Geplaatst Ik zit de laatste tijd met iets in mijn maag wat ik graag kwijt wil. Ik weet niet of jullie tips kunnen geven betreffende mijn probleem, maar ik ga
het in ieder geval even van me afschrijven.
Ik weet niet of het hier goed staat, ik wist niet zo goed waar ik het moest neerzetten.
Het zit zo, ik heb een onwijs leuk paard ben er helemaal weg van. Ik heb vroeger altijd paardgereden op een manege, ook een eigen paard gehad.
Ben toen wegens een blessure moeten stoppen en heb destijds mijn paard verkocht.
Heel lang niet meer gereden, maar goed, het is altijd blijven kriebelen en ik heb dus ook 2 jaar geleden een nieuw paard gekocht.
Puur voor de recreatie, geen wedstrijd ambities o.i.d.
Nu sta ik dus niet meer op een manege maar bij een kennis. Die heeft een wei met wat stallen, haar paard staat daar ook. En de mijne dus ook.
Super gezellig, ontzettend naar mijn zin. Paarden hebben het super, niets te klagen dus.
Maar nu komt het... als ik alleen moet/wil gaan rijden dan kan ik op de een of andere manier niet de discipline en zin opbrengen.
Het is heel vreemd en weet ook niet goed hoe ik het moet verwoorden.
Ik ga dus meestal altijd met die kennis rijden, maar de laatste tijd heeft zij weinig tijd en zin.
Ik heb in het weekend altijd tijd en ook altijd zin. Om met zijn tweetjes of meerdere te rijden, daar heb ik altijd zin in.
Maar zodra die kennis afbelt of geen tijd heeft een bepaald weekend, dan rijd ik niet.
En het stomme is, ik wil het zo graag!
Nu is het wel zo dat mijn paard niet altijd even lief is met alleen buitenrijden. Hij heeft nogal eens momentjes van staken, maar opzich is dat goed op te vangen
en zijn er eigenlijk nooit echt gevaarlijke situaties ontstaan.
Ik vind van mezelf dat ik het meer moet oefenen, gewoon gaan alleen. Maar als het dan zover is, dan doe ik het gewoon niet.
Ik werk 5 dagen, 40 uur. Als ik me dan voorneem om alleen te gaan rijden in het weekend wil ik altijd graag 's ochtends gaan omdat anders zoo stervens druk is in het bos
met mountainbikers, wanderlaars enz enz.
Maar als dan de wekker 's ochtends gaat.... dan denk ik nee echt niet. Ik draai me om en slaap verder. Dan maak ik me wijs dat ik uit wil slapen.
Terwijl als ik met iemand samen ga rijden ik zo naast me bed sta en nergens problemen mee heb.
En dan smiddags heb ik zon spijt dat ik niet ben gaan rijden....
Pfff, wat een verhaal. Ik weet dat het stom klinkt, maar ik kan het even niet anders opschrijven.
Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet... het ligt aan mij... het is een kwestie van discipline.
Moet ik me eigen nou gewoon een schop onder me kont geven... ik baal er echt van.
Ben echt een raar mens denk ik
