Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-12-11 00:18

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 05-12-11 00:18

Helaas was Isa ziek vannacht. Ben er paar keer naar toe geweest. Ze wilde niet eten en voelde koud aan en was hevig aan de diarree. Deken opgelegd (gelukkig net dekentje gekocht, kwam nu goed van pas).
Mogelijk toch door het rennen. Ze liep wel, dus niet spierbevangen. Mogelijk wat koliekerig.
Vanochtend ging het wat beter, vanmiddag nog niet zo, maar vanavond at ze gelukkig weer met smaak.
Was dus even kleine domper op de feestvreugde van gistermiddag.

**Geplaatst**: 05-12-11 00:42

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 05-12-11 00:42

gelukkig dat het vanavond met Isa weer wat beter ging.

**Geplaatst**: 05-12-11 09:23

Geplaatst: 05-12-11 09:23

jeetje zeg wat een verhalen hier allemaal! doet me wel deugd om te zien dat er nog meer mensen zijn die niet kijken naar het rendement van hun paard, maar naar emotionele waarde.

zelf heb ik ook een zorgenkindje, dit jaar vrij extreem.

Zijn naam is Zneddie, Zneddie is een Welshje van 5 jaar jong.
Afbeelding

vorig jaar in de sneeuw:
Afbeelding

als veulen:

Afbeelding

Zneddie is een super pony, enorm fijn karakter, heel speels en altijd vrolijk, zeker niet de makkelijkste maar dat maakt hem juist zo van mij. hij is zo'n 1,25 groot (ja inderdaad, te groot voor sectie A) en daarmee voor mij te klein om te berijden, maar we doen samen een heleboel andere dingen, gaan graag het bos in waarbij hij losloopt. verder loopt hij aangespannen, en doen we vrijheidsdressuur (ik noem het liever kunstjes) en een heleboel grondwerk-varianten.

nou goed, Zneddies pechjaar. allereerst kreeg hij in april rare allergische reacties, we weten niet zeker waarvan maar waarschijnlijk kwam het door het broeierige weer, dat een reactie heeft veroorzaakt in bepaalde plantjes/ grassen in hun weitje. Zneddies oksels en bilnaad zaten helemaal vol bedekt met bultjes die verschrikkelijk jeukten, hij liet zich gewoon op de grond vallen en probeerde zijn oksels te schuren door met zijn borstbeen over de grond te schuiven. hij was gewoon niet meer toerekeningsvatbaar, zo erg was de jeuk.
hij heeft toen een licht gedoseerde kuur prednisolon gehad om de reactie te onderdrukken, en ik heb hem een tijdlang van het gras afgehouden, tot het broeierige weer minder werd. toen het gras weer opgebouwd, probleem opgelost!

vervolgens kwam ik erachter, dat zijn wolfskiezen niet goed verwijderd waren. vorig jaar had ik de DA daarvoor laten komen op aanraden van mijn eigen tandarts. bij de laatste TA controle voelden we een splintertjes achtig iets, even in de gaten houden. en dat bleken dus de resten van zijn wolfskiezen te zijn. ik heb de kiesjes erbij gepakt en inderdaad, bij een meer grondige inspectie was duidelijk te zien dat ze niet goed getrokken waren, maar afgebroken. ik was woest uiteraard, vooral omdat degene die het trekken toen kwam doen al niet erg ervaren/ goed leek.

nou goed, andere kliniek gebeld om de resten te laten verwijderen. Zneddie kreeg een spuit verdoving. nu is hij daar niet zo van, van prikken, en hypersensibel, wat resulteerde in 0 overgave en dus een dubbele dosis verdovend middel. dat werkte wel, en de behandeling kon beginnen. de restjes wortel waren niet te pakken te krijgen, dus het werd een hele klus om het eruit te krijgen. uiteindelijk moest het uitgeboord worden.

