Soms kan de waarheid pijnlijk zijn. Soms weet je het al, maar wil het niet onder ogen zien.
Eindelijk na 8 jaar wachten werd mijn droom werkelijkheid. Een 4 jarige gitzwarte merrie werd
van mij. Totaal groen, kende alleen aan een touwtje meelopen. Een vrolijke merrie, nooit een
humeur en nooit geen zin. Altijd willen werken en leek echt te genieten. Helaas was ik vergeten
dat je een band nodig hebt om een team te vormen. Dat kleine beetje extra wat 'ons' ook echt 'ons'
zou maken. Ik werk op een stal en trainde een stuk of 10 paarden per dag. Opzadelen, trainen,
afzadelen. En nee dat vormt geen band... Hoe train je een jong dier? Met slofteugels, lange prik
sporen en met wat dwang. Jup, ik dacht écht dat het werkte.
Het begon met onregelmatigheid in de gangen. Tja ze zeiden me er doorheen te rijden. dus iedere
keer weer reed ik haar er doorheen en was er niks meer aan de hand. Op het begin is 1x de dierenarts
geweest, maar daar is niets uitgekomen. Dus ik stapte iedere dag weer op vol goede moed. Ze was
altijd heel braaf, rustig en werkwillig. Dus hup in de oprichting en de bak door paraderen...
Toen kwam ik op me nieuwe stal. En Alando veranderde compleet, of toen zag ik het pas...
Ze werd sensibel, schrikachtig en moeilijk. De verandering van een nieuwe stal is enorm voor
haar geweest en ze vond het verschrikkelijk moeilijk. Helaas was onze band niet hecht genoeg
om er samen doorheen te komen en het vertrouwd te maken. Het rijden ging verschrikkelijk..
ik reed 1x in de week fijn en de rest bagger. De vloog de bak door van links naar rechts en zonder
slof deed ze haar hoofd geen millimeter naar beneden. Ai en dat was zo'n moment dat ik de waarheid
niet onder ogen wilde komen. Dus ik klaagde maar, huilde maar en mopperde maar. De
onregelmatigheid werd erger en ze leek met de dag sensibeler te worden. Ze was altijd de
rust zelve, de liefste en braafste merrie die ik me maar voor kon stellen. En nu...
Toen ze voor de zoveelste keer onregelmatig liep begon ik te piekeren. Waar lag het aan? Waar
kon het aan liggen. Ik ging mezelf na en zette op een rijtje wat ik nou eigenlijk heb met dit
paard. Hebben we echt een band? Of lijkt dat zo en denk alleen ik dat? Maar voor een team moet
dit gevoel van 2 kanten komen. Dat was het moment dat de sporen, slofteugel en dwang weg vielen.
Ik wilde vrijwillig samenwerken niet dwingen of samen te werken. Helaas zijn mijn ogen te laat
opengegaan.
Maandag 8 februari
Vol goede moed klom ik er weer op. Ik draaf aan en ze was weer onregelmatig. Eventjes
doorgereden en na een klein galopje was het alleen maar erger geworden. Er doorheen
rijden was dus geen oplossing. Langzaam gingen de lampjes branden. Helaas na 1 week
rust geen verbetering. Uiteindelijk de dierenarts er bijgehaald. Het is een raadsel wat ze
heeft. De ene paar passen is ze links achter kreupel, de passen daarna rechts achter. Ik
ben bang dat ik er dus kreupel heb gereden omdat haar rug geen kans kreeg om te
ontspannen door het verkeerd opgericht rijden. En ik haar er keer op keer doorheen heb
gereden als ze onregelmatig was. Momenteel staat ze op de ontstekingsremmers en
pijnstillers en stappen we 2x per dag.
Ik voel me ontzettend schuldig. Gelukkig zijn mijn ogen opengegaan. Beter laat dan nooit...
We gaan er nu iets moois van maken met z'n tweetje. We zullen hard moeten werken om
alles weer goed te krijgen, maar Alando is het mooiste wat me overkomen is. Ik hoop dat
we nu leren een team te vormen en elkaar te steunen en te vertrouwen. Ik hoop dat we
nog hele mooie momenten mee kunnen maken. Of het nu een eerste plaats is op een
wedstrijd, of een begroetingshinnik als ik aankom. Dat laatste is me veel meer waard. Deze
blessure heeft dus écht mijn ogen geopend, gelukkig. We moeten nog enkele dagen
stappen. Als het dan nog niet goed is moeten er delen verdoofd worden van het been om
de oorzaak te vinden. Ik ga er alles aan doen om haar weer beter te maken.
Ze is een toppaard, helaas was ik dat vergeten...

Bedankt voor het lezen van mijn verhalen, ik wil hiermee alle bokkers na laten denken
over wat zij hebben en of je dat ook écht hebt. Ik dacht dat ik een band had maar
achteraf hebben we helemaal niets. Maar vanaf nu zal ik haar met meer liefde en
aandacht behandelen en proberen haar te begrijpen. We hebben een lange weg om te
gaan, maar dat ben ik haar nu verschuldigd.