Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-11-03 20:39

Was moeilijk... Ben weer terug naar stal gegaan

Geplaatst door de TopicStarter : 20-11-03 20:39

Vandaag ben ik dus weer naar stal geweest.
De hele dag was ik wat zenuwachtig, en werd in het laatste uur helemaal erg! Wanneer ging die rot bel nou?!

Naar huis, even andere schoenen halen, Maris even gebeld, om te zeggen hoelaat ik er zou zijn, dat ze niet ergens achterin het weiland zou zitten met Otto. Ze had al gereden dus dat risico liep ik niet gelukkig.

Dus ik naar stal, en betrapte me zelf erop dat ik het weiland af zocht. Altijd als ik naar de paardjes ging, kon ik niet wachten tot ik vorobij dat ene huis was waarna ik het weiland in kon kijken naar de paardjes. Maar daar stond natuurlijk helemaal geen... Toen begon het al een beetje moeilijk te worden, toen ik het erf op ging helemaal, fietste nog langs de boer, had juist zo gehoopt dat ik niet langs hem hoefte, maar zei toch hoi, en hij hoi terug.

Ik de stal in met bijna knikkende knieen, en toen de stal in en toen ging het. Dat had ik al verwacht, stond half te trillen op mijn benen. Maar gelukkig werd dat na een tijdje al minder. Eve Otto uit de bak gehaald, en samen met Mariska hem gepoetst. Hij was behoorlijk stoffig, kon wel merken dat ik dat al een tijdje niet meer had gehad, omdat ik wat last van al dat stof kreeg (en dat terwijl Gen elke dag altijd mega stoffig was).

Ook even met Fluffy gekroeld, lief katje is en blijft het toch. Zou hem het liefste zo mee naar huis nemen, maar Maris vond dat niet zo goed (en de katten thuis trouwens ook niet Tong uitsteken

)

Toen nog even op Otto zonder zadel in de bak gestapt, maar ik verlangde zwaar naar mijn dikke Gennie... Otto is stukken anders, zijn passen zijn zo kort en hobbelig, hij is stukken dunner dan Gennie... Ik verlangde echt om lekker met mijn lievie naar achteren in het weiland te gaan en te genieten van de stilte daar met z'n tweetjes... En dan mis ja haar toch ewl heel erg...

Heb wel een nog gruwelijkere hekel aan die Union, weet het hij kan er niets aan doen, maar dat hij in Gennies stal staat en er dan zo'n paasei bende van maakt, maakt me toch best kwaad... Maar het schijnt niet echt super met Union in die stal te gaan (lees: wondjes, bezweet als Otto even weg is etc etc) dus dat vind ik dan niet zo erg om te horen... Ik weet het, hij kan er niets aan doen dat hij daar staat, maar ik mocht hem al heelmaal niet, en zo wordt dat natuurlijk er niet beter op... Ach, ik hoef hem toch niet vaak meer te zien!

Ik ben wel blij dat ik ben gegaan, ondanks dat super zenuwachtige en dat ik het best moeilijk vond om te gaan, maar ben wel blij dat ik die stap heb genomen. Het was wel fijn om weer even met de paardjes bezig te zijn, heerlijk om Otto weer even te mogen poetsen, op zulke momenten vergeet ik alles en iedereen (behalve otto dan Knipoog

) Mischien toch maar wel op zoek naar een verzorgpaardje, maar dan niet zo vaak per week... Al weet ik niet of ik dat echt wel ga doen, omdat ik nog maar een jaartje op deze school zit en dan mischien op kamers ga, en dan toch weer afscheid moet nemen... Wie weet...

Ook een paar fototjes gemaakt, zet ik zo bij horse pics, maar stel je er niet te veel van voor Tong uitsteken

**Geplaatst**: 20-11-03 20:42

Geplaatst: 20-11-03 20:42

Ik vind het heel knap en moedig van je.
Dit is ook een stukje verwerking.
Sterkte nog.

**Geplaatst**: 20-11-03 21:48

Geplaatst: 20-11-03 21:48

Sjimmy schreef:
Ik vind het heel knap en moedig van je.
Dit is ook een stukje verwerking.
Sterkte nog.

idem !
succes ermee meis, 't zal wel heel erg moeilijk zijn zowieso de komende tijd nog maar zet door!

Groetjes joyce en sparky

**Geplaatst**: 20-11-03 22:12

Geplaatst: 20-11-03 22:12

Knap van je
Ik denk dat je je op de goede weg bent!
Succes verder

**Geplaatst**: 20-11-03 23:08

Geplaatst: 20-11-03 23:08

Jij komt er wel hoor meid!! Super van je!