dan heeft hij nog een knie-probleem. nu was dat al bekend maar het werd slechter, van de zomer leek hij wat slapjes in de achterhand, achterbeen was ook niet zo actief en hij oogde niet fit genoeg. daarop begon dus zijn achterknie op slot te gaan steeds. één keer zelfs meerdere keren achter elkaar, dat hij gewoon amper vooruit kwam. DA gebeld en eea doorgesproken, verschillende opties... uiteindelijk is Zneddie aan de anabole steroïden gegaan in combinatie met meer gerichte training.

drie dagen nadat de DA geweest was vond ik wormen in zijn mest, ééntje hing zelfs uit zijn poeperd. aha dacht ik, logisch dat je niet 100% fit bent als je hier last van hebt. het rare was wel dat ik regelmatig mestonderzoek laat doen en dat hij daarbij de laatste keren goed getest had.
nou goed, DA gebeld (de dichtstbijzijnde, voor simpele dingen nam ik die altijd omdat we de kuren daar het makkelijkst kunnen ophalen. voor de knie heb ik dus een meer gespecialiseerd arts), en het waren spoelwormen (nadat ik had beschreven hoe het eruit zag enzo), ik moest ivermectine gebruiken. zo gezegd zo gedaan. Zneddies knie ging in de tussentijd wel goed, hij moest ook toch echt wel op de achterijzers blijven ivm het binnendoor staan van de voet.

twee weken later vond ik nog weer wormpjes in de mest. ik de betere DA gebeld, en die gaf aan dat ik pyrantel moest gebruiken. omdat ik net ontwormd had hebben we daarmee gewacht tot de DA terugkwam voor de controle van de knie. bij de controle ging het super, hij kreeg een hoop complimentjes en ik kreeg het 'ga zo door' van de DA. helemaal super dus!

twee weken terug zou Zneddie nieuwe ijzers krijgen. bij het beslaan gleed hij uit waarbij hij zijn andere achterbeen bezeerde en daar niet meer op wilde staan. maar de andere voet moest nog...

ik moet nu weg hier, wordt vervolgd.... time's up.

**Geplaatst**: 05-12-11 10:16

Geplaatst: 05-12-11 10:16

dat is een domper isapaardje,gelukkig knapt ze alweer wat op.

welkom merrieveulen.
je hebt al behoorlijk wat achter de rug en je verhaal is nog niet eens af.
pas je wel op met anabole steroïden? mijn vroegere pony is er bevangen door geraakt.

**Geplaatst**: 05-12-11 12:31

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 05-12-11 12:31

Welkom merrieveulen, je hebt al heel wat meegemaakt, tsja onze zorgenkindjes, vaak heb je het een gehad, dan komt het volgende op je pad.

**Geplaatst**: 05-12-11 13:16

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 05-12-11 13:16

Tjonge wat een boel meegemaakt al op zijn 5e! Wel een prachtig Welshje, ben dol op Welshjes en deze is echt heel mooi.

Maar het is dus wel een pechvogel!

**Geplaatst**: 05-12-11 13:40

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 05-12-11 13:40

Pff jij hebt ook een zorgenkindje merrieveulen... :(:)

Succes ermee!

Balen van Isa zeg, misschien heeft ze toch nog veel pijn aan haar voetjes en dat ze gisteren in haar enthousiasme over haar grens is gegaan. Zou me toch persoonlijk wel echt gaan aanvragen hoeveel pijn ze heeft. Shetjes kunnen hard voor zichzelf zijn hea..

**Geplaatst**: 05-12-11 14:50

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 05-12-11 14:50

Nee hoor, pijn aan de voeten heeft ze niet op dit moment.
Ik ken haar daarvoor goed genoeg. Ze is dan ook op gekke momenten gevoelig in bochten of doet gewoon niet mee, maar daar was nu geen sprake van.
Mogelijk wel spierpijn, tenslotte was haar achterhand ook erg zwak tot voor een tijd geleden.
Dierenarts nog even gebeld en denkt toch mogelijk ook aan wormen, dus raadt aan na eerst even paar dagen psylliumhusk-kuurtje, toch ook een wormkuur te geven.
Ben daar weer wat huiverig voor echter, want ze is juist na een wormkuur (ongeacht welke) altijd gevoelig op de voeten geworden. En aangezien morgen ook de hoefsmid al weer komt, wil ik niet weer een en/en verhaal krijgen. Dus wacht nog even af hoe het morgen verloopt en wat de zandwegkuur doet.

