Geplaatst 
Vandaag de bittere kou getrotseerd en ben ik eerst Raimaer gaan 'rijden'. Veel meer dan wat simpel stap- en drafwerk lukt niet echt meer maar ook daarin kunnen we nog een hoop doen. Met name het werken aan scherpaan de hulpen en mooi gesloten blijven lopen is voor ons beiden erg nuttig en niet al te vermoeiend. Alleen ben je na een half uur bijna alleen maar stappen wel behoorlijk verkleumd, ik kon mijn tenen niet meer voelen. Tegelijkertijd was mijn moeder Pablo aan het longeren met Pessoa, hij loopt al bijna 2 weken weer goed en we duimen hard dat het zo blijft. Wel zie je heel goed dat hij door 2 maanden rust erg slap geworden is en vandaar dat we weer voorzichtig wilden gaan rijden. Nu is Pablo niet altijd even schattig onder de man en kan hij echt als een malloot lopen bokken en steigeren, dus ik was reuze benieuwd hoe dat zou gaan verlopen. Vandaag zou ik hem alleen even uitstappen onder de man, zodat hij weer voorzichtig kon wennen.
Dus na Raimaer was het bodyprotector om
longeerspul eraf en gaan met die banaan. Raimaer bleef erbij om haar grote vriend wat te kalmeren en niet te eenzaam te laten voelen en ik stapte op Pablo, voor het eerst in 2 maanden. Dat voelde echt enorm raar, net alsof ik op een Welsh A zat; Pablo is een echt bloedpaardje en na die bolle buik van Raimaer wist ik niet wat ik meemaakte. Ik snapte nu pas echt wat Margreet en Karin moeten hebben gevoeld Maar goed, hij was wel wat gespannen en onwennig maar hij gedroeg zich verder keurig ondanks opvliegende duiven in de binnenbak en wat andere afleidingen. Ik heb nog een rondje gedraafd, maar daarin hield hij zich helemaal vast in zijn rug al bleef hij wel braaf. Het voelde alsof ik een jong paard aan het zadelmak maken was, ook kreeg ik minder reactie op mijn hulpen dan ik van hem gewend was. Maar goed, hij heeft geen pas verkeerd gedaan en nu kunnen we het werk weer voorzichtig aan gaan opbouwen. 