**Geplaatst**: 20-11-03 23:16

Geplaatst: 20-11-03 23:16

Hi Tancreda,

Moeilijk he, weer terug naar stal. Ik heb mezelf ook echt moeten dwingen om weer langs te gaan nadat mijn paard was overleden. Maar iedereen daar is in de moeilijke tijd daarvoor zo lief voor me geweest, ik kan ook niet weg blijven. En een ander paard in de stal van Peret! Echt niet leuk, mijn paard zou nu ruim 6 zijn en een grote kwpner, en die er nu staat is een grote kwpner van 6... alleen dan een schimmel. Maar wel ook zo levendig... echt niet leuk. Maar goed dat je er mee bezig bent. Ik kom nu 2 keer in de week bij ons op stal, rij een paardje bij wat vroeger naast mijn paard staat en kijk gewoon nooit naar de schimmel en zn stal... Dan is het goed te doen. Maar het heeft gewoon tijd nodig. Fijn dat je een lieve vriendin met een leuk paard daar hebt, dat helpt goed.
Succes ermee verder!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-11-03 23:34

Geplaatst door de TopicStarter : 20-11-03 23:34

Het was inderdaad erg moeilijk, maar dwong mezelf omdat het anders enkel moeilijker zou worden als ik het ga uitstellen... En het was weer heerlijk om weer een warm paardenlijf te borstelen, al had ik natuurlijk 1000x liever dat van mijn muppie gehad...
Maar als ik eenmaal bezig ben denk ik nergens meer aan, niet aan mijn verdriet, daarmo denk ik dat ik toch wel weer een paardje moet zoeken of in ieder geval ergens rijden. Lekker ontspannen en alle svergeten...

Union in Gens stal, dat moet ik maar accepteren. Maar heb altijd al een gruwelijke hekel aan hem gehad. Heb nog nooit een paard gehaat, maar bij hem doe ik dat echt... Ik weet dat hij aan sommige dingen niets kan doen, maar hij heeft allerlei kleine dingen gedaan die mij tot zo denken hebben gezet, en dat hij dan in Gens stal staat maakt het alleen maar erger...

Ik ga waarschijnlijk wel gewoon af en toe met Mariska mee, even lekker met Otto tuttelen, al is het maar uitmesten of borstelen. Dan ben ik al blij Lachen

Afleiding is wel goed, nu zit ik enkel binnen te computeren en tv te kijken...

**Geplaatst**: 21-11-03 11:31

Geplaatst: 21-11-03 11:31

jij komr er wel....
Veel sterkte nog.

**Geplaatst**: 21-11-03 11:36

Geplaatst: 21-11-03 11:36

Hoi Tancreda,

Meid, ik heb je verhaal gevolgd en tranen met tuiten gehuild over jouw afscheid van Genderose. Wat je nu doet, vind ik top. Ik zou je zo graag een lief paard gunnen om lekker mee te tuttelen en te rijden. Ik wilde je gewoon ff laten weten dat ik met je mee leef.

Liefs,
Monique

**Geplaatst**: 21-11-03 12:29

Geplaatst: 21-11-03 12:29

Ja, het is echt heerlijk om weer met een paard bezig te zijn, maar ik merk wel dat ik me helemaal niet hecht aan een ander paard. Een paar weken terug was er sprake van dat het paardje wat ik bijrij verkocht zou worden... en eigenlijk deed me dat niet zo veel... Raar he?
Maar ik denk wel dat ik ooit weer een eigen paard wil hoor, en dan zal het ook de eerste tijd moeilijk zijn maar zo'n band als dat ik met Peret had. Dat doet zo veel pijn als die verbroken wordt, maar het is ook zoooo mooi en zolang ik dat had wordt je alleen daar al zo gelukkig van. Het heeft allemaal gewoon tijd nodig, veel tijd, maar elke dag gaat het een heel ieniemie klein beetje beter.

**Geplaatst**: 21-11-03 12:31

Geplaatst: 21-11-03 12:31

Je moet gewoon verder en je leven weer oppakken. En natuurlijk hecht je je zomaar niet aan een ander paard. DAt proces duurt bij mij ook heel lang hoor. Maar ja, geef het gewoon de tijd en het komt weer. Verlang niet van een paard dat hij je hetzelfde geeft als Peret, want dan zou hij hetzelfde moeten zijn. En ieder dier is juist uniek. Je zult er op een andere manier van houden. Hoeft niet perse minder te zijn.