**Geplaatst**: 05-12-11 14:53

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 05-12-11 14:53

Spierpijn... te hard gesport.

**Geplaatst**: 05-12-11 15:05

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 05-12-11 15:05

Isapaardje, oke, gelukkig dat ze dan iig geen pijn heeft.

En inderdaad, niet alles tegelijk gaan proberen, daar heb je gelijk in.

Misschien eerst even aankijken dan iets gaan proberen.
Spierpijn zou natuurlijk ook kunnen ja.

**Geplaatst**: 05-12-11 15:37

Geplaatst: 05-12-11 15:37

nou ik zal het verhaal nog even afmaken...

hij was dus uitgegleden terwijl de andere voet nog moest. door de schrik van het uitglijden (en ondanks een pauze tussendoor om dat even te verwerken) en doordat het ene been pijnlijk was wilde hij dus absoluut niet meewerken met zijn andere been. nu is dat been sowieso al moeilijker omdat hij daar een slechte ervaring mee heeft. mijn eerdere hoefsmid had Zneddie bij de eerste keer achterijzers onderslaan namelijk vernageld. Zneddie is in alle opzichten supergevoelig dus hij wilde toen niet meer. dat werd 'm bedankt met een paar flinke trappen in zijn buik (ik ben ertussen gesprongen maar het was al te laat natuurlijk), ik vergeet dat gezichtje nooit meer echt doodsangst.
daarna dus een andere smid, die volgens degene via wie ik hem koos nooit kwaad werd en enorm veel geduld had. nou mooi niet dus, Zneddie was uiteraard bangig nog van de vorige keer en ipv hem gerust te stellen ook hier, gelijk een trap.

nu heb ik een smid die niet alleen supergoed is, maar ook paarden zoals Zneddie begrijpt en rekening met hem houdt. hij verliest nooit zijn geduld en blijft hem op zijn gemak stellen. elke keer dat hij kwam ging het dan ook ietsje beter, Zneddie stond rustig en liet deze smid praktisch altijd zijn gang gaan, heel af en toe twijfelde hij nog.

tot dus vorige week. de smid wilde het laatste been niet te lang optillen ivm het pijnlijke beentje, dus gaf Zned even ruimte toen de eerste nagels erin zaten. Zneddie was behoorlijk gestresst en trappelde nogal, en trapte daarbij het laatste ijzer los. het ijzer draaide en hij ging vol in de lip staan. balen balen balen, nu was het hek echt van de dam. na enige inspanning lukte het de smid om het ijzer eraf te krijgen. zelf heb ik toen de voet geïnspecteerd (het mooie is dus wel dat hoe moeilijk ook, ikzelf kan altijd álles bij hem doen), de schade viel mee.
uiteindelijk het ijzer er weer onder gekregen, dat ging weer ietsje beter.

een half uurtje later wilde ik Zneddie buiten zetten, schoot zijn knie weer op slot. en niet één keer, maar gelijk tig keer. paniek paniek, dit kon zo echt niet hij kon zo niet een dag nog staan. dus ik de smid gebeld die direct rechtsomkeert heeft gemaakt en is teruggekomen. hij heeft de voet bijgewerkt en het ijzer er weer onder gekregen (Zneddie was er echt helemaal klaar mee, maar het lukte nog).

