Geplaatst Op 13 juli kon ik dan eindelijk zeggen dat mijn kleine meisjes droom was uitgekomen: Ik had mijn eigen paard gekocht! Een prachtig 11-jarig paardje genaamd Rooney (v. Don Romantic, vv. Don Schufro, vm. Ragtime) Een paard waarvan de geschiedenis niet al te vrolijk lijkt, een paard dat misschien wel heen en weer is gegaan in de handel, slecht is getraind, niet-passende zadels op kreeg en boven alles het vertrouwen in de mens toch wel was verloren. Hij was mager, had geen spieren en zag eruit alsof ie klaar was voor de slacht. Zijn oortjes stonden altijd naar voren maar zijn oogjes waren dof en alles behalve vrolijk. Hier wat foto's van zijn eerste dagje bij ons op stal:
Langzaamaan begon ik met behulp van mijn huis- en stalgenoot, Manon, met het trainen. Ik longeerde regelmatig met dubbele longe, enkele longe of zonder enige hulpmiddelen en Manon stapte er af en toe op om hem onder het zadel te trainen. Ook werd ie af en toe gebruikt om een vriend van haar te helpen met het leren rijden.
Met de juiste voeding erbij was er na een klein maandje al aardig wat verschil te zien en begon hij mij als eigenaar ook meer te 'herkennen':
Na 3 maanden hadden we dan ook ons eerste bosritje met een stalgenoot. Echt een groot succes was het niet, twee passen galop op het Wekeromse zand en meneer maakte een onverwachte wending waardoor ik er af viel. Het duurde een kwartier voordat meneer zich eindelijk liet vangen, in dat kwartier was een van de beugelriepen blijven haken, half doormidden gescheurd en van zijn zadel afgegaan. Ook was hij ergens tegen een tak gelopen en had ie er een flinke (gelukkig wel oppervlakkige) snee aan over gehouden. Ik dacht hier een foto van te hebben maar ik kan hem zo snel even niet vinden.
Na nog meer weken en maanden van trainen, spelen en vooral knuffelen durf ik te zeggen dat ik toch wel echt een goede band voel met dit ontzettend knuffelige, vriendelijke, sociale en vooral ondeugende dier. Nadat ik een nieuwe camera had gekocht hadden Manon en ik al snel zin om foto's te maken en daar zijn dan ook een aantal hele leuke uit gekomen:
De laatste foto is een foto die deze week is gemaakt, Manon rijdt hier op hem
Ik doe vooral veel grondwerk met hem en zit er eigenlijk zelden op, aangezien ik nogal snel geïrriteerd kan raken met rijden en hij hier erg gevoelig voor is, blijf ik liever op de grond (ik heb dan ook geen interesse in het rijden van wedstrijden). Zo doe ik zowel hem als mijzelf een plezier en blijft het ook leuk om met hem te trainen. Ook wordt mijn band met hem zo veel beter.
Ik durf niet te denken aan hoe en waar hij had kunnen zijn als ik hem nooit gekocht had, ik heb nog nooit eerder zo'n eerlijk beestje meegemaakt en er zit dan ook geen enkel kwaadaardig iets in hem. Ook mijn stalgenoten blijven herhalen hoe goed hij eruit ziet (ondanks dat ie een beetje aan de dikke kant is, maar liever te dik dan zo mager als dat ie voorheen was), hoe sociaal hij is geworden en wat voor lieverd het wel niet is. Ik kan er elke keer weer om lachen dat ie met een buitenrit met Manon is geschrokken van een plantenbak terwijl er een vrachtwagen langs reed. Maf beest
Dat ik nog vele jaren met hem mag doorbrengen en dat de band ook steeds sterker wordt! Bedankt voor het lezen
heel veel plezier samen! 