**Geplaatst**: 21-11-03 13:19

Geplaatst: 21-11-03 13:19

Eerste post op dit forum, en gelijk maar een zwaar onderwerp... Lachen

Ik herinner me nog hoe erg het was toen ik mijn pony Marco in moest laten slapen... Hij was 25, en ik had hem nog maar 2,5 jaar, maar toch was het verschrikkelijk. Ik moest toen ook direct weer terug naar de wei, omdat mijn andere pony daar ook liep en die natuurlijk gewoon eten en beweging enzo nodig had.
Ik ben toen zelfs met mijn andere pony gaan wandelen, en toen moest ik met haar langs de plek waar Marco onder een zeil lag. Dat was echt zo verschrikkelijk zwaar. Boos!

Het blijft moeilijk om een dier te verliezen; mijn pony was 25 en had een goed leven gehad, maar toch is het altijd zwaar. Je hecht je er zo verschrikkelijk aan, en het blijft pijn doen. Het is nu bijna 6 jaar geleden dat we Marco hebben laten inslapen, en soms vind ik het nog steeds verschrikkelijk.

Ik ben wel heel blij dat ik toen door móest gaan met de paarden vanwege mijn andere pony, omdat ik anders misschien wel gestopt was met paardrijden enzo, en achteraf ben ik er toch erg blij mee dat ik ben doorgegaan.

Maar goed, de moraal van het verhaal, Tancreda: Langzaamaan slijten de scherpe kantjes er wel vanaf. Het blijft pijn doen, maar het gaat steeds beter. Sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-11-03 16:24

Geplaatst door de TopicStarter : 21-11-03 16:24

Toen ik met Gen begon hield ik stug vast dat ik me niet wilde hechten aan haar. Er heeft een heel tijd een soort doorzichtige muur tussen ons in gestaan, maar uiteindeijk is die verdwenen, het ging gewoon vanzelf.

Ik heb mede zo'n sterke band met haar gekregen doordat ik heel veel met haar heb mee gemaakt, en omdat ik niet op haar reed. Wel eens even, maar niet echt intensief ofzo. Ik deed veel meer andere dingen met haar, en dat versterkt de band. Een paardje waar ik enkel op rij, daar zal ik niet zo snel zo'n goede band mee krijgen.

Met hechten en houden van ben ik wel een stuk voorzichtiger geweest. Ik heb meerdere paardjes zien komen en gaan, waar ik me niet echt aan heb gehecht. Aan wiskey ook niet, ondanks dat hij mij al gelijk het meeste aantrok, had ik gezegd dat ik hem echt niet wilde doen, maar Wodka (Maris zou dan Wiskey gaan doen) omdat hij het zwakste was, en dus eerder kon sterven. Maar ik heb een zwak hart op dat gebied, en het smelt veel te snel voor een paardje Lachen

Ooit heb ik mijn eigen paardje, waar ik zelf over kan beslissen. Kan niet wachten tot het zover is Lachen

Een afscheid komt dan ook natuurlijk wel ooit, maar dan heb je het zelf een beetje in de hand, en zal het zeker niet op deze manier als Genderose eindigen...

**Geplaatst**: 21-11-03 16:49

Geplaatst: 21-11-03 16:49

Ik heb nu pas je verhaal gelezen, over het afscheid. Jeetje meisje wat heb jij een moeilijke tijd achter de rug.
Ik vind t ook heel dapper van je dat je naar stal bent gegaan.
Nog heel veel sterkte! Ach gut

**Geplaatst**: 21-11-03 18:43

Geplaatst: 21-11-03 18:43

Hoi,

Inderdaad heel dapper van je. Heel veel sterkte voor de komende tijd.

Enneh... wie noemt zn paard nou Union?? Dat is toch een fietsmerk Haha!

?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-11-03 18:51

Geplaatst door de TopicStarter : 21-11-03 18:51

Miko schreef:
Hoi,

Inderdaad heel dapper van je. Heel veel sterkte voor de komende tijd.

Enneh... wie noemt zn paard nou Union?? Dat is toch een fietsmerk ?

Haha, ja ik weet het Haha!

Het is opzich wel een leuke naam vind ik, maar het paardje dat de naam draagt is minder...

**Geplaatst**: 22-11-03 15:34

Geplaatst: 22-11-03 15:34

Het is inderdaad ook een fiesten merk... Maar een fiets is toch ook een stalen ROS?? Knipoog

**Geplaatst**: 22-11-03 16:16

Geplaatst: 22-11-03 16:16

goed van je!!! Veel strekte nog!!

**Geplaatst**: 22-11-03 16:21

Geplaatst: 22-11-03 16:21

Sjimmy schreef:
Ik vind het heel knap en moedig van je.
Dit is ook een stukje verwerking.
Sterkte nog.

Ben ik het helemaal mee eens sterkte.

**Geplaatst**: 24-11-03 22:27

Geplaatst: 24-11-03 22:27

sterkte!
Moeilijk is dat he om weer terug te gaan... Huilen