twee dagen later, ja hoor, ijzer los. wat is er gebeurd? de voet was wel bijgewerkt aan de binnenkant, maar het ijzer niet. daardoor lag het aan de binnenkant ruim en kon hij erop staan. ik dacht eerst dat het gewoon los zat dus wilde de nagels aantrekken, ga ik ermee aan het werk: geen nagels. hij had alleen nog nagels aan de buitenkant zitten. dus heb ik de smid maar weer gebeld en het ijzer eraf gehaald, omdat ik bang was dat hij het verder los zou lopen en de lip er weer in zou kunnen komen.

vandaag zou de smid weer komen om het ijzer eronder te maken. ik heb Zneddie met tranquigel gespoten om nieuwe stressaanvallen te voorkomen, dit mag gewoon nooit meer gebeuren en ik voel me dan zo'n beul, hij snapt het gewoon niet en vind het eng en vervelend omdat hij nu dus al een paar keer zich bezeerd heeft. mij eerste smeden neem ik het wel kwalijk want hij doet geen vlieg kwaad, maar zij hebben hem gewoon gek gemaakt.
maar goed, de tranquigel heeft goed geholpen, hij was er helemaal bij en twijfelde in het begin nog, we kregen iets verzet maar al snel totale overgave, en dus heel veel beloning. ook heb ik met mijn smid afgesproken dat als hij op stal is bij Zneddies hoefjes een keer gewoon uitkrabt en even met hem babbelt, zodat ze elkaar ook beter leren kennen dan alleen als er iets echt moet.

de knie is na het bijwerken niet meer op slot gegaan dus dat is super, wel ben ik er nog niet klaar mee natuurlijk maar we zijn in elk geval terug op de rails...

@ isapaardje, spierpijn is niet ondenkbaar maar het kan ook 'gewoon' zwakte zijn, ik ken het van mijn eigen NMPRS paardje. als de bespiering bijkomt verdwijnen dan ook de klachten. lastig dat ze zo reageert op wormenkuren. misschien is eerst een mestonderzoekje laten doen nog een verstandige optie? dan weet je gelijk of het echt nodig is. hoewel mestonderzoek niet 100% betrouwbaar is...

**Geplaatst**: 05-12-11 15:38

Geplaatst: 05-12-11 15:38

Nemurin schreef:
Tjonge wat een boel meegemaakt al op zijn 5e! Wel een prachtig Welshje, ben dol op Welshjes en deze is echt heel mooi.

Maar het is dus wel een pechvogel!

nou de afgelopen jaren heeft hij nog veel meer meegemaakt, daarover later meer misschien... ik wil ook niet het hele topic overnemen. maar hij is inderdaad een heel fijn dier, ben er ook echt superblij mee.

**Geplaatst**: 05-12-11 15:41

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 05-12-11 15:41

Jammer dat de eerste twee hoefsmeden hem zo behandeld hebben, die zijn dan duidelijk nog van de oude stempel!
Merk dat dat soort lui dan sneller het geduld verliest of vindt van "het paard doet iets dat me niet zint dus mag ik het een knal geven". Ik ben helaas zelf ook een tijdje zo geweest: paard bijt of probeert te slaan en ik sloeg terug. Gewoon omdat mijn opa mij met paarden om heeft leren gaan en hij nog van het boerenverstand was.
Vaak is dat prima, maar boerenverstand komt er niet overal goed bij af.

En dan krijg je dus ook o.a. dit soort lui.

Fijn dat de huidige hoefsmid je pony begrijpt!

**Geplaatst**: 05-12-11 15:48

Geplaatst: 05-12-11 15:48

jee merrieveulen, wat een verhaal, en wat een nare hoefsmid ervaringen.
Nu kan ik daar ook over meepraten om nog maar te zwijgen over hun aanpak.
Ik ben dan ook echt blij dat ik nu een smid heb die wel moppert, maar waar Isa zelf volop vertrouwen in heeft.

En het lijkt erop dat ze nog gelijk krijgt ook haha (hij is de enige waar ze bijna bij staat te slapen als hij met haar bezig is).

