Geplaatst: 05-02-12 22:49 En dames... mag ik even "opscheppen?" Heb vandaag namelijk écht wat overwonnen ( en bijvoorbaat al sorry voor het lange verhaal). Paardje lief liep tot een 3 weken geleden werkelijk heerlijk. Wel erg fris als het stormde, en me in de frisheid er een keer afgegooid, maar daarna was ik meer alert, ging er meer aan rijden waardoor de pony echt heel fijn begon te lopen, en de deuk in mijn vertrouwen na mijn val eigenlijk heel behoorlijk verdwenen was. Kortom; ik voelde me helemaal stoer, competent, tevreden, zelfvertrouwen enzo... jaaaa............
En vervolgens ga ik 1 week op vakantie, en door overige omstandigheden heeft Jou-Jou netto 2 weken stilgestaan. De eerste keer dat ik hem weer ging rijden was het -10 ofzo.... En daar had ik wel even aan gedacht, maar dat ook weer als "onzin" weggezet. Pony liep toch heerlijk voordat ik hem 2 weken vakantie had gegeven...
Vervolgens is hij tijdens de eerste keer rijden na de vakantie helemaal niet loperig, geen oververhit naaimachientje (wat ik helemaal verwacht had, want dat doet hij dan), gewoon aanvankelijk echt braaf om vervolgens ineens compleet over de schouder weg te lopen, hoofd in de lucht gooien... staken, op de plaats galopperen, kortom: vervelend..
Ruiter in de stress natuurlijk: meteen denken aan rugproblemen, kreupelheid... of oohhhhh wacht: zijn gebit.. Afgestapt die keer, daarna een paar dagen later nog een keer gereden, maar exact het zelfde probleem. Dus: Tandarts laten komen, pony na laten kijken, eigenlijk zelf redelijk zeker dat de pony vast pijnlijke haken had..
Not dus
Niets aan de hand ( en daar was ik eigenlijk zo zeker van).. Maar toen de DA veelbetekenend vroeg hoe oud de pony was en of het kon zijn dat hij me wat aan het uitproberen was.. toen wist ik het natuurlijk wel... Oeff... dit moest ik dus gewoon zelf uit"vechten" met mijn puberpony. 
Besluit genomen, en vandaag was weer mijn reguliere rij-dag. Toch iets meer gespannen dan normaal de pony mee genomen naar de gehuurde binnenbak met het vaste voornemen om 100% eerlijk, maar ook 100% écht te rijden en geen gedoe te accepteren. Gewoon vooruit ríjden, been eraan en gedoe toch even corrigeren met een tikje.
Dit is me op 1 serie ( wel redelijk spectaculaire, maar goed uit te zitten) bokken komen te staan, een even boos op de plaats galopperend paard... Om vervolgens zo enorm beloond te worden! Na gewoon echt even doortastend te zijn geweest, vóel ik ineens hoe mijn pony zich onder me ontspant, en hij begínt me toch te lopen! Hij heeft werkelijk nog nooit beter gelopen dan vandaag. Gedragen, reageren op de kleinste hulp, in balans, swingend.. ooeehhhh
Ik heb zó genoten!
Ben helemaal penny gelukkig...
Móest ik even delen ( voel me zo dapper
) 
. En het is ook dapper 
. 
Gelukkig heb ik een instructrice die hier wel raad mee weet - eindelijk gevonden, ja ze bestaan dus toch nog wel! Dus dat gaat allemaal stilaan de goede kant uit...
Kwamen we tegen: blauwe ritselende vuilniszakken op straat, 2 dravende paarden die nièt stopten om voorbij te steken, een KOETS ( 
), fietsers, en alle duiven van Antwerpen die in 1x de wijde wereld in trokken... 
In de bak heb ik praktisch geen angst meer, ik rijd met zowel met zadel als zonder zadel, zowel met bit als zonder bit en ga echt met veel plezier naar haar toe. Laatst ook, ik doe haar barepackpad op, doe een bitloos hoofdstelletje aan, opstappen en rijden. Er zijn wel goede momenten, het is niet alleen maar slecht. 
Uiteindelijk heb ik in september een paard gekocht die in alle opzichten braaf was en heerlijke buitenritten gemaakt. Zelfs alleen! Totdat het tij keerde....ik ging op eerste kerstdag 's ochtends eerst een rit maken voordat we bij vrienden kerst gingen vieren. Ik was al ruim een half uur onderweg en mijn paard was wel een beetje fris maar wel braaf verder. Ik ben nog een keer afgestapt omdat meneer niet langs twee omgekeerde badkuipen wilde en daarna weer opgestapt en verder gereden. Op een gegeven moment (op weg naar huis) lag er een hoop zand in de berm en wilde mijn paard daar niet langs. Ik vond dat hij zich nou echt aanstelde en spoorde hem aan....hij draaide zich op zijn beurt vliegensvlug om en ging er bokkend in galop vandoor. Doodeng! Hij probeerde me er echt vanaf te gooien! We gingen recht op een kruising van een drukkere weg af en ik dacht: Als hij maar stopt.... Gelukkig stopte hij net voor de kruising, want er lag een grote hoop grond naast de weg. Ik ben met knikkende knieën afgestapt en teruggelopen naar de hoop zand waar hij zo van schrok. Ook aan de hand ging hij erg raar doen en ik kon hem nog net vasthouden. Ben daarna nog een stuk doorgelopen en weer opgestapt....en zo zijn we naar huis gestapt. De drie dagen erna kon ik niet meer op of neer van de spierpijn overal. Heb me zo schrap moeten zetten om niet te vallen dat echt alles zeer deed! En als ik gevallen zou zijn op het wegdek weet ik niet hoe het dan afgelopen zou zijn.