Kan wel, 3 meter hooguit.
Lekker genant als 27 jarige op zo'n ding

Toen in de wachtkamer nog 20 minuten gewacht

In de wc brak ik bijna mijn nek door een mega grote vuilnisbak, snap wel dat je een vuilnis bak in de wc wilt maar dat ie nou net zo groot moet zijn als je vuilnisbak thuis??

Toen eindelijk naar binnen strompelen.
Weer alles verteld, klachten waren nog wel hetzelfde als de vorige keer maar heb er even duidelijk bijgezegd dat het nu wel 10x erger is.
Gellukig zag ie het aan me. (als je het niet ziet ben je toe aan een blinde geleide hond

Reflexen ook nog goed.
Ik heb weer andere medicijnen gehad, iets op morfine basis. Ze zijn 4x sterker als de pillen die ik nu heb.
Ook wordt er weer een MRI scan gemaakt, maar daar mag ik nog even fijn 2,5 week op wachten


Moest ook nog even bloedprikken. Om te kijken of er misschien iets van een ontsteking zit o.i.d.)
Opereren is in iedergeval zo uitgesteld dat het alleen als laatste redmiddel gebruikt zal worden.
Bij het bloedprikken weer wachten, inmiddels weer zoveel pijn dat ik daar weer een pil nam en gewoon met tranen in mijn ogen daar zat.
Ik voelde die naald niet eens.
Toen eindelijk naar huis, weer in die pokke auto ik kon daar echt niet inzitten(mijn broertje reed met zijn auto).
Thuis kwam ik er bijna niet uit en toen de voordeur open was ben ik direct op de trap gaan zitten, ik was helemaal duizelig en zat helemaal te trillen.

Ik heb daar zeker een kwartier gezeten. Toen was ik instaat om naar boven te komen en op bed te gaan liggen.
Tis nu bijna 2 uur geleden, zit nog steeds te trillen en ben helemaal op het is ookal 2 uur geleden dat ik de nieuwe pil nam maar ik merk nog steeds niks.
Ik snap verder ook niet dat je als hardwerkende burger 2,5 week moet wachten op een scan. De dokter vertelde ook dat hij laatst een prof voetballer had met en hernia en die was binnen 5 weken geholpen en stond toen al weer op het veld.
Zo krom is dit


Mijn pa belt morgen de huisarts op om te vragen of hij niet wat kan doen om het sneller te krijgen.
Ik weet eigenlijk al een beetje wat zijn reactie is als ie hoort dat ik 2,5 week moet wachten.
Met de pillen kan ik niet achter het stuur, dus ook niet naar de paarden.
Ik hoop dat iemand me af en toe eens kan brengen en ik hoop ook dat als de pillen aanslaan ik op de bok kan zitten.
Verder durf ik niet vooruit te kijken, niks plannen en geen leuke dingen doen.
Ik hoop dat ik een laptop kan vinden dan kan ik namelijk internetten vanaf bed, want hier zitten is ook niet alles.