In dit geval van Isa was het gewoon lichte koliek, alleen onderliggende oorzaak is me niet direct bekend. Zand wat is opgeschud met het rennen? Mogelijk toch daarbij ergens wat pijn en verminderd lopen erbij, gezweet en te snel afgekoeld? Niemand kan het nu zeggen; maar dekentje deed veel goed.
Mest blijft wel te dun. Mestonderzoek doe ik regelmatig, ook laatste bloedafname wees niets uit op worminfectie, dus ik denk er zelf niet aan; mest ook iedere dag 2x per dag uit. Maar goed, laatste wormkuur was een jaar geleden, dus zeg geen nee het kan echt niet.

Denk dat ik haar maar weer eens laat doormeten binnenkort. Even weer het alternatieve pad op

Maar ... op zich ben ik allang blij dat ze weer lekker loopt.
Kan ook niet alles goed hebben he hahaha ... tis niet voor niets een zorgenkindje

**Geplaatst**: 06-12-11 08:55

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 06-12-11 08:55

@ Isapaardje, zand is goed mogelijk. mijn andere paard Faram heeft drie jaar terug in de kliniek gestaan door zandkoliek (hij is een koliekzorgenkindje officieel, hoewel het nu al tijden erg goed gaat). ze blijven inderdaad was slap op de mest en bij hem bleven de koliekjes toen terugkeren. nu is hij daar gevoelig voor dus hij heeft het vaker gehad, koliek op zich, en ik weet inmiddels wel hoe te handelen, maar dit was extreem. hij had echt veel pijn en het bleef dus terugkomen, op een gegeven moment zelfs met een tussenpoos van een week.

uiteindelijk bleek het dus zand dat verplaatst werd door de darmen. het mooie daarvan is dus dat de darmen blijkbaar toch sterk genoeg waren om het zand zelf te verwerken, alleen kwam het allemaal in één keer wat dus pijnlijk is. ik ben hem extra grof gaan voeren (Pre Alpin WiesenCobs en gehakseld stro met water) en heb 'm aan de zandweg kuur gehad. verder ook olie erbij. grof voer maakt dat de darmperistaltiek versterkt wordt en daardoor wordt het zand makkelijker meegenomen. het is training voor de darmen als het ware. olie en zandweg maakt dat de boel mooi blijft glijden.
gelukkig kwam het bij de mijne in beweging, hoewel pijnlijk, maar altijd nog beter dan dat het blijft liggen en de boel afsluit.

vwb zorgenkind, bij Faram is het stiekum best grappig, als hij koliek heeft ziet hij eruit alsof ie doodgaat. gaat apatisch liggen kreunen en jammeren waardoor je al snel aan een forse koliek denkt, terwijl als de DA komt er dan blijkt dat zijn hartslag e.d. prima in orde zijn en er klinisch dus sprake is van een (zeer) milde koliek. Faram is echt een piepertje. voordeel voor mij is wel dat hij dus alles laat zien. hij is geen bikkel die zijn pokerface opzet, maar hij zorgt er gelijk voor dat al je alarmbelletjes gaan rinkelen.
hij is daar best extreem in.

moet ik er wel bijzeggen dat mijn andere twee, Zneddie en Flicka, dit ook wel doen alleen heb ik bij hen nooit koliek meegemaakt zoals bij Faram. ik denk dat dat ook te maken heeft dat ik inmiddels aardig geleerd heb waarop te letten, en ze krijgen dus altijd reactie van mij op wat ze laten zien.
ik merk dat mijn beestjes daardoor erg communicatief ingesteld zijn en ook echt hun best doen om dingen verstaanbaar te krijgen naar mij toe. eigenlijk wel grappig, want ik doe dat van mijn kant natuurlijk ook, haha!

