
Mede daardoor moesten we ook heel zuinig aan en heb ik er alles aan gedaan om onze pony Bram op de weidegang te zetten zodat me dat 110 euro in de maand scheelde.
Ik dacht zo moeten we het kunnen redden

Mooi niet dus

Ik kon niet meer op hem rijden door m'n B.I het werd zo'n pijnlijke ervaring 1 uurtje rijden betekende twee weken pijn en nauwelijks kunnen lopen maar nog wou het er bij mij niet in om hem te verkopen.
Mijn man vond het niet fair tegenover Bram om hem alleen af en toe uit de wei te halen zodat onze dochter van zeven er even op kon rijden en hem dan weer terug te zetten dat had hij niet verdient.
Hoewel we meer en meer in de financiele zorgen kwamen bleef ik trouw elke dag naar Brammie toe gaan en poetste hem todtat hij glom,maar ook het besef kwam steeds dichter bij van de realiteit dat ook de rekeningen betaald moesten worden zodat het poetsen met steeds meer tranen gepaard ging.



Tot het moment dat ik het niet meer kon trekken en in elkaar zakte van de pijn.Mijn man was woest en heeft de boel overgenomen en me toch echt duidelijk gemaakt dat het zo niet langer kon

Niks wou ik er van weten en iedereen die via e-mail reageerde (die ik meestal toch eerder las want hij moest aan het werk) wimpelde ik af of via de telefoon was ik super kort en ongeinteresseerd.Toch was er eentje die volhield en meerdere keen mailde en belde en ja hoor manlief nam de telefoon op

Bram ging op proef voor twee weken ,de keuring kwam ie vlekkeloos doorheen alleen z'n conditie mocht wat beter maar ja als hij al bijna een jaar nauwlijks gereden is was dat te verwachten.Ik baalde onzettend

Hij is nooit een brave geweest met voetjes tillen maar nu wel


Vandaag belde het meisje op waar die staat,hoewel de twee weken nog niet om zijn is hij verkocht.Ze is dolenthousiast en ik weet ook wel dat hij daar een ontzettend goed plekje heeft en een schat van een meid die nu voor hem zal zorgen maar ik voel me zo leeg en alleen

Ik zal nu eerst manlief maar bellen dat het nu officieel is en we uit de geld zorgen zijn maar zo ervaar ik het totaal niet

groetjes suzan