
Dit is Holly Utah, nu 4jaar. Ze kwam bij ons op stal om zadelmak te maken, door te rijden en daarna te verkopen. Op het 1ste zicht totaal niet mijn type paard. Maar er was direct een klik! Ze had zo een lief kopje, zo een goed karakter.
We gingen samen aan de slag en onze band groeide en groeide
In die tijd raakte mijn eigen paard geblesseerd en had ik nog meer tijd voor haar. En ik werd verliefd op die bonte parel, het vertrouwen tussen ons werd zo groot, we deden alles samen. En ik wilde haar niet meer verkopen, wij hoorden bij elkaar! Alleen dacht mijn man daar helemaal anders over
Hij sprak de hele tijd over verkopen, bij het idee werd ik misselijk. Ik heb haar vorige winter na het doorrijden dan ook even rust gegeven, ook om mijn eigen te beschermen, ik moest haar los laten...Maar dat lukte niet, dus gingen we na een korte pauze weer aan de slag, met zoveel plezier, ze deed zo haar best en werd beter en beter. Mijn man zette achter mijn rug een advertentie op internet, ik ging eraan kapot! Ik probeerde het te vermijden, maar moest ook realistisch zijn, ik had al 3 paarden van mezelf en had ook niet de tijd om er nog een 4de bij te hebben. Maar toch, we hoorden bij elkaar...!
De advertentie was een groot succes
tonen mails en de 1ste kijkers kochten haar direct
Ze moesten nog wat aan hun stallen en weides werken dus vroegen of ze nog 2 a 3weken bij ons kon blijven. Dat waren dan onze laatste weken samen
Het waren weken van veel tranen maar toch ook veel geluk, ik moest er het beste van maken... Ik herinner mij nog het telefoontje, we komen haar morgen halen. BAM!
Ik weet niet hoelang ik daar op de wei heb zitten huilen... De uren voor ze haar kwamen halen waren een hel... En de moment dat ze op die vrachtwagen werd gezet kon ik niet mee
Ik bleef hopen dat mijn man ging zeggen de verkoop gaat niet door, maar die ging wel door. Ik weet niet hoe ik de dag verder ben door gekomen...Ondertussen is ze al 4maand bij me weg, ik denk iedere dag aan haar, vraag me iedere dag af hoe het met haar gaat, of ze weet dat ik haar zo mis, zo van haar houd... Iedere dag vloeien er traantjes, iedere dag word het erger! Terwijl ik dit typ rollen de tranen weer over mijn wangen
We geven binnen 3weken een grote buitenrit en de nieuwe eigenaars zeiden dat ze met haar hierheen gingen komen. Het is erg dubbel, ik wil haar zo graag terug zien, maar ik weet ook niet of ik dit aan zal kunnen. Zou ze mij nog herkennen? Zou ze het goed hebben? Stel dat ze bv erg mager is geworden ofzo, ik word gek, ik vergeef het mezelf nooit! Ik kan nu maar hopen dat haar nieuwe baasjes even veel van haar houden als ik...Ik wou hier even mijn hart luchten, mijn man vind dat ik me aanstel, het is maar een paard, maar niet voor mij, ze was zoveel meer dan dat! Zelf ons dochtertje (nog geen 4jaar) mist haar, ze praat nog vaak over haar en vraagt soms wanneer ze terug komt of zegt dat ze haar terug wil. Mijn hart breekt bij het horen van zoiets
Ik hoop nu dat ik op een dag de kans krijg om haar terug te kopen en 1 ding is zeker, dan laat ik haar nooit meer gaan!!Bedankt voor het lezen van mijn enorme tekst, blij dat ik het even van me af kon schrijven en kon delen.
Misschien toch eens over praten met die mensen...je weet maar nooit
Het is toch je man...geen wildvreemde die in Timboektoe woont