Geplaatst Dat gezegd te hebben, tips en adviezen zijn in principe welkom.
Een beetje over mezelf
Ik ben 31 en net als heel veel meisjes altijd verzot op paarden geweest. Als jonge tiener heb ik jarenlang meegeholpen met het verzorgen van de paarden van mij oom. Deze drie waren echter niet geschikt om te rijden (merrie te oud en de hengsten te jong) dus het bleef bij poetsen en van en naar de wei brengen.
In mijn late tienerjaren zijn de paarden bij mijn oom verkocht vanwege zijn gezondheid en ben ik dus ook gestopt met het verzorgen van paarden. In die tijd ben ik wel begonnen met ‘rijden’. Dat wil zeggen, een vriendin en ik huurden paarden bij een plaatselijke manege en we gingen een uur de bossen in. Ik heb nooit rijles gehad, maar deze buitenritten hebben wij toch zeker wekelijks gedaan voor een periode van drie jaar. Op mijn 21e ben ik mijn man tegengekomen en zijn we gaan samenwonen in een andere provincie en is het hele paardengebeuren op de achtergrond geraakt.
Mijn man heeft vroeger ook veel paard gereden, en wij hebben altijd gezegd dat als we een huis konden kopen met genoeg grond dat er dan paarden zouden komen. Nou. Het is bijna zover! Straks in maart krijgen we de sleutel van ons eigen boerderijtje. Dus ook het voorbereiden op paarden kan beginnen.
Als eerste stap: lessen volgen!
De eerste horde: welke rijstijl?
Ik ben zelf veel bezig met het trainen van honden en probeer dit op een zo dier vriendelijke wijze te doen. Dit wil ik ook met de paarden. Maar welke rijstijl moet je dan gaan volgen? Er zijn zoveel verschillende trainingsmethodes tegenwoordig. Als beginnende liefhebber zie je door de bomen het bos niet meer. Dan val je terug op wat je weet, of denkt te weten. Traditioneel Engels rijden met sporen en zweep om je paard ‘eronder’ te krijgen sprak mij niet aan. Western, ja jeetje, ik ga toch niet met zo’n hoed en zo’n zadel rijden, kansloos. En natural horsemanship vond mijn man een te hoog hippie gehalte hebben. Maar goed, wat dan?
Ik ben me maar gaan verdiepen in de maneges en rijscholen in de buurt, want meer dan een kwartier wil ik ook niet rijden voor een beginnerslesje. ‘Echt’ rijden ga ik toch pas leren als ik mijn eigen paard heb.
Een vriendin van ons geeft les, maar die ligt er momenteel uit vanwege een zwaar gekneusde enkel, en ze heeft het heel druk met werk, allemaal moeilijk moeilijk. Ja nou, graag of niet, denk ik dan. Dus verder zoeken. Bij het Venhof waren we het meteen over eens, dat gaat hem niet worden. Totaal geen klik met de eigenaar/trainer, en dat is toch wel iets heel belangrijks.
Per toeval kwamen we toen uit bij de website uit van Our Little Farm in Asenray. Klein, kneuterig Pippi Langkous manegetje, gevoel zat meteen goed. Ze doen veel met minder valide en gehandicapte kinderen dus ik denk die kunnen ook wel met ons overweg.
De paarden op de website werden voorgesteld als bomproef en geschikt voor de grootste kneuzen. We hebben meteen afgesproken om te gaan kijken. De eigenaar was heel open en heel vriendelijk. We kregen een uitgebreide rondleiding over de manege en uitleg over de paarden (deze is heel aanhankelijk, deze is wat pittig, die daar moet je rijden op je zit want als je met je benen klemt gaat ie er vandoor). Maar ook de manier waarop ze met paarden werken sprak mij heel erg aan. Het belangrijkste voor hun is dat je de lichaamstaal van het paard goed kunt lezen en hier goed op kunt inspringen. Want als je de lichaamstaal begrijpt dan heb je geen rijles nodig, dan gaat het vanzelf. Leer hoe het paard denkt, reageer zoals een paard reageert en je begrijpt elkaar.
En ze rijden western. Western is dus niet alleen een mooie hoed en een tacky zadel. Western is een manier van rijden. Een manier van omgaan met je paard. Relax, no nonsense. Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg.
Eerste les
Ja en dan heb je je eerste les.
Eerst de paarden uit de box pakken en borstelen, hoeven krabben, beetje feeling krijgen voor je paard. En ondertussen praatte de eigenaar door over stand van de oren, het wijken voor druk ect.
Dan het opzadelen, ik kon kiezen tussen een Engels en een westernzadel. Denk ja, probeer dat western zadel maar eens dan want ik hoorde dat die best lekker zitten. Moesten alleen even kijken naar de beugels, want bij een westernzadel kun je die schijnbaar lastiger inkorten. Hoofdstellen werden aangereikt. Bitloos! Hartstikke mooi! Want daar was ik ook al achter dat ik dat graag wilde, bitloos rijden.
Na 10 jaar niet meer op een paard gestapt te hebben toch maar even gezwicht voor het gemak van een krukje met opstappen, haha. En dan rijden. Damn…. Viel dat even tegen. De eerste 20 meter zat ik echt te wiebelen en waggelen in dat zadel. Joh, hoe moet je ook alweer meebewegen met zo’n beest? Maar dat gevoel kwam al vrij snel weer terug.