@ nemurin, ik ook hoor. toen ik Faram 13 jaar geleden gekocht had (hij was toen een veulen), was ik zelf 13 jaar. de 'behulpzame' boer waar ik hem had en mensen uit de buurt daar adviseerden een tik op zijn neus als hij beet, en wandelen moest ik altijd doen met een strop om de neus. ik heb dat toen geprobeerd uiteraard, maar merkte al snel dat ons opgebouwd vertrouwen achteruit ging.

ik heb ook mensen met paarden gezien voor wie het wel werkte om gewoon 'bot' ermee om te gaan, maar in dergelijke combinaties zie je ook een heel andere relatie met het paard. die paarden maken nauwelijks op eigen houtje contact. vaak goedbedoeld contact dat de mensen zelf uitlokken door bijv. lichaamshouding en bewegingen, wordt afgestraft. en mensen bedoelen het ook weer goed. het is gewoon miscommunicatie, maar helaas wel zo dat het paard er vaak onder lijdt.
de meeste mensen met paarden hebben geen idee wat ze hun paard onbedoeld allemaal vertellen/ laten zien/ etc.
Heel veel ongewenst gedrag wordt veroorzaakt door de ruiter/ begeleider zelf, zonder dat deze dat doorheeft. juist omdat die dat niet doorheeft blijft hij/zij het gedrag herhalen/ gebruiken, waardoor ook het probleemgedrag van het paard blijft bestaan. en dat los je dus niet op met een welgemikte knal voor de kop, als je daarbij je eigen gedrag niet aanpast.

**Geplaatst**: 06-12-11 09:37

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 06-12-11 09:37

In dat soort combinaties is inderdaad de relatie met het paard meer zoals het dier vroeger was: als hulpmiddel, bv. op het land, alleen worden ze nu dan niet meer op het land gebruikt.

**Geplaatst**: 06-12-11 15:01

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 06-12-11 15:01

precies, een middel, een apparaat. het jammere is dat er veel paarden zijn die dat over zich heen laten komen. nou ja, bij de mijne kan je dat iig vergeten, haha!

**Geplaatst**: 06-12-11 15:20

Geplaatst: 06-12-11 15:20

Niet helemaal mee eens dat 'vroeger' het dier alleen als hulpmiddel op het land werd gezien. Mijn 'bijrijder' van 85 werkte als kleine jongen al met paarden op het land. De dieren moesten toen hard werken, maar kregen een top verzorging, want er als eentje wegviel, betekende dat minder inkomsten als het ware. Ze hadden de paarden nodig voor hun bedrijf. Ze deelden de lunch met de paarden als ze op het land aan het werk waren. En nee niet een dure muesli of gepoetste eerste klas hooi, maar een haverzak en wat roggebrood en wat gras langs de akkerrand.
Deze man werkte met belgen. 1 touwtje aan het hoofdstel, niet eens echt leidsels. Alles ging op de stem. Heb er eens naar staan kijken toen een oud boertje aan het werk was en was toen van mening dat de meeste paardenmensen daar nog heel veel van zouden kunnen leren, hoe die communicatie in het werk ging.

Juist veel de huidige paardenmensen ondervinden problemen met omgang van hun paard. Zij vinden het fijn een paard 'te bezitten'. Zij behandelen het dier als een fiets, die je in een schuur zet en eruit haalt als je zelf meent dat het goed voor je is even de buitenlucht in te gaan of te gaan sporten. Na de sport, wordt het dier weer in de schuur gezet. Het is voor hen veel meer luxe gebruiksvoorwerp geworden. In mijn ogen gaat het dus juist mis bij de huidige paardenmens.

