Geplaatst Een jaar geleden kocht ik mijn vosse merrie. Een heel braaf beestje, rustig van karakter, exact wat ik zocht. Na een zeer vinnig en onvoorspelbaar dier had ik behoefte aan een paard dat ik kon vertrouwen, en met Zahire klikte het meteen.
Ze had bij haar vorige baas vier jaar lang op een stal gestaan waar ze in de dag buitenkon en 's nachts binnen op stal stond. Ik heb haar verhuisd naar mijn stal met hetzelfde regime. Wat heb ik de eerste maanden van mijn nieuwe aanwinst genoten! Ze was heel flauw, hield van een stevige portie aandacht, hoe meer hoe liever. Ik ben net dezelfde dus genoot ook van alle aandacht die ik haar kon geven.
En toen kwam de winter: paarden kwamen niet meer buiten. 1x per week een uurtje of twee in de buitenpiste om hun benen te strekken. Zahire bleef dezelfde van karakter, maar kreeg wel last van het continu binnenstaan. Ze werd erg stijf en op den duur zelfs kreupel.
Ik ben zelf van het type "hoe meer buiten hoe liever" en vond het continu binnenstaan onacceptabel. Daarom ben ik gaan zien naar een andere stalling waar ze wel dagelijks minstens een paar uur buitenstonden, maar die leek onvindbaar. In maart slaagde ik eindelijk in mijn opzet en Zahire werd verhuisd.
Ze bleef dezelfde gekke, lieve schat maar bloeide duidelijk open nu ze meer buitenstond. Ik vond het fijn dat zij het fijn had op de nieuwe stal. We pakten het werk weer op, alles ging fantastisch goed...
Tot ze ineens levensgevaarlijk gedrag begon te vertonen. Iedereen zei dat ik meer grondwerk moest doen en haar terug de baas worden. Ik kon niet geloven dat het daaraan lag gezien ik zeer consequent ben en opvoeding zéér belangrijk vind. Daar steek ik dan ook heel veel tijd in. Toch begon ik met grondwerklessen, heb een maand enkel gegrondwerkt, met 0 resultaat. Integendeel: hoe langer het duurde, hoe gevaarlijker ze werd (boven je hoofd steigeren, stampen als je in de buurt kwam, en als je je afstand hield viel ze je aan)
Ik had gelijk... Osteo erbij, twee dierenartsen erbij (tandarts en zadelmaker waren net geweest en ze was gevaarlijker op de grond aan een touwhalster dan onder het zadel met een bit, dus wist dat het daar niet aan kon liggen), paardlief van kop tot staart binnenstebuiten gedraaid. Het bleek een tumor op de linkereierstok te zijn. Zahire naar het kliniek gevoerd en geopereerd. Een maand stalrust.
Tijdens de stalrust was ze wat chagrijniger dan gewoonlijk, maar ze veranderde terug van een paard dat aanviel naar een paard dat je kon vertrouwen. Eenmaal ze terug op de wei mocht bloeide ze weer open en werd ze terug de knuffel van daarvoor.
Helaas heeft mijn stalbazin diverse dingen tijdens de revalidatie gedaan waar ik het niet mee eens was. Onder andere mijn paard veel te vroeg terug buitengezet bij een ander paard op een groot stuk wei, terwijl ze pas een week later op een ministukje alleen buiten mocht. Dat had natuurlijk complicaties tot gevolg, extra x de dierenarts erbij, extra pijnstillers en ontstekingsremmers... Was razend op haar en vertrouwde haar niet meer...
Die tijd bood een kennis van mij aan dat ik op haar stal wel welkom was, dus opnieuw verhuisd.
Dit was naar mijn mening de ideale stalling: 24/7 buiten, met een maatje, met een mooie schuilstal. Onbeperkt gras of hooi. Ik heb zelf wel serieus moeten inboeten qua faciliteiten, terwijl ze dezelfde prijs vroeg, maar gezien ik dacht dat dit beter was voor Zahire had ik dat er graag voor over.
In het begin ging het dan ook fantastisch! Zahire begon te blinken, dat had ik nog nooit gezien. Ze werd zelfs wat dikker, hetgeen mij in bijna een jaar nog niet gelukt was. Ze leek erg gelukkig te zijn.
Ze werd zelfverzekerder en rustiger onder het zadel, hetgeen ik als angsthaas zeker niet erg vond.
