Geplaatst 7 jaar geleden overleed mijn pony aan de gevolgen van een tumor in haar hoofd ..
Na kapot te zijn van verdriet , willen stoppen met de paarden en gedachtes dat een paard nooit meer mijn hart kon veroveren was er toch 1 die dat kon...
28-12-2009 ging ik kijken bij een zwart paard. Toen ik aan kwam was ik helemaal om ondanks dat hij in een veels te kleine stal stond , mager was en zijn halster aan het ingroeien was en kopschuw had hij een blik in zijn ogen waar ik niet van af kon wijken..
Eenmaal thuis ging ik het gevecht met hem aan om van zijn kopschuwheid af te komen dit was soms uren in de stal zitten en wachten tot het lukte. Maar ook kwam ik erachter dat het een gigantisch moeilijk paard bleek te zijn.
Hij was mij de baas we vlogen overal heen , kon niet met hem over straat lopen of ik belande in de struiken ook het rijden was vaak een hel vier benen in de lucht ,rodeo moves alles werd in de strijd gegooit om niet aan het werk te hoeven in tegendeel tot het mennen .
Na veel gedoe en onderzoek bleek hij lichamelijk in orde ook het tuig..
Waar was het gevoel dat ik had toen ik hem voor het eerst zag? Had ik het dan zo verkeerd gezien of was het nog geen tijd om op te geven?
Toen bleek hij het half broertje te zijn van het paard waar ik als klein meisje verliefd op was geworden .. Dit betekende zelfde gedrag en zelfde karakter ...
Ik begon met grond werk om een goede band te krijgen en het werkte we kregen samen lol en het ging steeds beter en
beter . We begonnen een echt team te worden!
Ik besloot zonder zadel te gaan rijden en ons te focussen op het mennen ..
Ondertussen bleven we grondwerk doen..
En gingen we als een speer met mennen we leerden steeds meer bij en het begon er steeds mooier uit te zien..
Vorig jaar ben ik door een trap van een paard op krukken gekomen op sommige momenten ook in de rolstoel. Langer dan 6 maanden was het ploeteren en revalideren , artsen die niet wisten of er schade over zou blijven aan mijn been .. Mijn grootste steun was max .
Elke ochtend zodra hij de krukken hoorde stond hij te hinniken in zijn stal, ik kon niet veel dus gingen we voorzichtig grondwerk doen . Bij elke pas lette hij op mij , bij elke wankele pas stond hij direct naast mij. Hij was diegene waar ik mijn emotie's kwijt kon , waar ik nergens aan hoefde te denken waarbij ik kon genieten van wat we nog samen konden . Het moment dat ik erachter kwam hoe sterk onze band is..
En dan ander halve week geleden heb ik na jaren een zadel op zijn rug gelegd ,opgestapt en weggereden . En wauw wat was dat een super gevoel om weer te kunnen paardrijden en dan nog wel met mijn droompaard.....
Wat ben ik blij dat ik heb doorgezet dat ik hem nooit heb opgegeven....
