een nieuwe stal. Andorra was meteen gewend en genoot volop van haar nieuwe stekkie! Een paar dagen later volgde ook Naomi met Fynka! We stonden dus nog steeds op dezelfde stal! Andorra's wond was ondertussen goed aan het genezen en ze mocht eindelijk weer naar buiten na 2 weken op stal te hebben gestaan vanwege haar been! Ze deed het super! Haar verband mocht eraf en we konden weer beginnen met rijden! Ik ben tot op de dag van vandaag nog steeds zo gelukkig met haar.. Gister hebben wij onze eerste echte buitenrit gemaakt en mevrouw liep de hele tijd voorop zonder ook maar 1 stap verkeerd te zetten! Wat een 'slachtpaard' toch veel waard kan zijn..
Lieve mensen, oordeel een paard alsjeblieft niet op zijn bloed, afkomst, of uiterlijk. Ieder paard is uniek en bijzonder op zijn eigen manier. En je ziet het wel, ook een 'onvoorspelbaar, bang, gevaarlijk' paard, kan veranderen, en omgetoverd worden in een ontzettende lieve schat.. Andorra is mijn beste vriendinnetje, mijn soulmate. Ik hoop nog heel veel jaren van haar te mogen genieten!
Respect, als je dit gelezen hebt.
