Geplaatst 
Ik dacht ik kom eens in een forum vertellen over onze 'vooruitgangen'. Het is niet 100% volgens de richtlijnen aangezien het eigenlijk over 2jaar gaat i.p.v. 1 (sorry mods!). Het is een hele tekst, dus ik hoop dat het jullie aandacht waard was! 22 maart 2013 Het was de eerste keer dat ik naar een paardenmarkt zou gaan. Ik en mijn vader waren om 5u 's morgens opgestaan om er in het beginbij te kunnen zijn om geen enkel paard te mislopen.
Ik was super enthousiast en stond te trappelen om te gaan kijken. Eenmaal daar vielen de ''verhalen'' over paardenmarkten goed mee. Er waren weinig uitgemergelde paarden maar toch wel een paar.
Maar toen we voorbij liepen viel er meteen een dun paardje op, ik liep door maar hield het beestje in het oog. Het eerste paard waar we echt met interesse naar keken was een 3-jarige KWPN die er super uitzag. Hij had geweldige papieren en een prachtige stamboom, maar toch zei iets in mijn hoofd dat dit geen paardje voor mij zou zijn. Het tweede paard dat we bezichtigden was een 2-jarige appaloosa, een schatje! Maar again ik had weer zoiets van nee ik zie mezelf hier niet mee rijden.
Toen dacht ik aan dat magere paardje dat we in het begin zagen en zijn we meteen gaan kijken.
Super mager, en keek sloom uit haar ogen. Echt een zielig gezicht. En aangezien ze naar de slacht zou gaan als wij haar niet zouden kopen zeiden ik en ons pap: 'Dit word ze'. Dus hadden we een afspraak gemaakt om later op de dag naar de stalling te gaan waar ze vandaan kwam.
We kwamen aan en waren geshockt, alle paarden die nodig waren in de lessen zagen er super uit maar zij werd uit een donkere stal gehaald met de grootste angst voor mensen. Ik dacht meteen van dit is niet dat rustige paardje van daarstraks maar blijkbaar was ze op de markt helemaal platgespoten. Het arme beestje was helemaal in paniek en begreep niet wat er toen gebeurde. Toen hadden we uiteindelijk toch besloten om haar te kopen. Maar wegens de zakenreis van mijn ouders konden we haar pas na een maand op komen halen. Dus we hadden betaald voor haar stalling en extra voer zodat ze bijkwam.
Maar toen we na een maand aankwamen waren we witheet. Ze was nog magerder geworden. We hebben haar toen meteen op de trailer geladen en we waren naar de manege vertrokken waar ze nu staat.
Daar begon ons avontuur, en ik kan jullie zeggen het was vreselijk. Bloed zweet en tranen heeft het mij gekost.
Ik kon in het begin niks met haar doen omdat ze GEEN energie had om rond te stappen. Een dikke 3maand later na het bijvoeren van voeder gemixt met appelmoes en mais kreeg ze energie om een beetje rond te stappen en zachtjes te draven. Ik moest haar eerst leren om haar halster om te doen zonder enig probleem vervolgd met het probleem hoe krijg ik dat paard uit stal zonder een trap of beet te krijgen. Daarna begon ik dus met grondwerk, wat totaal niet lukte.
Ik kon amper iets met haar doen omdat ze zo veel schrik had.. Om die rede heb ik dus ook veel trappen gehad. Maar ik beet door. Toen dat een beetje wilde werken begon ik met vrijheidsdressuur omdat ik niks anders met haar kon want ze was niet zadelmak. Het lukte wel een beetje maar het begon mij te vervelen.
8 Maanden verder van toen we haar kochten lieten we haar zadelmak maken (niet door mij dus). Hierna heb ik haar ingereden. Na 3weken deden we onze eerste ''groepsles''. Dit ging fataal mis, Rivi schrok en ik vloog eraf na haar wilde gegooi. Ik was zo teleurgesteld omdat ik er zo hard aan had gewerkt. Toen moest ik weer helemaal opnieuw beginnen. Het werkte voor geen meter we waren het allebei beu.
Toen heb ik het maar gewoon weer opgepakt en zijn we verder gaan werken op wat dingetjes. Na een paar meetings met de grond was ik het spuugzat, dit paard speelde met mijn voeten. Ik heb haar toen een tijd hard aan moeten pakken, maar het werkte wel (En dan bedoel ik niet slaan met een zweep, rammen met je benen, etc dat is zinloos geweld. Ik corrigeerde haar gewoon keer op keer).
De zomer brak aan en ik wou eens iets anders met haar proberen. Dit maal was het springen. Uhm de start hiervan was nogal interessant. Je kon met die madam nog geen 5m in de buurt komen van de balken op de grond of ze ging al omhoog of ze naaide hem gewoon. Na veel oefenen sprong ze erover, het zag er misschien niet prachtig uit maar we hadden er allebei plezier in. Totdat op een dag Rivi ineens weigerde voor een sprong die ze al 7 keer gesprongen had. Ik belandde op de balken en knalde met mijn hoofd tegen de staanders. Ik had een lichte hersenschudding en een bloeduitstorting op mijn been. Ik heb haar daarna nog gesprongen maar het vertrouwen was een klein beetje geschaafd. De maandjes erna hebben we gewoon recreatief gereden. Tot vorige winter, toen zijn we er volledig ingevlogen. In het begin ging ze steeds omhoog of naaide eruit of ging gewoon kloten. Vervolgens deden we mee aan onze eerste wedstrijd samen en misschien hadden we niks gewonnen maar dat ze zo haar best deed was voor mij genoeg. Western werden we allebei een beetje beu dus we gingen weer springen. Dit ging beter dan de vorige zomer dus hebben we hierop verder getraind. Op een dag zeiden we random laten we eens kijken of ze de 1m 05 haalt en dat deed ze wat mij gewoon enorm verbaasde. Vanaf toen sprong ze perfect (in mijn ogen). En hoogtes maakte haar niet uit, ze vloog er gewoon overheen.
Nu doen we eigenlijk alles, vd, gw, springen, dressuur, western. Ik heb nog nooit een paard gezien dat zo veelzijdig is en ik heb uiteindelijk ook geen spijt van mijn keuze. Ik heb gevochten om zo ver te komen, ik heb dagen gehad waar ik dacht zal ik opgeven? Toen zei ik nee, en waarom nee? Omdat ik iets in haar zag dat niemand gezien had, ik wist gewoon dat ze alles in haar had.
Hier nog een paar foto's van de vooruitgang!
1.
2.
3.
4.
5.
6.
En het was inderdaad niet gemakkelijk! Heb vaak met een boos gezicht naar huis kunnen vertrekken, maar het gaat gelukkig vele beter nu! 
super mooie vooruitgang echt super mooi paardje