oji schreef:Heel veel jonge paarden hebben op de foto KS nog voor ze ooit aan het werk gezet zijn (ik heb wel eens een Duits onderzoek gelezen, dat 60% van de geteste 2 jarige in een grote steekproef op de foto KS hadden). Dit ging over zowel dressuur als springpaarden.
Maar slechts een heel klein percentage van die 60% 2-jarige met KS op de foto, ontwikkelde ook daadwerkelijk klinische problemen op latere leeftijd in training. Ik denk dus zelf dat klinische KS voor een groot deel ook te maken heeft met management en training.
In mijn omgeving is het wel zo dat alle gevallen die ik ken van KS (en ook EVCM) allemaal paarden zijn die vrijwel uitsluitend voor dressuur ingezet worden. Management en training is in mijn beleving wel vaak echt anders tussen springruiters en dressuurruiters. Maar dat kan natuurlijk ook andere oorzaken hebben. Springpaarden met een beperking in rug of hals, zullen balken laten vallen en worden dan misschien als niet talentvol voor de springsport als dressuurpaard verkocht.
Maar ik hoorde een tijdje geleden ook wel een hele interessante podcast over fokkerij en gezondheid doorgeven. Dat bij de dressuurpaarden fokkerij het een trend is, om vooral ook vaak jonge beloftevolle hengsten in te zetten, om zodoende snellere progressie in de fok te maken. Dit zijn dus hengsten die bewezen heel veel talent hebben, maar de enige trainingsarbeid is de voorbereiding op het verrichtingsonderzoek geweest. Bij springpaarden is het juist meer de gewoonte om hengsten te gebruiken, die zich op internationaal niveau zich hebben bewezen, en dus ouder zijn. Dat daardoor bij de springhengsten vaker het zo is dat deze ondanks mogelijke onvolkomenheden in de aanleg, bouw, x-rays, deze bewezen klinisch zware training en presteren op hoog niveau lichamelijk aankunnen. Ik vond dat zelf wel heel interessant en kan misschien ook een verklaring zijn dat spring gefokte paarden misschien op de foto's gemiddeld niet beter zijn als dressuurpaarden, maar misschien gemiddeld daardoor wel minder blessuregevoelig en mogelijk beter veel trainingsarbeid aankunnen. Blessuregevoeligheid en trainingshardheid zijn mijn inziens namelijk ook wel kenmerken die doorgegeven worden, alleen veel minder meetbaar als een beenstand, exterieur of x-ray.
Dit klopt, springpaard fokkers gaan voor bewezen hengsten die zelf op hoog niveau presteren. Daar moeten ze al een bepaalde hardheid voor hebben.
Daarom kijk ik altijd hoeveel sport er in een lijn zit, geeft een indicatie over hardheid, gezondheid en karakter.