Samen met de temperaturen daalt ook mijn humeur tot bijna onder het vriespunt.
Net als ieder jaar rond deze tijd. De omschakeling van bijna dagelijks rijden naar misschien 1 keer in de week kan ik niet echt verwerken lijkt het wel.
Overdag baal ik onder mijn werk als het zonnetje schijnt. Als ik om 6 uur thuiskom, kan ik nog net een paar schimmen onderscheiden, ik geef ze een aai en een snoepje en dan kan ik de avond in huis verbrengen.
Niet meer rijden, behalve in het weekend. In het weekend regent het. Of als het mooi weer is, moet ik heel kalm aan doen, omdat ik Isolda geen spierpijn wil bezorgen. Alhoewel ze daar zelf geen rekening mee houd, want ik maak regelmatig een ongewenste sprint of buiteling.
Gedoe met naar binnen en naar buiten brengen. Deken op, deken af.
Nat land, overal blubber, je zelf zorgen maken in welke wei ze de volgende week nou weer moeten.
De winter is nog niet eens echt begonnen en ik heb de smoor in
