Hey allemaal, dank voor de wensen. Ja, het was een heel bijzondere hond. Ik heb 9 honden gehad en dit is de speelste, vrolijkste en een na slimste hond van allemaal geweest.
Wat ik al eerder zei, ik heb er vrede mee. We wisten uiteraard al eigenlijk jaren, dat het eraan zat te komen. En na zijn laatste epi aanval, was hij niet meer de oude, of eigenlijk juist wel oud. Het probleem altijd is, wanneer vraag je de d.a. om te komen. 6 weken geleden al hadden we een afspraak staan, graf al gegraven, maar afspraak afgezegd. Hij was weer goed. Toen anderhalve dag niet eten, we dachten daar gaan we, maar toch weer goed. Zondag de 15e was hij ineens erg slecht. Hij had erg veel ongemak of zelfs pijn, zelfs met 4 pijnstillers erin. Gebeld, maandag waren we de eerste. En maandag... Unique weer helemaal goed. (goed betekende dan, zonder pijnstillers zijn stapjes op het erf doen, zelf naar binnen en naar buiten komen, goed eten, zelf poepen zonder dat ik hem hoefde de redden van erin te zakken.) Dus weer aarzelen, wat doen we. Ik vind die beslissing zo lastig. Niet eens uit emotionele gronden, maar ook wie ben ik om dat te beslissen om zijn leven te beëindigen en doe ik het dan uit humane overwegingen of speelt ook mee dat het voor mij een enorme fysieke last was, hij was bijna 30 kilo, ik beur dat niet op en hij kwam erg moeilijk overeind. Neem daarbij dat ik 4x per nacht eruit moest omdat hij eruit moest en al de keren dat hij de deur niet redde en ik poep kon ruimen. Laat ik hem dan gaan omdat het zoveel werk is? Maar vooral Erwin vond al het laatste vooral een reden om hem te laten gaan. Hij sliep ook al maanden slecht doordat ik er 4x per nacht uitging en vond het voor mij te vies worden. Ik vind dat ik kies voor een dier dat ik dan tot het einde doe wat nodig is om een dierwaardig bestaan te leiden. Ik bedoel een incontinente bejaarde in een rolstoel maak je ook niet af omdat hij lastig is. Dus het is altijd altijd altijd weer die keuze.
Ik heb uiteindelijk het laatste woord het zijn mijn dieren. Ik heb die maandag toch de d.a. laten komen omdat ik vreesde dat slechte dagen zoals die zondag ervoor vaker terug zouden gaan komen in een steeds sneller regelmaat waarschijnlijk en dat gun je geen enkel dier.
Het inslapen is perfect gegaan. Unique sliep zoals altijd heel erg vast gedurende de dag naast het bed. De d.a. is gekomen en Unique heeft alleen zijn kop opgetild bij de prik van de naald, voor de rest is hij in volle vertrouwen tussen ons in, met aaien en kriebels bij zijn oren gegaan.
Dus die maandag was een vreselijk beroerde dag. Toch spijt, toch te vroeg, niet eerlijk. Dinsdag was het klaar. Relativerend was het goed. En ik ben opgelucht. Opgelucht dat hij niet meer van die rotdagen hoeft te hebben, want dat gun je geen enkel dier. Opgelucht dat we weer kunnen slapen en ook opgelucht omdat ik geen zorgen meer heb om hem.
Ik heb me de rest van de week gestort op de vele honderden foto's uitzoeken die we van hem hebben en er een filmpje van gemaakt dat heeft mij erg geholpen om alles wat ik alweer vergeten was weer te herinneren. De laatste maanden vooral vanaf 1 april, hebben een grote nare herinnering achter gelaten, ik was bijna al het leuks weer vergeten!
Nu staat hij weer goed in mijn geheugen en zo herinner ik me hem!