Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-11-03 01:39

Gatver |( the end...

Geplaatst door de TopicStarter : 29-11-03 01:39

Ik heb een jaar lang gewerkt op een andere werkgroep als waar ik nu zit (gehandicapten - woonbegeleiding) en ik krijg net van een collega van mij te horen, die vlak tevoren op mijn vorige woongroep is geweest dat A. slokdarmkanker heeft! Ik schrok nogal.... Ik ging in augustus weg, toen bleek hij een allergie voor zijn eigenlichaam te hebben (had hier al een topic over geopend, die heet "allergie voor je eigen lichaam???" zoiets, maar kan hem niet meer terug vinden... Nou, voor die allergie had hij al in het ziekenhuis gelegen, en was terug gekomen, hij had moeite met eten maar dat had hij al een hele tijd (stikken in eten en alles uit"kwijlen") ook toen ik er nog was.... Nou kwam ik een paar dagen terug (na 4 maanden) even op de groep kijken en ook naar A......... ik ben me kapot geschrokken, van dat leuke ventje van 66 jaar was niks meer over dan een skelet dat niet meer kon lopen en helemaal niet meer op me reageerde!! Dat raakte me al heel erg... schrok er enorm van... en nu, een paar dagen later hoor ik dat hij in het ziekenhuis ligt met slokdarmkanker!!! Hij is er al zo slecht aan toe.... ik weet zo goed als zeker dat ze hem niet meer kunnen opereren... en als hij inderdaad al 8 maanden last heeft vandie tumor (vanwege zijn gekwijl met eten) nou.... dan MOET het wel uitgezaaid zijn.... Mijn god, als ik daar aan denk.... Verdrietig

waarvan ik dacht dat hij zich verslikte...... dat blijkt uiteindelijk iets dodelijks te zijn geweest.... verdomme! Kan me er zo kwaad om maken he, en voel me er zo machteloos onder... gatver!...
Maandag horen ze meer... of er nog wat aan valt te doen... of hij kan herstellen...... of wat dan ook... Jezus joh, die man kan niet meer lopen, kan niet meer eten, kan niet meer drinken, kan niet meer lachen.... 5 maanden terug holde hij nog vrolijk door het huis, kwam bij me liggen als ik op de bank zat, lag dubbel van de lach als ik net alsof deed dat ik hem niet kon vinden als hij onder de dekens lag.... en nu heb ik hem zo moeten zien.... een kasplantje dat niets meer kan....... ik wist natuurlijk wel dat hij dood zou gaan binnen enkele jaren, maar ik had niet verwacht dat het zo had moeten gaan... zo onverwachts, ik werd er zo door overvallen.... Ik voel me er echt rot bij... Eigenlijk wil ik hem nog een keer zien, een keer naar het ziekenhuis gaan.... maar ik kan het niet, ik wil me hem zoveel mogelijk herinneren als het vrolijke mannetje van vroeger, niet als een kasplantje in een ziekenhuisbed... iemand die hoogst waarschijnlijk op sterven ligt....

Maar ik stop met dit bericht... Ik trek het even niet.. Verdrietig

sorry voor het lange bericht......

**Geplaatst**: 29-11-03 11:06

Geplaatst: 29-11-03 11:06

jeetje dan schrik je wel ja ... Waarom zijn ze er niet eerder achter gekomen ?? vind ik een beetje raar maarja

Iig HEEELLLL veel sterkte mee jou en natuurlijk ook voor die man Ach gut

!!!!

**Geplaatst**: 29-11-03 15:20

Geplaatst: 29-11-03 15:20

Geeft toch niet, iedereen mag hier zijn verhaal kwijt...
Heel veel sterkte voor jullie!

**Geplaatst**: 29-11-03 17:48

Geplaatst: 29-11-03 17:48

Ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt.
Eerst werkte ik ook nog op een andere groep met gehandicapten, als oproepkracht. Ik had de hele zomer met die groep gewerkt en ook met de herfst. Ik was ingewerkt op 2 groepen en werkte met de kerst op de andere groep. En toen was daar ook een vrouw, wat echt een hele lieve sterke vrouw was.( Zelf zat ze al in een rolstoel was midden 50, en kon ookal niet zelf eten, alleen crackers Haha!

