Geplaatst 
Eigenlijk heeft Martin Gaus een lintje verdiend, vind u ook niet? Hij heeft er toch maar voor gezorgd dat de erfbewaker in een hok achteraf, een niets- te-kort-komende huisvriend is geworden. Onze huisvriend vergezeld ons dan ook dagelijks naar de stal of manege. Waar paarden zijn zijn honden, maar niet noodzakelijkerwijs andersom.
De hond is meestal zorgvuldig uitgezocht, fokkers zijn bezocht, vele boeken zijn gelezen, potentiele aankopen worden gescreend op karakter en gezondheid, raseigenschappen zijn uitgediept, voeding en sociale leefwijzen zijn duidelijk, er wordt tijdig een plekje bij een puppycursus en diverse vervolgcursussen gereserveerd en er ontstaan visioenen over conditioneel werken, van hardlopen tot flyball, goed voor geest en lijf, tenslotte zit de hond heel veel binnen! En voor het baasje is wat extra beweging mooi meegenomen.
Op pad met de hond naar de manege, de halsriem met rasverwante versieringen en een bijpassende riem doen al vermoeden dat er in de zadelkamer een pas gewassen dekje ligt te wachten, de kleur van de rijbroek is erbij uitgezocht, bandages of pijpkousen in dezelfde kleur horen bij het setje alsmede een zweetdeken in een wat donkerdere tint. Hond gaat in de auto, in de manege is het veel te gevaarlijk. Natuurlijk is het paard blij om de mens te zien en hinnikt uitbundig!
Paard mag van stal, wordt zorgvuldig en langdurig gepoetst, er worden heel wat lieve woordjes uitgewisseld, verschillende smaken paardensnoepjes en stukjes wortel zitten altijd in de rechterzak van het rijvest! Er wordt nog even getwijfeld of de kale plekjes achter de singel nu wel of niet van de sporen zouden zijn, maar voor de zekerheid maar even een kloddertje vaseline erop.
Het paard begint wat moeizaam, is schrikkerig en loopt wat stijfjes, maar volgens de instructie is het een “dieseltje”, na een half uurtje gaat het meestal een stuk beter! Met een rood hoofd werkt de paardenmevrouw zich in het zweet. Bij de schouderbinnenwaarts weigert het paard het binnenbeen te accepteren, dat wordt netjes opgelost met sporen en zweep en af een toe een fikse schop en/of ruk aan de teugel. Een voldaan gevoel, morgen weer!
Ik heb de Jack Russel van deze persoon wel eens een schop gegeven toen hij niet naar me luisterde en toch met mijn borstels aan de haal ging. Ik dacht, wat zij mag mag ik vast ook. Maar het regende afkeurende blikken, niet alleen van de hondenmevrouw, maar iedereen in het gangpad keek lelijk naar mij, die arme hond, hij slaakte een vreselijke kreet, hij heeft vast pijn!!
In hetzelfde gangpad luister ik naar de conversatie:
“mijn paard is zooo moeilijk”, “ hij houdt me voor de gek”, “hij probeert me uit” , “ hij loopt expres kreupel zodat ie niet hoeft te werken” , “hij kan de hele dag doen wat ie wil maar dat ene uur moet ie maar doen wat ik wil”, “misschien moet je de slof maar eens proberen” .
Ondertussen heeft de hond uit verveling gekauwd op de autostoel, hoe gaan we dat thuis vertellen? Maar niet lang getreurd, er zijn allerlei hondentrainers om raad te plegen, Martin Gaus heeft veel navolgelingen. En na enkele sessies is het probleem meestal opgelost, men leeft nog lang en gelukkig.
Alleen na een half jaar lijkt het met het paard niet te worden wat was verwacht, gaat zelfs wat bokken of vluchten en de wedstrijdresultaten vallen tegen, dus zien we hem terug op marktplaats, advertentie nr. 3078:
Te koop wegens niet klikkende combinatie.
