Geplaatst Toen, nadat ik uitgetraind was:
ik:"Wil je even op Jildau?"
mam:"Dat durf ik niet hoor...ik kan er niets meer van! Die is veel te heet voor me..."
ik:"Ah joh, er gebeurd niets, ze is moe en je hoeft haar alleen even uit te stappen."
En okee, ik had haar dus overgehaald. Met veel moeite hees ze zich op die hoogte (ze is natuurlijk nog zo stijf als een hark) en daar ging ze. Ik ondertussen op Eileen, want die moet na 2 jaar stilstaan weer losgereden worden, en dat kan ze zelf niet, dus ik ging voorzichtig aan wat met haar trainen. Daar kwam ook de galop bij kijken.
Het was me toch een werk om haar daar in de krijgen! Bij haar vorige baasje mocht ze niet galoperen, omdat ze daar vaak voor de kar liep, en ze dacht dus al helemaal dat het niet meer mocht. Dus ik was haar hard aan het aanmoedigen met "Kooooom op!!!!!" en "Hup Eileen! Gaaaaalop!"
Jildau kent mijn stem echter maar al te goed, en dacht waarschijnlijk dat ze ook moest, want van het ene op het andere moment zie ik mijn moeder door de bak racen. En wat doen mensen die niet kunnen rijden? Klemmen om zich vast te houden, waardoor het paard vervolgens nog harder gaat.
Dus ik spring van Eileen af en ren de bak in, houd Jildau tegen en kijk in het gezicht van een bleke moeder
en een enthousiaste en zeer onschuldig kijkende Jildau 
Het was even schrikken, maar ik en mam konden eigenlijk alleen maar lachen. Mams van de spanning, ik omdat het er zo vreselijk grappig uitzag. Die Jildau maar steeds harder, en mijn moeder er heel krampachtig op alsmaar "Hooooo" roepend 
Nou goed, het klinkt altijd minder als je het zo opschrijft, maar het was wel spectaculair en vooral eruuug lachwekkend. Mijn moeder zal de komende tijd denk ik niet meer op Jildau klimmen!
) dan gebeurd er niets. 