**Geplaatst**: 06-12-11 15:39

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 06-12-11 15:39

klopt helemaal hoor!
de paarden van nu zijn ook anders. onze stalhouder heeft Gelderse paarden en daarmee ook op het land gewerkt en zijn (groot)ouders ook met de paardentram. je ziet dat dergelijke paarden niet voor niks zijn zoals ze zijn. de huidige sportpaarden zijn niet geschikt voor hun doelen en vormen vaak ook geen goede combinatie.

echter, het werken met de paarden op het land wordt tegenwoordig ook erg geromantiseerd, want die dieren moesten de kost verdienen. een licht kreupel paard werkte door, en ze gingen met 1,5 jaar met een ervaren dier voor de maaimachine. trampaarden waren met tien jaar op, werkpaarden ook zoiets. een paard van 12 jaar kocht je niet in die tijd.

die mensen leefden met en van hun paarden, er waren nauwelijks welvaarstziekten zoals nu, door te rijk voer en teveel op stal. onze stalhouder houdt ook erg van paarden, niet alleen als middel maar ook als levensstijl, en hij kan praktisch met elk paard overweg. maar het is allemaal wel heel eenvoudig en kent amper diepgang, iets wat goed past bij een werkpaard en dergelijke karakters, maar bijv. niet bij erg sensibele, springerige dieren.

**Geplaatst**: 06-12-11 15:44

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 06-12-11 15:44

Isapaardje: nee hoor, mijn opa was destijds ook net zo goed paardengek en had er graag op willen rijden, maar zijn vader pikte dat dan weer niet want het was een werkpaard! Toch is er een foto van een jongetje op een enorm Nederlands trekpaard.

En tuurlijk, ze waren wel ontzettend goed afgericht, dat zeker. Mijn opa was nooit strenger voor zijn dieren dan nodig.
Maar dat heeft hij er bij mij nooit bij uitgelegd want zijn paarden beten nooit uit pijn ofzo, want ze hadden geen pijn op momenten dat ik erbij was.

Hoe had ik het dan moeten weten?

Het jammere is dus meer dat er gewoon volwassenen bestaan die nog steeds zo denken.
Plus dat er inderdaad ook mensen waren toen paarden nog werkdieren waren die zo deden als Merrieveulen beschrijft. Dat geloof ik ook zo.
Je kunt het niet over één kam scheren.

Net als huidige paardeneigenaren, trouwens.
Er zijn veel mensen met paarden en maar weinig echte paardenmensen zeggen wij soms.

**Geplaatst**: 06-12-11 19:11

Geplaatst: 06-12-11 19:11

precies, die laatste zin is een algemeen bekende, en mijns inziens ook hartstikke waar.

paardenmens ben je in hart en nieren, mensen met paarden kunnen van alles zijn, liefhebbers maar ook broodfokkers. immers het is zo makkelijk tegenwoordig om jezelf een paard aan te schaffen.

enne, fouten maken is menselijk en hoort erbij, en het overkomt paarden onder elkaar ook. afreageren van frustraties overigens ook!
MAAR het gaat erom hoe jij erin staat. wil je leren van de fouten die je maakt, wil je jezelf en daarmee het samenzijn met je paard verbeteren, of vind je 't goed genoeg als je die winstpunten maar pakt, koste wat het kost? en ook daartussen heb je weer dat grijze gebied.

zelf ben ik een echte zeikerd, het is gewoon nooit goed genoeg en wat je ook investeert (en dan bedoel ik puur en alleen even je eigen inzet, niet zozeer tijd en geld), je zult altijd zien dat verbetering mogelijk is. daarom ben ik ook niet snel tevreden. ik merk ook aan mijn dieren dat investeren in jezelf als persoon, om dingen zoals geduld en empathie te leren, je enorm kan verder helpen met de paarden. en elke keer kom je weer dichter bij het ultieme doel, wat dat dan ook wezen mag. volgens mij is de weg op zich het doel, je bent nooit klaar.

wat dat aangaat is het denk ik voor veel mensen goed als zij een echt zorgenkindje zouden krijgen, je wordt er minder egoïstisch van heb ik het idee. als mijn paard niet lekker is ga ik niet rijden, ook al had ik nog zo'n zin. als het honderden of duizenden euro's kost en ik nog steeds niet kan rijden, so be it. als ik zin heb om te knuffelen en hij niet, tja jammer dan. en ook al dénk ik dat ik het heel goed doe, als mijn paarden laten merken dat er iets niet goed gaat, ben ik niet zo eigenwijs om dom door te doen, nee dan zoek ik naar de oorzaak (die bijna altijd bij jezelf ligt), en ga daarmee aan het werk.

en zo leer je meer en meer over wat je paard nu eigenlijk belangrijk vindt aan je, wat vindt hij nu écht prettig, zonder naar je eigen willen te kijken. en als je paard in de gaten krijgt dat je écht naar 'm luistert, dan krijgt je ook meer en meer communicatie van zijn kant.