Het probleem is enkel dat ze na een maand ook een serieuze eigen wil kreeg. En ze verloor haar knuffelige karakter. Ze werd steeds zelfstandiger en gaf niks om de aanwezigheid van mij of haar weidemaatje. Het enige dat haar interesseerde was eten, eten, eten. Ze deed nog wel wat ik vroeg, maar het enthousiasme was ver te zoeken. Op de poetsplaats blijft ze stilstaan, maar dan ook echt stil. Ze kijkt amper nog naar me.
Het noodlot sloeg toe: opnieuw een blessure. Twee weken geleden kreeg ze uit het niets een scheur tot in haar kroonrand. Zo mank als iets, dus meteen smid en DA bijgehaald. Een stuk van de hiel weggehaald en een ijzer eronder gezet. Ze kon weer lopen, maar is nog niet volledig pijnvrij. Dat zal ze over ongeveer 2 weken zijn.
We kregen dus al meteen een maand rust voorgeschreven waarvan we nu in de helft zijn. Over drie weken haal ik de DA er nog eens bij om te kijken of ze terug rustig bereden mag worden.
Haar asociaal gedrag is sindsdien enorm verergert... Ik herken haar gewoon niet meer terug.
Het eten (onbeperkt hooi) is nog belangrijker geworden en werkelijk het énige waar ze nog iets om geeft. Als ik erbij kom, draait ze zich om en heeft ze een "laat me gerust" houding. Ik wéét dat paarden zo niet denken, maar ik kan het niet anders uitdrukken dan dat. Ze wilt met rust gelaten worden.
Als ik haar dan toch halster, weigert ze in eerste instantie door de poort te gaan. Dan moet ik mijn touw eens achter haar benen laten flitsen eer ze erdoor gaat.
Op de poetsplaats is ze zeer chagrijnig, staat geen seconde stil en is in nog geen kwartier tijd vijf keer bijna op mijn voeten gaan staan. Ik ben uiteindelijk uit pure frustratie eens goed beginnen brullen en toen was het over, stond ze weer voorbeeldig stil. Maar met een zeer kwade uitdrukking in haar ogen en haar oren in haar nek.
Op de terugweg zag ze een aantal sprieten hooi die ze gewoon moest opeten. Elke keer ze ernaar toe trok, heb ik haar op haar donder gegeven en haar gevraagd om gewoon netjes mee te lopen. Erg vermoeiend.
Ik heb het gevoel dat ik haar nu meer onder haar voeten moet geven dan iets anders en dat vind ik absoluut niet leuk. Ik ben net een positief ingesteld iemand die liever met beloning werkt. Maar ik weiger mijn voeten te laten plattrappen of haar de leiding te laten overnemen.
Ook haar chagrijnige laat me met rust houding... Ze is al wel een tijdje asocialer aan het worden, maar nu loopt het gewoon de spuigaten uit. Ik wil niks liever doen dan mijn paard veel liefde en aandacht geven, ook in de periode dat ze nu moet rusten, maar ze moet het wel toelaten...
Ik ben stilaan gewoon wat radeloos
...Voor de tijd dat ik niet mag rijden, heb ik een verzorgpaardje gevonden. Man, wat is dat een verschil zeg. 't Is een Fjord, als ik toekom wanneer hij hooi knabbelt dan laat hij zijn hooi voor wat het is en komt hij mijn gezelschap opzoeken. Ik kan amper opzadelen omdat hij gewoon continu om een aaitje en knuffeltje vraagt. Na het rijden wijkt hij ook geen meter van mijn zijde.
Wat een verschil met mijn eigen merrie... Zij was vroeger juist dezelfde... Wat is er toch misgelopen? Wat heb ik fout gedaan?
maar dat is misschien wel interessant. Het klinkt echt super zweverig en als nuchter persoon heb ik ook mijn vraagtekens erbij. Maar ik heb het in het echt gezien en het werkte gewoon echt! Ik stond echt versteld. Het is een therapie waarbij je energiestromen kan aanvoelen en sturen en op die manier ook energieblokkades kan opsporen. Die dus mogelijk een gebied zijn waar de pijn vandaan komt. Ik zou er vooral geen keiharde conclusies uit trekken, maar het kan je wel handvaten geven om verder naar te kijken. Wellicht interessant om te proberen als er niets met de maag aan de hand blijkt te zijn.
), doet haar halster zowat zelf aan, ze laat zich poetsen, behandelen aan haar oog en hoef, komt af en toe eens wat aandacht vragen, gisteren legde ze zelfs haar hoofd op mijn schouder 
. Dus het zal idd wellicht een groot stuk aan pijn hebben gelegen.
