Geplaatst Zondag, met toeval kwam er een jongetje van 8 jaar met het syndroom van down bij ons. Het eerste wat hij zag waren de stallen en gelijk zei hij, paarden paarden! Ik heb een aantal mini pony’s en het was prima dat we even in de wei pony’s zouden gaan aaien. Zo gezegd zo gedaan, naar de wei gelopen om een brave pony te gaan aaien. Altijd even voorzichtig, want vertel een enthousiast jongetje maar eens rustig aan te moeten doen. Pony was braaf maar wel wat onzeker/op haar hoede. Super leuk voor het jongetje denk je vast, maar het mooie komt nu.
Opeens komt van een afstandje ons veulen van 11 maanden oud recht gericht op het jongetje af gelopen. Ze heeft een heel lief karakter dus ik zag geen probleem maar ik dacht wel even opletten het is wel een veulen die onverwacht kan bewegen natuurlijk. Het jongetje erg enthousiast dat er nog een pony aan kwam en slaat een beetje lomp zijn armpjes om haar halsje en begint haar te omhelzen. Waar volgens mij de meeste pony’s en al helemaal veulens weg zouden springen/rennen blijft ze perfect braaf staan. Ze zet geen stap naar voor of opzij zodat hij veilig met haar kan knuffelen. Na de omhelzing pakt hij haar hoofdje in zijn twee handjes en begint haar kusjes te geven. Ook dit laat ze welgevallen gebeuren zonder zich ook maar te verroeren.
Het was zo mooi om te zien hoe in dit geval een 11 maanden oud veulen het jongetje aan kon voelen en hem rustig zijn gang liet gaan. Ik zeg altijd met het fokken dat ik het karakter erg belangrijk vind, ik kan daar na deze mooie ervaring echt alleen nog maar amen op zeggen! Wat was het fijn om beide samen zo te zien genieten
