
Hij had een ongeluk gehad. Had liggen rollen naast het schrikdraad. Is met zijn been erin gekomen, en is toen heel hard gaan rennen.
Toen ik bij hem kwam was zijn bot ontblood. In eerste instantie heb ik hem ingeladen en ben naar de da gereden, om hem direct te laten opereren.
De volgende dag was ik weer wat bij mijn positieven en kon wat beter nadenken. Het zou een hel voor hem zijn geworden, om vele redenen. Klinisch was hij misschien nog te redden. Maar een paard heeft meer kanten dan alleen een klinische... En die zijn minstens zo belangrijk. Ik heb met de da gepraat, en met andere mensen, en we hebben besloten sdat het voor het paard beter was om er een eind aan te maken.

Dus nu is mijn kleine weesje dood, zijn moeder achterna gegaan.
Ben er heel erg van slag van geweest. nu nog steeds wel, maar het idee dat ik heb gedaan wat het beste voor hem was, stelt me enorm gerust.



