Geplaatst 
Laat ons goede voornemen voor het nieuwe jaar zijn dat wij deze 'angst' op de mesthoop deponeren waar het thuishoort!
Vroeger, ja vroeger....toen hindernissen van 1 meter + een lachtertje waren, toen paarden die op 4 benen liepen als 'geen uitdaging' opzij geschoven werden.....toen je, als je viel (maar vaker nog klom je er van onder de nek weer op...alles om maar niet de grond te raken!), je even afklopte en er meteen weer opklom (soms als een boer met kiespijn maar je vriendinnen stonden langs de kant dus ja......)...toen je nog leefde met het idee "kom maar op knol, we gaan dit even doen"
En nu?
Galopje? (aah maar hij is nog zo jong he, dat is niet goed voor zijn gewrichten en spieren (en ja...dat excuus kun je rustig anderhalf jaar volhouden...hij IS immers ook nog maar 5.....en iedereen weet dat koudbloeden laatbloeiers zijn.....DUS!
)...Springen? Heerlijk, maar vandaag is de luchtvochtigheidsgraad in combinatie met wind uit het noorden niet echt geschikt om te springen....oh en zie ik daar een regendruppel? Iedereen weet toch dat je dan zou kunnen uitglijden? Volgende keer maar...dan doen we het ECHT!
(notitie: onze dochter van 7 stelt regelmatig voor dat ik haar maar moet volgen over een baby-hindernis dan zet ze de hindernis daarna voor haar pony en zichzelf wel weer hoger
)Buitenrijden? Natuurlijk! Dat doe ik namelijk het allerliefste, heerlijk door het bos met de wind in de haren.....maar wel als het exact 20,4 graden Celcius is, alle vogels naar Verweggistan geemigreerd zijn, de vrachtwagenchauffeurs (allemaal? JA! allemaal..je weet maar nooit) naar een dart-toernooi zijn met muzikale ondersteuning van Marco Borsato (niet in de buurt van onze stal uiteraard, we willen niet schrikken van Marco's uithalen) en mijn rijroute omheind wordt.
Overdreven? Ja natuurlijk, maar het feit blijft...ik ben Nathalie en ik ben een angsthaas! *probeert nog enigzins stoer te kijken*
Ik kon niet wachten tot ik na 20 jaar niet rijden EINDELIJK mijn droom waar kon maken....een eigen Fjord! Wat zouden we door de bossen zwerven, picknicktochtjes etc. En echt, we doen het ook wel, maar de ontspanning die ik me herinner van vroeger is ver te zoeken.
Mijn Fjord is maar een kleine kerel van 1m40, hij is jong, onervaren, dapper en moedig maar hij heeft leiding van mij nodig. Hij is een volger en absoluut niet dominant en omdat ik nerveus/zenuwachtig ben, wordt hij het ook.
Ik rijd weinig, kan hem zo 2 maanden laten staan en weer opstappen...hij is een Golden-Retriever-Fjord in hart en nieren. Toch heb ik er in de afgelopen anderhalf jaar al 5 keer naast gelegen (dat is meer dan in mijn hele jeugd-ruiter-periode en toen reed ik meer op Pitbulls dan op Golden Retrievers).
De laatste keer resulteerde in gekneusde ribben en een scheurtje in mijn borstbeen (herstel 6-8 weken), ik heb me afgevraagd WAAROM dit gebeurde en kan alleen mijn angst de schuld geven.
Ik voel zo sterk de drang dat ik het allemaal MOET durven want anders ben ik een 'watje' (bij gebrek aan een beter woord, ik weet zeker dat bokt met veel doeltreffender woorden op de proppen kan komen maar geloof me 'watje' is al erg genoeg
) en dus ging ik alleen op pad (nooit gedaan uiteraard), in de dikke mist (oren van de fjord nog net zichtbaar). Pony maakte zich druk terwijl de thuisblijvers naar hem hinnikten, ik was nerveeeeeeeeuuuuuuuuuusssss en wilde teruggaan.Een klein stukje is toch al een overwinning? zei een verstandig stemmetje in mijn hoofd.
Een ander stemmetje zei echter "YO, sukkel, heb je daar nu eindelijk dat paard voor? ga dat bos in en zorg maar dat je het leuk vindt!"
Geloof het of niet, maar op dat moment vond ik dat die laatste stem gelijk had (jaja ik heb een voorgeschiedenis met luisteren naar slecht advies, je zou denken daar leer je van...niet waar?)
Daar ging ik dan, en zowaar...ik begon me al een ietwat dapper te voelen. Voor mensen die regelmatig hun spreekwoorden en gezegden nuttigen, zal het geen raadsel zijn wat er uiteindelijk met die 'hoogmoed' gebeurde....JUIST! die kwam ten val!
Toen een reiger die plotseling uit het riet verscheen (waarschijnlijk zag ze in de mist mijn wintervachtvolle heer aan voor een heerlijk wandelend nest o.i.d.) rakelings over Cos' hoofd ging (had ik mijn hand uitgestoken had ik veren kunnen plukken) schrok Cos dusdanig dat hij een huppeltje opzij deed.
Ja! U leest het goed....mijn woeste, wilde man...deed een heel huppeltje opzij (graag zou ik kunnen vertellen dat wij net over een driedubbele caviaflat sprongen tijdens een crosswedstrijd) maar daar lag ik. Ik hield de teugels vast, Cos kon geen kant op en dus kreeg ik in de commotie zijn achterbenen op mijn borst geparkeerd.
Dus! 600 stappen terug en wij gaan de bak weer in. JA! ik wil zwerven door de bossen maar helaas zal ik daar mijn dapperheid niet vinden en moet ik eerst dichter bij huis zoeken. Mijn boomloze zadel is (toch wel tot mijn verdriet) de deur uitgegaan want ik heb simpelweg meer 'zit' nodig. KISS (Keep It Simpel Stupid!) is ons nieuwe motto...stap voor stap hebben wij nog een weg te gaan, maar ik heb geen haast (dat is dan weer een voordeel van ouder worden (alhoewel...als je te oud tot die ontdekking komt heb je weer een time-management probleem
)Wat ik nog mis? Mensen die begrijpen hoe dit voelt, die hier zelf mee worstelen en die het dus leuk vinden om elkaar wat virtual-moral-support te geven!?!?!
Ik weet dat jullie er zijn....
) 
