Geplaatst ik twijfel of ik weer moet gaan rijden.
Kijk, ik rij nu al 13 jaar, en ik heb sinds 5 jaar eigen paarden gehad.
De eerste 2 waren haflingers, (moeder met veulen) en de laatste was een flemmingh-merrie.
Met dat laatste sportpaard heb ik ontzettend veel ellende meegemaakt. Medisch was het gewoon een drama, ik was elke week in de kliniek met haar.
Ik heb haar verkocht omdat ik het niet meer aankon al dat gedoe, en als klap op de vuurpijl ben ik er ontzettend hard afgesmeten, en heb me toch wel serieus bezeerd, ik hen toen de knoop doorgehakt, 2 weken daarna was ze verkocht, het gaat bij haar nieuwe baasje hardstikke goed gelukkig.
Ik ben daarna begonnen met het zadelmak maken mijn oude veulen, die is inmiddels alweer 4, maar het schiet niet zo op, ik werk nu in de vakantie fulltime, en degene die mij erbij helpt kan ook bijna nooit.
Ik heb de laatste maanden niet gereden, ik denk nog vaak aan mn oude sportpaardje en hoe het allemaal gelopen is, sinds die ernstige val heb ik gewoon niet meer zo kunnen rijden als ik altijd deed.
Alhoewel ik er de laatste tijd weer meer zin in krijg, lukt het mij niet om de smaak weer te pakken te krijgen van mijn ouwe drukke leventje!!!!
Heeft iemand dit ook meegemaakt, of iemand tips ofzo?
Ik ben toen gestopt en een jaar later kreeg ik via m'n zusje een verzorgpaardje (Tinka 
, die was toen net 2 jaar). Omdat ze te jong was om te rijden en ik dus alleen vezorgen kon, heb ik dat gedaan, zo ging ik toch met paarden om zonder te rijden. Nu, een jaar later, is ze ingereden en rijd ik er ook op. Normaal zou ik dat niet doen, maar omdat ik haar gewoon zo goed vertrouw omdat ik haar al een jaar gewoon verzorgde, gaat het gelukkig goed. 
Wel wordt gezegd dat ik te lief voor haar ben... maargoed ik moet nu dus wat strenger zijn. Maar ook dat lukt beter. Ik weet wel dat als ze ooit verkocht wordt of wat anders, dat ik stop met rijden. En als ze met haar de springsport ingaan, stop ik ook, want daar heb ik nog teveel angst voor. Ik zou dat dan wel erg vinden 
, want ik ben zo gek op haar. Maargoed, ze is niet van mij dus ik heb er niks over te zeggen. Maar vele begrijpen je angst niet, en dat vind ik jammer. Ik zou naar iemand opzoek gaan die echt weet wat je voelt en geduld heeft om je te helpen.
