Geplaatst 
De nieuwe stal was vlakbij en, halleluja, een stuk dichter bij mij in de buurt. Daar aangekomen mocht Nike meteen de wei in en dat was even schrikken voor hem. Hij is een vrij kaal landje gewend, dat ook niet echt klein was, maar dit… Groot! Groen! Eng! Eerst rennen, rennen, rennen (met die draversbenen die alle kanten opgingen, geen gezicht
) en daarna bleef hij veilig voorin de weide hangen. Verder zag het er wel goed uit daar, grote rijbak, longeerbakje erbij, mooie, nette stallen, niet supergroot maar ook niet klein, inloopkast voor de spullen. Toen we wegreden begon Nike weer te rennen en te hinniken, hij het heel goed in de gaten wat er gebeurde. Vanmorgen kreeg ik nog een droevig getint mailtje van Nike’s baasje dat hij werd geweerd uit de groep (twee paarden en een ponietje) en dat hij wat eenzaam overkwam. Ach gos, arm beest, wordt je uit je vertrouwde omgeving gerukt, in een hok op vier wielen gezet, in een grote wei achtergelaten en dan wordt je ook nog eens als buitenbeentje behandeld. Dat gaat me toch wel aan het hart, emotioneel tutje als ik ben 
. Maar goed, over een paar dagen zou het beter moeten gaan, dus daar hopen we dan maar op. Mocht het over een poosje echt niet gaan, dan zijn er nog andere wei-gedeeltes, wellicht klikt het daar dan wel. Morgen ga ik er weer naartoe, ben heel benieuwd hoe hij er dan bij staat! 
Anyway, ik hoop dat hij snel aansluiting vindt, alleen is ook maar alleen.