Geplaatst 
Ik moest de middag en de avond werken, maar dan zag ik de vrouiw van de dárts niet meer, en bovendien 2 van mijn collegaatjes maar heel kort. Had ze dus beloofd om 's ochtends taart te brengen.
Eerst naar Des om haar haar eten op te laten smikkelen (gaat nog steeds erg goed!). Thuisgekomen onder de douche en vlug naar de vlaaienbakker. Een halve kersenvlaai en een halve vruchtenvlaai uitgezocht
.Vervolgens op naar de praktijk. Daar werd ik zo'n beetje met gejuich begroet. Men had wel zin in koffie en taart. Het duurde wel even voordat iedereen zat (de artsen hadden hun afspraken staan). Maar toen konden we eindelijk smikkelen.
Mijn collega vroeg nog waaraan ze de taart te danken hadden. Of ik echt zo blij was dat ik ze ging verlaten. Ik: nee, volgens mij zijn jullie erg blij dat je van mij af bent en daarom trakteer ik!
Ze hebben me allemaal sterkte gewenst de komende tijd, en als ik nog eens aan kwam wippen vonden ze dat heel gezellig (vooral als ik dan weer taart meeneem
).Die middag was het goed druk, we hebben nauwelijks tijd gehad om bij de thee taart op te smikkelen (het moest toch op?). De dochter van de d'arts kwam ook nog langs (precies op tijd voor de taart
). Toen eind van de middag de derde collega op punt stond om naar huis te gaan zei ze: het duurt nu zo lang voor ik je weer zie, we gaan even knuffelen. En prompt vliegt ze me in de armen 
. Kon het nog net drooghouden (met zulke dingen moet je eigenlijk niet bij mij aankomen). De avond was beredruk. Het stond al helemaal vol tot 20:10 (gaan normaal tot 20:00 door) en toen belde nog iemand dat zijn hondje met de poot tussen een elektrische deur had gezeten
. Dat kun je natuurlijk niet weigeren. Kom maar langs. Gelukkig hadden we geen dienst, dus ik heb net na 19:30 het antwoordapparaat erop geknald. UIteindelijk was het bijna 21:30 dat ik naar huis kon (ipv normaal 20:30) .Mijn baas die er die avond was heeft me ook veel sterkte gewenst. En ook goede raad: niet te veel naar alle bevallingsverhalen luisteren, die van jou is toch altijd anders.....
Maar goed: mijn vrije leventje is begonnen. Nog een paar weekjes en dan heb ik zo'n klein handenbindertje. En als ik weer aan het werk ga ben ik mama. 't Is toch nog heel onwerkelijk allemaal
, dus weer een kopzorg minder!