De basis, hoe zit je op een paard. Benen los, maar aangesloten. Beugel onder de bal van je voet, dan staan je voeten in principe al meteen goed. Maar ja, beugels naar mijn gevoel inderdaad nét te lang. Maar instructeur vond ze goed. Dus denk het zal wel.
Dan je houding. Voorover hangen is gas erop, achterover hangen is remmen. Als je voorover gaat zitten dan span je onbewust veel spieren waardoor het paard ook alerter wordt. Let erop, want als je ‘bang wordt’ span je je spieren en ga je dus automatisch voorover hangen.
Dan de teugels. Je strekt je hand naar links uit als je linksaf wilt. Dus niet zoals ik vroeger ‘geleerd’ heb, handen voor je buik en kleine ophoudinkjes met links of rechts. Nee gewoon je hele arm naar de zijkant zwaaien. Dat hoort bij bitloos schijnbaar. Er werden pionnetjes op de grond gezet, rij maar een paar slalommetjes, zegt ie. Na twee slalommetjes was ik het trekken aan de teugels al zat en vroeg ik hoe ik op mijn zit en mijn benen kan rijden. Dus ik druk met mijn rechterbeen en dan gaat mijn paard naar links. Dat werkte lekker! Steeds kortere bochtjes werden het. En dan het rijden op de teugels wat verfijnd, toch weer met ophoudingen rijden. Even een kort trekje naar links, dan nog een en dan aanhouden naar links. Maar meestal was knolletje al afgeslagen. Mooi.
Kun je nog korter draaien? Zegt ie.
O vast wel. Dus nog korter proberen te draaien.
Kom op, zegt ie. Je hebt een western getrainde quarter onder je kont. Die kan op een dubbeltje draaien. Let op.
Dus hij loopt naar me toe. Hij zegt, druk nu je rechter been aan en naar achter en stuur naar rechts. En hij laat me zien hoe ik mijn been moet houden en trekt aan de teugels.
O en daar ging knollie. Achterhand naar links en voorhand naar rechts. Op een dubbeltje. Dat was stoer!
Nou dat ging goed, dus we gingen door met draven. Op de hoefslag stappen en dan op de hoek aanzetten tot draf. Rustig blijven zitten, beetje achterover leunen en in de andere hoek weer terug pakken met een rustige ‘hooooo….’
Crap… Dat ging niet goed. Balans was ver te zoeken. Hobbel hobbel hobbel. Nu merkte ik dus ook duidelijk dat de beugels echt te lang waren. Ik raakte ze niet kwijt, maar daar had je ook alles mee gezegd. Ik had er ook geen steun aan. Nu weet ik dat je ze niet nodig zou moeten hebben om te rijden, stijgbeugels zijn er voor, het woord zegt het al, om op te stijgen. Maar als beginnende ruiter vind ik het toch wel fijn om gewoon even een beetje extra steun te hebben. Paard had wel in de gaten dat het niet goed ging, dus die boog automatisch af naar het midden waardoor ik niet meer op de hoefslag reed en helemaal in de stress schoot. Damn….
Poging twee. Achterover hangen, rem erop, en langzaam inademen uitademen, ‘ruuuuuustiggggg’. Praat met je paard. Ging al wat beter.
Maar daarna begon het gezeik. Opletten op je zit, je ademhaling, je teugels, je benen, je paard en dan ook nog eens proberen te blijven zitten. Jammer dan. Knollie kreeg te veel onduidelijke signalen en ging finaal in de ‘off-stand’. Continue naar binnen afbuigen, naar de baas, ‘help, onduidelijke ruiter’.
En ik maar bijsturen, met teugels en benen en zit en alles wat ik net geleerd had. Dus even gestopt met draven en gewoon gaan stappen. Maar zelfs dat deed ie niet meer. Misschien overcompensatie in de signalering? Ik heb geen idee. Knollie ging volledig in staking. Ik zei rechts en zij ging links. Erger nog, als ik mijn been aanlegde om af te slaan sloeg zij weer in draf. We waren even helemaal de weg kwijt. 
Instructeur was er volledig van overtuigd dat knollie mij aan het uitproberen was en dat ik te lief was. Ik moest strenger zijn. Ik ben er zelf van overtuigd dat het aan mijn houding en onduidelijke signalen ligt, maar goed. Ik krijg niet voor niks les. Dus even strenger opgetreden en op het einde van de les ging het alweer wat beter. Dus nog een drafje geprobeerd, goed naar de bakrand drijven, adem in, adem uit, door zitten en aandraven. Perfect. Ben maar meteen gestopt.
Aan het eind van de les liet de instructeur mijn man nog even zonder zadel rijden. Had ik ook graag gewild maar ik durfde het gewoon even niet met dat paard. We zaten duidelijk niet op dezelfde golflengte.
Knollie zelf afgezadeld en een flinke handvol wortelen gevoerd, want ze was toch wel lef zo, met die kneus op d’r rug. Volgende week poging twee…
Ik zou het in ieder geval nog een lesje aankijken met dit paard, maar uit wel je gevoelens naar je instructeur/trice. Gewoon even een lesje niets 'moeten' maar gewoon heel simpel tempo controle en balans. Beetje sturen. Als je dan nog zegt van 'nja, heb het idee dat ik zo teveel negatieve respons heb zelf' dan kan je in overleg altijd op een ander paardje stappen lijkt me.
