Geplaatst Het jaar waarin ik mijn eerste paard kocht, ik kennis leerde maken met het ras de arabier, ik veel over mezelf heb geleerd en het jaar waarin ik een fantastische en mooie vriendschap heb ontwikkeld!
Laat ik bij het begin beginnen. Ik was op zoek naar een paard. Een donkere ruin welke geschikt zou zijn voor de wedstrijden. Uiteindelijk ben ik gaan kijken bij een pony, vos en een merrie.
Ze kwam niet bij me toen ik haar een aai wilde geven, in tegendeel, ze nam ruimte. Toch erop gegaan en ik had me nog nooit zo veilig gevoeld op een paard! Dus diezelfde avond de hand geschud met de vorige eigenaar en 2 dagen later zou ze gebracht worden.
Die zondag werd ze gebracht. Daar stond ik voor de stal van mijn eerste eigen paard.... een half blinde, 18 jaar oude arabische merrie. Eigenlijk was het best een impulsaankoop puur op gevoel gemaakt. Alles wat wordt afgeraden had ik gedaan. Ze was niet gekeurd, ik had haar slechts 1x gezien en daar stond ze dan. Op hoop van zege dan maar!
Dat hebben we geweten. Ze kon niet binnen staan op de poetsplaats als de andere paarden buiten waren, dat was een groot drama. In de bak rijden kon vooral bij de C, vanaf de A wist ze niet hoe snel ze weer naar de andere kant moest komen om de andere paarden te zien. Op buitenrit draaide mevrouw zich om, om zo terug naar stal te gaan. Soms in galop, soms in een draf maar nooit had ik wat te vertellen.
Haar uit de stal halen was een crime, ze draaide zich gewoon om en begon met dreigen. Haar poetsen ging wel maar wassen en sponzen waren helemaal uit ten boze. Ze beet me en als ik met de spons aankwam kon ik meteen een schop krijgen. De vorige eigenaresse herkende dit totaal niet van haar.
Het lag dus aan mij. Ik besloot om gewoon niet meer te gaan. Ik was er klaar mee. Zij ging weg en ik kocht wel een paard waar ik wél wat mee kon. Dit was mijn eigen fout, natuurlijk was het dat.
Ik ben 4 weken niet geweest. De laatste week daarvan zocht ik op internet naar grondwerk manieren, natural horsemanship, werken aan de hand en nog meer gelijksoortige termen omdat ik toch wel een schuldgevoel had. Dit was mijn fout en ik moest in ieder geval er alles aan doen om dit op te lossen. Na 4 weken besloot ik dat het klaar was en gingen we aan de slag. Vanaf het moment dat ik ermee aan de slag ging was er een omslag bij haar. Na een maand was deze compleet. Ze was 180 graden gedraaid.
Ze accepteerde me als leider, liet zich leiden, begon nieuwsgierig te worden, werd rustiger en wilde erg graag leren! Als ik aankwam met iets nieuws kwam hoorde je bijna de rateltjes gaan in haar koppie, zo graag wilde ze het goed doen en uitvinden wat ik van haar verwachtte.
Ik leerde met haar grootse karakter omgaan en ze boog mijne om naar rustig en geduldig.
Tot zover de drama, nu maar eens wat foto's!
1. In het begin, de spanning toch wel duidelijk zichtbaar..
Het grondwerken ging steeds beter. Af en toe vergat haar blinde kant en dat leverde zulke situaties op.. ergens vind ik het ook wel grappig
2. Ik wandelde vele kilometers met haar, voor ons beide gezond en zo leerde ik haar buiten nog beter kennen.
3. We namen ook les, in de western dit keer. Ondanks dat het af en toe lastig ging hadden we ook hele mooie momenten!
4. Ik begon weer met buitenrijden en ik durfde zelfs zonder zadel een rondje!
5. We hebben samen vele buitenritten gemaakt, het ging zo goed!
Heerlijke facebook kwaliteit.....
Toen gebeurde er iets minder leuks.. Ik was verhuist van stal. Nu kon ze 24/7 buiten zijn en ik dacht er goed aan te doen. Helaas paste dit niet bij haar en om het nog erger te maken werd ze mishandeld.
De foto is niet heel schokkend, hier zijn we al een heel stuk verder in het genezingsproces. Wel een kleine waarschuwing en daarom in een linkje!
http://i66.tinypic.com/mbifkw.jpg
Hierdoor groeide we echter wel dichter bij elkaar en vanaf dit moment bouwden iets op wat ik nog nooit met een paard had gehad. Er was als iets moois maar hier kwam een gouden randje om te liggen. Ook met mijn vriend werd ze beste vrienden en zo zat er ook wat moois aan.
6. Lekker kriebelen hoorde er ook bij dus!
7. Na al deze ellendigheid zijn we eens gaan zwemmen bij een poeltje in de buurt. In begin was het toch wel heel erg spannend maar toen vrouwtje er met de klompen inliep was het wel 'oke'
Verder hebben we eigenlijk vooral heel erg veel buitengereden en veel lol gemaakt! Ik hoop volgend jaar succesvol endurance te kunnen starten met haar en vanuit daar kijken we wel weer verder. Zoals het nu gaat is het eigenlijk ook al heel erg mooi!
De meeste foto's zijn van mobielkwaliteit en dat is jammer, daarom zal ik hieronder nog een paar mooie foto's plaatsen van mijn meisje!
8. Toen ze net bij mij was..
En in november!
9.
10.
11.
12.
13.
14.
Dat was het dan!
Van ons geen spectaculair jaar met wedstrijden oid maar een jaar waar ik trots op ben! Ik wilde dat heel erg graag delen met jullie
