Ben nu echt letterlijk aan het afkicken van de morfine en rustgevers.
Je hebt het heet, koud en dan weer heet, voelt je slap en suf en soms nog misselijk en het andere moment ben je weer vrolijk en opgewekt.
Het maandelijkse vrouwenprobleem wil maar niet stoppen(bel morgen de huisarts als het niet minder is hoor). Alles is gewoon een zooitje.
Ik was al gewaarschuwd door een mede bokker voor huilbuien.
Die heb ik nu dus regelmatig om de kleinste dingen.
Het onzekere gevoel van hoe straks verder(werk), paardrijden?? reizen naar australie?? Het is allemaal zo onzeker.
Gister vroegen ze nog of ik weer zin had om te rijden maar het antwoordt was meer in de zin van beter worden en weer zonder pijn rond kunnen lopen.
Maar goed diep in je hart weet je wel dat jet liefst gister nog op je paard stapte dan vandaag.
Gister avond 2 western's gekeken: Fout!!
Ik was gewoon jalours op de hoofdrolspeler die met 2 emmers water liep te sjouwen

Vanmorgen viel mijn wedstrijd hoed uit de kast: Huilen.

Ik weet niet wat die drugs allemaal aangericht heeft maar leuk is het niet

positief puntje is in iedergeval dat ik het nu wel goed red op paracetamollen en dat ik , denk ik, hoop ik, moet gewoon nu wel stabiel ben en misschien wel hele mini stapjes vooruit ga.
Ik wel al 1 doel!!!

En duimen jullie dan dat we en mooie sept en oktober krijgen zodat ik dan toch nog iets met de paarden kan doen dit jaar??
ugh voel me nu een beetje
