Ik was al die ellende zo zat in het ziekenhuis dat ik gister eigenlijk al weg wilde maar helaas moest nog even blijven

Maar vanmorgen heb ik er wat meer op aan gedrongen dat ik nu echt wel weg wilde. Lichamelijk gaat het wel weer maar geestelijk ging ik gewoon achteruit.
Ik was in iedergeval blij dat ik lopend de afdeling heb kunnen verlaten, ik kwam immers binnen op een brancard.
Heb ontzettend veel pijn gehad in het begin, sliep daardoor hooguit 3 uurtjes op een nacht en dat sloopt je nog meer. En als je dan eindelijk weer kan slapen heb je wel een burvrouw die om 4 uur s'nachts een verpleegster nodig heeft vanwege extreme pijnen.
m.a.w je komt dan gewoon niet meer tot rust en dan kun je beter naar huis.
Ook nog even bij de paarden geweest, Felix was heel verbaasd maar er kon wel een begroetend hinnekje van af

Alleen Danno kwam een beetje zielig aanlopen, nou dat bleek ook wel hij heeft 2 ontstoken ogen. Arm dier hij is helemaal zielig en is er ziek van.
De laatste keer dat ik hem zag was het zo'n trots en stoer ventje met een glimmende vacht. Hij is nu het tegenovergestelde.
Hij heeft geen koorts en we hebben direct en zalfje gehaald bij de DA. Het is te erg om het met huishuidelijke middeltjes op te lossen.
Nou hopelijk knappen we beide de komende week weer op en kunnen we wat gaan rijden met de kar.
Het valt allemaal niet mee en het is vooral moeilijk omdat ik niks kan plannen. Ik kan nu niet zeggen van zaterdag ga ik nqaar artis oid.
Het is echt leven bij de dag.
Ik geef het niet op maar soms is het wel heel zwaar om dat niet te doen.
Ik wil verder iedereen bedanken voor de kaarten, ik had meer bokt kaarten hangen dan van familie of naaste vrienden


ps 25 sept moe ik weer naar de arts. als de pijn dan nog niet weg is ga ik vragen om een zenuwblokkade. Ik ben het namelijk spug zat zo.