
Dit is Holly Utah, nu 4jaar. Ze kwam bij ons op stal om zadelmak te maken, door te rijden en daarna te verkopen. Op het 1ste zicht totaal niet mijn type paard. Maar er was direct een klik! Ze had zo een lief kopje, zo een goed karakter.
We gingen samen aan de slag en onze band groeide en groeide


Maar dat lukte niet, dus gingen we na een korte pauze weer aan de slag, met zoveel plezier, ze deed zo haar best en werd beter en beter. Mijn man zette achter mijn rug een advertentie op internet, ik ging eraan kapot! Ik probeerde het te vermijden, maar moest ook realistisch zijn, ik had al 3 paarden van mezelf en had ook niet de tijd om er nog een 4de bij te hebben. Maar toch, we hoorden bij elkaar...!
De advertentie was een groot succes





Ondertussen is ze al 4maand bij me weg, ik denk iedere dag aan haar, vraag me iedere dag af hoe het met haar gaat, of ze weet dat ik haar zo mis, zo van haar houd... Iedere dag vloeien er traantjes, iedere dag word het erger! Terwijl ik dit typ rollen de tranen weer over mijn wangen

Ik wou hier even mijn hart luchten, mijn man vind dat ik me aanstel, het is maar een paard, maar niet voor mij, ze was zoveel meer dan dat! Zelf ons dochtertje (nog geen 4jaar) mist haar, ze praat nog vaak over haar en vraagt soms wanneer ze terug komt of zegt dat ze haar terug wil. Mijn hart breekt bij het horen van zoiets

Bedankt voor het lezen van mijn enorme tekst, blij dat ik het even van me af kon schrijven en kon delen.