Ik was al in mijn nopjes door dit besluit. Karan had gisteren stil gestaan maar daar dacht ik effe niet bij na.
Dus ik naar een cavaletti om erop te stappen. Doe ik altijd. Dus Karan richting cavaletti gestuurd. Meneer wilde niet stilstaan, maar dat mocht de pret niet drukken. Na enkele pogingen gooi ik mijn been erover. Karan liep aan...ik glijd met mijn voet van de cavaletti en bam! daar lag ik. Met mijn rug recht op de cavaletti.
Ik weet nog dat het zwart werd voor mijn ogen. Ik heb nog gegild" Niet weer!"(heb vorig jaar mijn rug gebroken op twee plaatsen voor diegene die dat niet weten)
Verder ben ik het effe kwijt.
Daarna ben ik gaan zitten op de grond. Karan stond tegen me aan te duwen. Ik heb zijn hoofdstel erafgetrokken en me verder niet om hem bekommerd. (slecht he)
Nu ben ik thuis. Ik kan niet bukken. Ademhalen doet enorm pijn. Mijn linkerarm tintelt. Ik kan mijn armen eigenlijk niet omhoog tillen. Omkijken doet zeer. Ik heb enorme koppijn. Al met al voel ik me enorm zielig.

Mijn moeder dacht dat ik wel enorm geschrokken zou zijn. Nou dat ben ik niet echt. Ik had natuurlijk eerst even moeten nadenken.
Ik ben niet naar de dokter geweest. Ik verwacht dat mijn rug 'gewoon' zwaar gekneust is. Ik duik nu dus even in een warm bad en dan zien we wel weer verder.