zigranta schreef:Ik reageer niet zoveel, maar ik vind je verhalen geweldig Ayasha en kom alleen nog op bokt om jouw verhalen te lezen.

Das lief! Ik heb een voorproefje van de foto’s maar heb ze via mijn gsm gekeken en op geslagen. Gok dat dat wel met de kwaliteit ***
Wat je goed ziet is hoe vast mijn rug zit. 
Op dit punt neem ik halfweg de nacht een pijnstiller bij om te slapen.
en zolang dat botstukje in mijn heup niet op flikkert blijft mijn rug zich vast zetten omdat de spier van mijn heup naar mijn rug niet los laat.
Joy, kanjer die hij is loopt gelukkig gewoon door maar ik probeer ook wel wat te gaan staan als ik voel dat ik in de weg zit. Ziet er niet dressuur-ig uit maar goed…. Het is wat het is.












Mini selectie uit het 1e deel.
Hij is zooooooo gaaf…
En toch… Jullie weten…. Joy is… Joy is onbeschrijfelijk, hij is mijn baby, mijn vriendje, hij wacht me op als een hond… De connectie met Joy is uniek…
En toch mis ik Sam om te rijden…. Is dat fout? Joy is braver, heeft fysiek meer kwaliteit. En toch … ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Als we met Joy buiten gaan, eens ik ga ben ik echt helemaal vertrouwd met hem en genieten we ook echt samen… en dat is ook echt ‘Joy en ik alleen op de wereld’
manlief moet dan echt even mijn naam roepen als ie mn aandacht wil. 
Maar met Joy neem ik dat initiatief niet zo… Misschien is dat ook niet te vergelijken omdat ik Sam natuurlijk wel 13 jaar gereden heb… op Joy zit ik nu een jaar met veel pauzes. 
Misschien is dat gevoel er ook wel met Joy als we ietsje verder staan maar met Sam was geen avontuur te groot…. En met Joy denk ik dan ‘zou ik wel?’
Nu had ik met Sam ook wel twee vrienden waar ik altijd bij mee ging en die zijn nu minder met paarden bezig dus wellicht is het wel die connectie die ik ‘mis’. Die man van dat koppel kon echt elk paard veilig mee buiten nemen. Nu ben ik met de gup degene die jongere guppen begeleidt.
dat scheelt ook natuurlijk..
Soms mis ik het toch wel hoe graag ik ook jonge paarden rijdt… het niveau met Sam… al vermoed ik dat Joy daar ook zonder haasten wel eens sneller aan zou kunnen zijn dan ik nu denk.
Ergens is het misschien ook wel mooi dat Sammie ondanks alles zo’n grote voetafdrukken heeft kunnen achter laten voor Joy om te vullen…. Dat bewijst wel hoe veel inzet Sammie ook had… 
Oké ik ben een beetje van het padje geraakt in dit bericht…