Gingen er wel weer snel in)
Zij at en dronk niet meer, ik weet niet meer precies wat ze had, ik wil het niet meer weten ook. Maar daar schrok ik ook zo van, en ik heb haar toen gedag gezegt, en 2 dagen daarna was ze er niet meer.
Maarja aan mijn verhaal heb je niet zoveel, maar ik herinnerde het mij opeens allemaal weer zo Verdrietig

Je moet zelf weten of je diegene nog wilt zien, ik heb het wel gedaan, maar ik ben er maar 2 minuten geweest. Zodat ik haar toch herinner zoals ze was.
Veel sterkte!

**Geplaatst**: 29-11-03 18:44

Geplaatst: 29-11-03 18:44

Jeetje Tess wat erg....
Je moet zelf weten of je er nog naar toe gaat. Als jij denkt dat hij er nog wat aan heeft zou ik het zeker doen. Maar ik kan me jou ook voorstellen dat je hem wilt herinneren zoals hij was. Onze buurman heeft ook een tumor in zijn hoofd, is binnen een paar weken veranderd van een vrolijke gezonde man in een kasplantje dat eenzijdig verlamd is. Je ziet het gebeuren en je staat zo machteloos....
Nou heel veel sterkte, en als er iets is kan je me altijd bellen.

**Geplaatst**: 29-11-03 20:18

Geplaatst: 29-11-03 20:18

'Verschrikkelijk,
Je kunt kijken of je er nog heen gaat.
Maar als je hem wilt herrineren als de persoon die hij hiervoor was, dan zou ik niet gaan.
maar dat is helemaal aan jou.
Maar je zult altijd zien, de mensen die het verdienen krijgen het niet..
Het leven kan zo oneerlijk zijn

.

Heel veel sterkte, je mag me altijd pb-en.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-11-03 22:03

Geplaatst door de TopicStarter : 29-11-03 22:03

thanx voor de lieve berichtjes Lachen

Ik sprak vandaag een oud-collega van mij die nog met A. werkt.. ze willen hem graag terug in huis zodat hij daar zijn sterfbed kan hebben... maar zondag of maandag gaat de famillie bespreken wat ze met hem gaan laten doen.... bij sommige mensen is het al door hun hoofd gegaan hem een overdosis morfine te geven... zodat hij dus gewoon inslaapt.. maar ik vind het zo moeilijk om te besluiten of ik nog moet gaan omdat ik bang ben dat ik het voor mezelf dan gewoon niet af kan sluiten.. Dat heb ik al eerder gehad en dat is echt heel erg vervelend, maar jeetje, wat ik ook moeilijk vind... naar iemand toe gaan met het besef dat je die persoon voor de allerlaatste keer gaat zien.... als je je rug naar hem toe keert... dat je hem nooit meer zal zien... pfff... ik weet het gewoon even niet...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-11-03 22:04

Geplaatst door de TopicStarter : 29-11-03 22:04

en dan moet je nog eens een professionele houding aannemen...

**Geplaatst**: 29-11-03 23:22

Geplaatst: 29-11-03 23:22

Jeetje wat een verhaal... heel veel sterkte Ach gut

Kan me voorstellen dat het heel dubbel is, de keuze om al dan niet bij hem langs te gaan. Aan de ene kant geeft het de familie misschien ook steun als je langs komt. Maar als je voor jezelf weet dat je het jezelf dan moeilijker maakt om het af te sluiten.....

Heel veel sterkte...

**Geplaatst**: 30-11-03 01:45

Geplaatst: 30-11-03 01:45

Hai LUnaatje,
dit zijn erg nare dingen zeg. Ik kan me voorstellen dat je bang bent om naar hem toe te gaan. Ik denk dat het voor hem erg belangrijk is dat je langskomt, hij had immers zoveel lol met je en je gaf hem een waardevol bestaan, met alle anderen om je heen. Wie ben ik om te zeggen dat je moet gaan, maar misschien lucht het je nog wel ergens op ook, met daarbij ben je waarschijnlijk een grote steun voor hem en zijn familie.
In ieder geval erg veel sterkte en praat erover..Dus geen excuses voor je lange bericht hoor.

**Geplaatst**: 30-11-03 16:20

Geplaatst: 30-11-03 16:20

vreselijk

maar heel erg veel sterkte...
en anders moet je samen met iemand naar het ziekenhuis gaan....