Geplaatst 
.Over drie dagen is het alweer 6 jaar geleden dat Ernesto (mijn vriend) Flash gekocht heeft.
Mijn wens kwam uit eindelijk weer eens een eigen paard.
Nu 6 jaar later en veel vreugde en verdriet gedeeld te hebben vraag ik me weleens af tot hoever gaan we.
Graag zou ik dit topic ervaringen geluk en verdriet willen delen met mensen die ook een zorgenkind hebben.
Mijn verhaal:
Flash kwam bij ons als kleine opdonder, ze leek sterk maar al snel bleek dat het in alle opzichtte een zeer gevoelig paard was.
Door pech en verschillende omstandigheden heeft ze een CPl been overgehouden aan een ongelukje bij haar kroonrand.
Dit bleef redelijk stabiel tot dat een teek haar te pakken heeft gekregen en haar hele weerstand beneden peil heeft gebracht.
Gelukkig is ze hier bovenop gekomen, door de goede verzorging van mijn da die tijdens de behandeling dacht dat ze er aan onderdoor zou gaan,.
Een jaar later kreeg ze een terugval gelukkig deze keer niet zo erg.
Nu blijven we aan de gang met het been en haar zomerexceem (dit heeft ze al haar hele leven), zolang het allemaal stabiel blijft en ze geniet van onze ritjes, wandelingen en het groene gras houden we vol.
Maar ik weet dat de dag gaat komen dat het echt over is
.Ondertussen had ik van het geld aan de da, antibiotica en medicijnen een hele manege kunnen beginnen
.Maar niets gaat boven Flash voor mij, we hebben samen zowel letterlijk als figuurlijk zoveel bergen en dalen beklommen en ze betekent heel erg veel voor mij
.Hier een foto van vorige week na een rit heerlijk grazen.
En een foto van vandaag.
Flash bijna 8 jaar een een zorgenkind maar een vechter met kracht en doorzettingsvermogen en een levendig paard wat lol en plezier heeft van alle dingen als ze zich goed voelt.
Wie herkent dit en wie wil zijn verhaal met mij delen.
.
