Ik heb jarenlang bijrijdpaarden gehad, waarmee ik zowel recreatief als dressuurmatig heb gereden (geen wedstrijden, maar wel de basis tot aan M-niveau).
Het rijden ging altijd erg fijn, heerlijke bosritten en fijne dressuurlessen waarin zowel ik als het paard vooruit gingen en ik vooruitgang boekte in mijn rijkunst. Ik kreeg vaak complimentjes over mijn rijden en had zelfvertrouwen.
Nu rijd ik sinds circa 5 jaar een eigenzinnige merrie, toen ik begon met haar te rijden was ze alleen het bos gewend en ik ben haar toen ook dressuurmatig gaan rijden. Ik rijd haar 2 -3 x per week dressuurmatig en 1x gaan we lekker het bos in. Heb elke 2 weken les van een erg goede instructeur.
Ze is een erg sensibel, maar ook heel erg moeilijk te rijden paard (ze heeft een behoorlijk eigenzinnig karakter).
Ze is heel erg druk in haar hoofd en continu afgeleid, je moet haar elke seconde bij de les houden, doe je dat niet of verslapt jouw concentratie maar even dan maakt ze zich sterk en ben je haar kwijt.
Ik ben vaak 45 minuten bezig met basisoefeningen (voltes, achten, wijken, overgangen, tempowisselingen) die ik vaak met veel moeite voor elkaar krijg om na 45 minuten werken haar uiteindelijk ontspannen en los te krijgen. Na 45 minuten loopt ze dan lekker ontspannen, is ze eindelijk op mij geconcentreerd en kan ik nog wat andere oefeningen doen maar dan is bij mij de energie ook wel op en ben ik vaak gewoon kapot. Het is ook geen paard om zelf de ontspanning te laten zoeken, aangezien ze dus zo druk is en steeds is afgeleid.
In het bos doe ik ook vaak dressuuroefeningen (stelling, schoudervoor, overgangen, halthouden), dan is ze een stuk geconcentreerder en werken we juist heel fijn samen, ze heeft er dan zelfs lol in en is veel makkelijker te rijden.
Ik heb diverse instructrices gehad en ben nu bij een hele goede instructeur terecht gekomen, zij hebben me allemaal gezegd dat ze echt heel erg moeilijk is, en dat elk ander paard voor mij straks een makkie is.
Nu na 5 jaar heb ik echter geen plezier meer in het rijden, mijn zelfvertrouwen is enorm gedaald. Ik heb het gevoel alsof ik gewoon totaal niet kan rijden, alsof ik een beginner ben, omdat alles zoveel moeite kost. Niets maar dan ook niets gaat vanzelf.
Ik blijf geduldig en ik blijf volhouden, maar soms kost het mij zoveel energie en ben ik er gewoon down van. Als ik dan anderen zie rijden waarin alles makkelijk(er) gaat dan ben ik gewoon jaloers
Mijn instructeur prijst mijn geduld en mijn doorzettingsvermogen, en we gaan hele (hele) kleine stapjes vooruit. Maar is dit nou paardrijden zoals paardrijden bedoelt is? Ontspannen en met plezier samenwerken en één worden?
Ik heb het daarnaast enorm naar mijn zin bij de mensen waar ik rijd, het zijn zulke lieve en leuke mensen
Ik heb deze week weer les en eigenlijk ben ik nu geneigd om te zeggen dat ik ermee stop, dat dit paard voor mij te moeilijk is.
Ik ben benieuwd of iemand zich herkend in mijn verhaal, en wanneer het voor jou genoeg was. Het moment waarop jij tegen jezelf zei "Ik heb er geen plezier meer in, ik stop ermee" en of je ook je zelfvertrouwen en je rijkunst helemaal kwijt bent geweest en of je dat daarna weer terug hebt gekregen.