Geplaatst 
Vorige week heb ik gebeld met een manege voor gehandicapten hier in de buurt met de vraag of ze op zoek waren naar een paard. Dit omdat Jopie gewoon teveel is op het moment voor mij. Ik wil hem (nog) voor geen goud kwijt en dat maakt de situatie niet makkelijker. Deze manege neemt ook paarden voor bepaalde tijd in bruikleen en dat leek mij wel een mooie optie. Voor mezelf om te kijken hoe het als paardloos paardenmiepje is. Misschien is het een tussenoplossing en verkoop ik hem uiteindelijk toch wel.
Gister werd ik gebeld door iemand van de manege. Het klonk erg interessant en ze wilden Jopie wel voor een maand op proef. Ik wist dat ze op dit moment 2 paarden nodig hebben en ik weet dat ik in die proefmaand gewoon thuis wil zijn, mocht het niet gaan dan kan ik tenminste nog op zoek naar een andere bestemming. Dus ik stelde voor dat ik hem vandaag al langs zou kunnen brengen. Ook omdat ik dan niet nog een week tegen die streep aan hoef te kijken en alle tijd krijg om eens fijn te gaan twijfelen of het wel zo'n goede oplossing is.
Terwijl mijn zusje en ik een trainingsrit maakten heeft mijn vader afgesproken dat hij vandaag om twee uur welkom was. 't Begint een beetje op 'How to loose a horse in six days' te lijken. Vandaag dus Jopie in de trailer gepropt (wou niet erg, eigenwijzerik) en op naar de manege. Dat is hier zo'n 4-5 km vandaan, dus ik kan hem ook nog eens de godganse dag met mijn bezoekjes vereren.
Eerlijk gezegd kneep ik m wel een beetje. Hij blijft van mij, maar toch, zou het echt wel wat voor hem zijn, met gehandicapten rondsjouwen? Zou hij niet gelijk zenuwachtig worden enzo... Ergens hoopte ik dat natuurlijk wel, dat mijn eenkennige etterbak geen steek verandert is in de afgelopen 8 jaar, maar aan de andere kant raak ik m dan nooit 'kwijt' en dit spreekt mij toch wel erg aan. Dicht bij huis (paps en zusje komen er ook geregeld, dus als ik er niet ben kunnen zij ook nog eens langsgaan) en hij heeft gewoon een goed plekje daar. Mooie lichte, ruime stal met leuke buurpaardjes.
Trailerklep open en hij bleef gewoon staan, niet eruit drammen zoals gewoonlijk. Komt hij eraf en kijkt eens om zich heen... leuk huis! Pak van mijn hart, want hij bleef gewoon heel relaxed. De mensen van de manege (vrijwilligers die de paarden verzorgen en instructie) waren ook gelijk heel positief. Hij was gewoon zichzelf en dat beviel ze wel daar. Nog een pak van mijn hart. 't Is niet makkelijk om je paard weg te brengen, ookal mag ik hem elke dag opzoeken en er op rijden en wat dan ook.
Hoewel ik het liefste mijn paard onder mijn eigen kont houd (beetje egoïstisch he?) ben ik toch heel blij met deze oplossing. Nog steeds een beetje mixed emotions, maar ik hoop echt dat hij z'n proeftijd doorkomt en dat hij het daar gigantisch naar zijn zin gaat krijgen. Hij komt op vlas te staan, hij blijft rondom op ijzers, ze gaan hem gewoon goed verzorgen. Maar bovenal stond hij daar op stal alsof hij er al járen stond. 'Gezellig buuf', tegen zijn tinkerbuurvrouw, geïnteresseerd in degenen die langsliepen en hij heeft met z'n charmes gelijk weer de hele manege bij zijn fanclub gevoegd! Is niet zo leuk om te zien dat je eenkennige pummel opeens zo'n allemansvriend is (al járen, maar ik zit nog steeds in de ontkenningsfaze
), maar toch fijn dat hij het iig érg naar z'n zin heeft. Of zou dat aan het stro liggen? 
Hij hield nl. niet op met vreten, wat wil je na 8 jaar hennep? Vandaar dat hij fijn op vlas komt 
Uiteraard ga ik morgen gelijk op bezoek en de komende weken zal ik wel veel op de manege te vinden zijn, alleen maar om te zien dat mijn mannetje het reuze naar zijn zin heeft
