Geplaatst 
Hoi Bokkers!
Als eerst: sorry voor de verschillende formaten van de foto’s, ik moest ze overal en nergens vandaan plukken
Ook was het moeilijk om 15 foto’s uit te kiezen, dus de foto’s in de links zijn ook de moeite waard.
Misschien kennen sommigen van jullie ons nog van een topic op VVDD met een bijzonder verhaal
[VVDD] Mijn trots is weer thuis!!
Wikje, toendertijd mijn verzorgpaard, werd van mij. Helemaal naar Zweden en terug, van mij! Voor het hele verhaal kun je bovenstaande link aanklikken, dat is namelijk een erg lang verhaal.
Tussen toen en nu heb ik geen topics meer geopend, wij maken niet veel bijzonders mee
Wikje kwam toen op een stal aan huis bij vrienden van mijn moeder waar ze voor een vriendschappelijke prijs mocht staan, samen met een haflingervriendinnetje en een hele boel koeien.
Het was midden in de zomer en het stikte ook hier van de dazen! Dus mijn vriend en ik besloten om Wikje om te toveren tot zebra
Vond ze helemaal leuk.
We reden helaas niet vaak.. Het ging helemaal niet goed, ik kon bijna niet opstijgen en we konden niet eens een normaal rondje door de bak.. Voor mij was al snel duidelijk dat het zadel niet meer paste. Helaas had ik toen geen geld voor een zadelmaker + nieuw zadel, dus we moesten onszelf zien te vermaken tot ik wel geld had! Dat lukte gelukkig prima
Ik ging ’s ochtends vroeg (half 8) naar stal om ochtendwandelingen te maken met Wikje. Dat vonden we ook heel gezellig!
Ook deden we een héél klein beetje vrijheidsdressuur. Dingen als kusje, been en flemen kon ze, meer niet.
Even een sprongetje in de tijd, van de herfst heb ik eigenlijk weinig foto’s.
In de herfst werd ook haar vriendinnetje verkocht en ik zag dat Wikje anders werd. Ook in gedrag was ze niet meer zoals ik haar kende. Mijn conclusie was dat ze eenzaam was en ik wilde haar verhuizen.
Helaas hadden mijn ouders weinig kennis van zaken en was ik nog altijd niet degene die besliste over verhuizen of niet, er stonden immers altijd nog koeien, dat waren de woorden van mijn ouders
Ook mocht Wikje vanaf begin oktober al niet meer in de wei staan, die was ‘te nat’
Ik ging soms wel 3x naar stal, en elke keer trof ik haar aan met een hangend hoofd en hinnikte ze als ik riep. Hartstikke lief natuurlijk, maar ook een teken van eenzaamheid in dit geval, zo dacht ik.
Nog een foto van eind 2014:
http://i.imgur.com/s7XYudW.jpg
2015 Brak aan en we gingen verder, wederom even een sprong in de tijd.. In maart stonden de paarden van de pensionstalling in de buurt alweer hele dagen buiten, en mijn Wikje.. moest binnen blijven van de mensen waar zij stond. Ik zette haar wel eens ‘stiekem’ in de wei, maar kreeg dan altijd commentaar.
Ondertussen zagen mijn ouders ook in dat het zo niet langer kon, en ik ben bij de mensen gaan vragen wanneer Wikje dan wel naar buiten mocht. Het antwoord was, vond ik, echt schokkend.
Ze wilden eerst nog hooi en kuilvoer van het land af halen, en pas daarna mocht ze naar buiten. Dat zou rond juli zijn. Mijn mond viel nog net niet open.. Ik heb ze ter plekke mede gedeeld dat wij dan op zoek gingen naar een ander plekje (welke ik toen al in mijn hoofd had).
De dag erna heb ik enkele spullen thuis gehaald, de pensionstalling waar ik heen wilde had ik al een tijd van te voren contact mee gehad en zij hadden gelukkig a la minute plek.
Een dag later vond de grote verhuizing plaats.
Ik heb aangebeld bij de mensen van het eerste plekje en ze vriendelijk bedankt voor de bewezen diensten (wel zo netjes) en uitgelegd waarom we hiervoor hadden gekozen. Gelukkig konden ze dat begrijpen en zijn we nog even goede vrienden
We hadden geen trailer, en omdat het maar 2 km lopen was, zijn we gewoon lopend gegaan!
Onder de brug door: geen probleem.
Over de brug heen: geen probleem.
Weer onder de brug door: geen probleem.
Eetpauze ;p
Ze kwam eerst in een ander stalgebouw dan waar ze nu staat.
Al snel kwam er een plaats vrij in het grote stalgebouw waar de meeste stalgenoten stonden. Ze kreeg de grootste box van allemaal
Ze voelde zich meteen thuis. 
We hadden hier ook een binnenbak en we pakten de training weer op, eerst met longeren.
Ook wederom weer veel gewandeld.
Later, had ik eindelijk geld, en dat betekende een nieuw zadel!
http://i.imgur.com/XIKxr4i.jpg
Ook begonnen we met lange buitenritten samen met 2 stalgenootjes en hun paarden.
Weer een kleine sprong in de tijd.. Begin oktober.. Op 3 oktober j.l. is mijn vader zeer plotseling overleden aan een hartstilstand. Ondanks dat het bij ons thuis niet altijd pijs en vree was, was dit toch wel echt een ontzettend harde klap in mijn gezicht.
Wikje was min of meer een ‘cadeau’ van mijn vader, en ik ben dan ook vastbesloten om haar te houden tot het niet meer kan. Gelukkig zijn de vooruitzichten goed en kan ik haar gewoon houden, samen met mijn moeder, zonder dat ze iets te kort komt
In deze periode was ik boos, en Wikje merkte dat. Altijd als ik op stal kwam was ze blij, kwam ze een appeltje halen en kwam ze knuffelen. Maar nu? Nu kwam ze alleen het appeltje halen en was ze weer weg. Ze merkte het, ze wilde niet bij mij zijn als ik boos was. Wat op zich natuurlijk helemaal niet vreemd is! Ze is nog steeds niet helemaal zoals het was, maar dat ben ik ook niet dus dat verwacht ik ook niet van haar.
Een stalgenoot bood mij aan om samen met Wikje en haar paard naar Lauwersoog te gaan voor een buitenrit. Even voor de afleiding.
Ik had geen idee hoe Wikje op de trailer zou zijn, maargoed, ze was naar Zweden en terug geweest, dus een groot probleem kon het niet worden. Ik besloot deze kans met beide handen aan te pakken en wat hebben we genoten
Ze was zó ontzettend braaf, ik had helemaal geen ander paard dan thuis!
Een vrij turbulent jaar dus, maar ik ben blij met mijn lieve paard! (wat klinkt dit penny
) We zijn ontzettend gegroeid samen op deze stal, en we zijn er nog lang niet!
We hebben elke week les en Wikje krijgt steeds mooiere spieren
http://i.imgur.com/NXKCTFk.jpg
Ik hoop dat het verhaal niet te lang is geworden, respect voor degenen die het helemaal hebben gelezen
Nog even een leuke vergelijkingsfoto
To be continued!
Groetjes, Nynke
