Geplaatst Gelukkig heb ik een geweldige pensioneigenaresse! Ze is zo lief geweest om haar te begeleiden en les te geven. Allemaal voor niets. Ze verzorgd mijn paard alsof het de hare is. Longeert haar, wisselt de dekens, borstel erover etc en helpt en begeleid - of let goed op - mijn bijrijder als ze er is om te rijden of te longeren. En dat allemaal voor niets. Of nou, niets bovenop de reguliere pensionprijs die ik betaal natuurlijk haha, waar voeren, binnen en buiten zetten al in zat. Ze komen lekker veel buiten in paddocks nu. Maar ik vind het echt super. Dat ze mijn paard zo verzorgd en ook nog eens gratis mijn bijrijder begeleid. Daar heb ik veel geluk mee gehad.
In die maanden heb ik dus geen zorgen gehad over mijn paard. Ik heb haar volledig toevertrouwd aan hen. Dat was niet moeilijk, want ik wist/weet dat het goed zit.
Wat wel moeilijk was en nog steeds is; is dat ik mijn paard toch wel mis. Ik woonde in Groningen, op kamers, en mijn paard stond in een dorp dichtbij. Nu revalideer ik en woon ik bij mijn vader in Assen en is het wel 45/50 minuten met de auto om bij mijn paard te komen. Dat klinkt niet veel, maar voor iemand die in het begin al moeite had met 2 minuten op een stoel zitten en dat langzaam moest opbouwen, was het wel te veel. Ik heb mijn paard dan ook niet veel gezien. Toen ik eindelijk wel zo lang kon zitten heb ik haar meteen opgezocht. Heerlijk was dat.
Josje zag het niet zo zitten dat baasje terug was
"Ehh, wat doet dat mens in een rolstoel hier?"
Er kwamen wat andere kleinere bezoekjes tussendoor. Helaas heb ik het de laatste weken wel een beetje moeilijk gehad en heb ik mijn paard eigenlijk niet gezien, omdat ik me gewoon niet goed voelde en niet heel veel aan kon.
Maar nu gaat het weer goed! Dus moest ze weer bezocht worden natuurlijk. Ik kan nu prima een uur heen en terug in de auto zitten. Ik kan lekker veel rondwandelen met mijn wandelstok, dus de rolstoel hoefde dit keer niet mee.
Ennnnnn! Ik wilde graag even op haar zitten. Daar keek ik al zolang naar uit, om dat weer te kunnen doen... En het was geweldig. Het voelde goed en vertrouwd. Ben zo blij met mijn brave meiske, die het allemaal wel prima vind.
Eerst even gewoon stil staan en zitten. Even gewoon genieten van het feit dat ik weer in het zadel zit.
Josje houd niet zo van kusjes
"Helluuup" denkt ze. "Haal dat mens van me af!"
Ze vind het wel weer genoeg geweest
Ik heb eigenlijk alleen maar gestapt, en 10 meter gedraafd, want wilde dat gewoon heel even doen. Maar mijn rug kan dat nog niet goed aan, dus heb het verder bij gewoon lekker rondstappen gelaten. Teugels lekker los en onbezorgd rondsturen met mijn snoeperd.
Gewoon wat simpele rondjes stappen. Niets vragen. Niets doen. Daar ging het nu niet om
. 
Mijn vriendin wilde ook nog even wat rondjes stappen (even een zwart vlak erop
). Josje dacht er het hare van "Nog één? Baas, wat doe je me aan!"
Nadien nog even leuke fotootjes met de hond... Maar Josje en Szia zijn niet zulke meewerkers wat foto's betreft
Szia kijkt leuk, Josje kijkt alsof ze gemarteld, mishandeld en verwaarloosd word, allemaal tegelijkertijd. Ze heeft zo'n moeilijk leven ook
. 
Josje kijkt leuk, ik doe wat raars met mijn arm en gezicht en Szia ziet iets bewegen in de verte
En dus zit daar geen geslaagde foto tussen haha.
Maar het was heel leuk om gewoon even op Josje te kunnen zitten. Ennn het smaakt naar meer
. Hopelijk kan ik dat straks ook meer doen. Helaas nog altijd de afstand en ik heb geen rijbewijs... Dus het duurt wel weer even voordat ik weer kan. Maar hopelijk weer snel. Het was een ontzettend leuke middag. Lekker met paardje geknuffeld. Heerlijk. 
Je straalt helemaal op de foto's, leuk om te zien! Hopelijk wordt 2016 voor jou een top jaar en mag je nog vaak van je knappe, brave paard genieten! 
Ik volg je andere tooic al vanaf het begin, maar weer nooit wat ik moet reageren. 
