Echt, ik vind het heel jammer, was zo lief beessie... Ik heb me zelfs wel eens bedacht dat het misschien een leuk paardje voor mij zou zijn (aangezien hij zelf bang was voor fleurtje en haar misschien wilde gaan verkopen) nou had ik dat uiteindelijk toch niet gedaan, maar ok, ik vind het gewoon heel erg jammer, het beessie heeft zoveel pijn gehad al die dagen

Wel heb ik mezelf er iets beter door leren kenne, ik heb de rare gewoonte om te gaan vragen *hoe laat is ze dood gegaan* zodat ik me kan bedenken wat ik op dat tijdstip deed, ik weet ook niet presies waarom, nou had ik dat dus niet gevraagd, maar het komt een beetje uit, ja, ik vind het zielig dat ze dood is, ik wil kunnen beseffen wanneer ze nog lekker leefde, maar gelijk daar achteraan, niet bewust, maar totaal onbewust kwam de gedachte van "verdorie, wat zit je nou te zeuren, dat beessie had hardstikke pijn, het is veel beter zo, ik mag blij zijn dat ze op dat ene moment haar laatste adem uitblies en niet een seconde later..." Ik had altijd van mezelf verwacht, hoe erg de situatie ook zou zijn dat ik niet zelf de beslissing zou kunnen nemen om het paard af te laten maken, dat ik eerst door vele mensen overtuigd moest worden... Ik weet nu wel beter, in werkelijkheid denk ik dus helemaal niet zo, als het er op aan komt, voel ik nu, kan ik ook geheel zelfstandig beslissen om mijn paard of verzorgpaard af te laten maken als dat echt nodig is. Ik vind dat wel een hele opluchting voor mezelf moet ik zeggen.
Maar ik vind het echt jammer dat ze dood is...
Ten eerste, ze was 4 jaar.
Ten tweede, er werd nooit wat met haar gedaan.
Ten derde, de eigenaar was bang voor haar.
Ten vierde, de eigenaar is erg ziek.
Ten vijfde, hij voerde zijn paarden moddervet.
Ten zesde, hij is heel vaak gewaarschuwd dat de paarden hoefbevangenheid konden krijgen hiervan.
Ten zevende, hij verzorgd het paard niet onmiddellijk als het hoefbevangenheid krijgt, niet d.m.v. dierenarts en niet d.m.v. natte lappen...
Is zo iemand wel een paard waard?

[EDIT]