**Geplaatst**: 06-12-11 20:23

Geplaatst: 06-12-11 20:23

Nemurin schreef:
wat dat aangaat is het denk ik voor veel mensen goed als zij een echt zorgenkindje zouden krijgen, je wordt er minder egoïstisch van heb ik het idee

het punt is dat maar weinig mensen hun zorgenkindjes aanhouden.....

**Geplaatst**: 06-12-11 21:10

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 06-12-11 21:10

Dat wilde ik net zeggen Mariska32.
Ik heb veel paardenkennissen in mijn vriendenkring, maar maar weinigen zouden doen wat ik met Isa heb gedaan. Die was er bij hen allang niet meer geweest.
Maar goed ... daarom is ze ook bij mij

Vandaag hoefsmid geweest en hoewel hij niet echt tevreden was met de voetjes zelf (veel wildgroei en dan de verkeerde kant op), was hij wel tevreden met hoe ze liep, zeker na de bekapping draafde ze de uitloop in om gelijk al weer ruzie met Yoob te maken omdat hij aan 'haar' hooi was begonnen

Voor de rest ben ik het overigens helemaal met jullie eens hoor.
Mijn voorbeeld was ook meer eigenlijk als aanvulling bedoeld. Maar je hebt gelijk .. je kunt niet alles over 1 kam scheren. Noch paarden, noch paardenmensen.
Allemaal zijn we door schade en schande wijzer geworden.
Ik heb vroeger ook eens op een pony gereden met een pamper onder het zadel omdat de rug kapot was. Ik meende dat daar goed over na was gedacht, zelf deed ik ook een pleister op een wondje. Nu kan ik me wel eens voor de kop slaan dat ik toen niet zag hoe vreselijk dit was dat die pony gewoon les op les zo mee moest lopen.
Maar daarmee ben ik wel een 'zeikerd' geworden wat betreft passend tuig.
Yoblin heeft zelfs nu een op maat gemaakt hoofdstel van me gekregen omdat ik niet tevreden was met wat ik standaard kon kopen

En zo groeien we, nee vergroeien we, met onze paarden

**Geplaatst**: 06-12-11 22:53

Geplaatst: 06-12-11 22:53

mariska32 schreef:
Nemurin schreef:
wat dat aangaat is het denk ik voor veel mensen goed als zij een echt zorgenkindje zouden krijgen, je wordt er minder egoïstisch van heb ik het idee

het punt is dat maar weinig mensen hun zorgenkindjes aanhouden.....

Dit heb ik niet gezegd...?

**Geplaatst**: 06-12-11 23:39

Geplaatst: 06-12-11 23:39

Ik denk dat het best meevalt wat betreft het feit dat mensen snel hun paarden weg doen als ze niet goed meer zijn.

Ik ken zat mensen die een paard hebben die niet goed meer is maar er nog wel heel veel lol mee hebben.

Gaaf om te zien, zolang het maar eerlijk blijft voor het dier.

'Mijn' twee paarden zijn ook beide niet goed (de een artrose, de ander cushing) en ze mogen blijven leven zolang ze maar vrolijk blijven en geen hele erge pijn hebben. Er is wel een grens, het moet wel eerlijk en humaan blijven.

Gipsy gaat nog jaren meer deken we, die gaat zo ongelovelijk goed!

Max is iets meer zorgen maar ook redelijk stabiel, zolang hij maar geen longontsteking krijgt deze winter.