Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-01-12 13:16

Re: Angsthazen verzamel u!!!!

Geplaatst: 26-01-12 13:16

Mag ik mij als rasechte angsthaas ook melden?

**Geplaatst**: 26-01-12 13:19

Geplaatst: 26-01-12 13:19

Jibbel schreef:
Mag ik mij als rasechte angsthaas ook melden?

Tuurlijk Jibbel :(:)

Welkom

**Geplaatst**: 26-01-12 13:19

Geplaatst: 26-01-12 13:19

Ik kom ook even langs! herken de OP helemaal, alleen ben ik nog maar 16 :')

Het is gekomen, doordat ik bij me eerste groepsles ervan af ben gevallen. Ze hadden niet vertelt dat de pony naar anderen pony's trapte, en ik zat daar dus met een big smile als 9 jarig penny-meisje. Totdat pony ging trappen, eerst bleef ik zitten, maar daarna lag ik er dus echt naast.

En sindsdien houd ik niet meer zoveel van veel paarden om me heen hebben als ik aan het rijden ben. En niet alleen dat, ben gewoon heel bang om te vallen.

Zomer'10 ben ik tijdens ponykamp op het strand eraf gevallen, gevolg: hersenschudding, pijnlijke rug wat een maand duurde en waar ik nog wel eens last van heb, heel mn wang was geschaafd en ziet er nu nog niet uit :')

Soms denk ik; Paardrijden is niks voor mij! Maar als het goed gaat, voel ik me zo blij en gelukkig!

**Geplaatst**: 26-01-12 13:44

Geplaatst: 26-01-12 13:44

Voor het ogenblik zit ik weer in de verstandig-fase. Vanmiddag komt mijn lesgeefster en ga ik haar waarschijnlijk vragen ogen en oren open te houden voor eventuele goede, nieuwe baasjes. Helemaal zeker ben ik dat niet, ergens zit nog wel een sprankeltje hoop, maar ik kan op het moment zelf altijd nog beslissen wat ik doe.
Ik kan het gewoon zo beu zijn als ik weer eens door het slijk ploeteren mag omdat ze niet naar me toe komen of als ik die smerige stal (loopstal notabene) zie.
Als ik aan het hekken sta te roepen en niemand komt af, denk ik tegenwoordig gewoon: "ontplof maar, blijf dan maar fijn staan waar je staat." Om me vervolgens vast voor te nemen haar deze keer echt weg te doen. Maar blijkbaar wil ze toch graag nog een beetje bij me blijven, want de eerste keer dat ik het deed, kwam ze de dag nadien al naar me toe naar nog voor ik bij het hek was. Dan smelt ik dus weer. Afwachten wat ze vandaag doen gaat (tweede keer dat ik haar liet staan)...

Geen idee wat we vanmiddag in de les zullen doen, waarschijnlijk eens proberen of we haar aan de longe kunnen laten galopperen. Dat lukte namelijk niet meer, mevrouw komt woedend achterwaarts op me af als ik het vraag. Om alleen maar woedender te worden als ik vervolgens met de zweep mep. Ik ben wel niet van plan om het de eerste keer zelf te proberen...
Dus nee, als je niet eens meer durft te vragen aan je paard om te galopperen aan de longe, is erop kruipen echt wel een ver-van-je-bed-show.

In de dagelijkse omgang is ze sinds kort voor de rest gelukkig wel een engeltje geworden. Ik kan nu bv. zomaar een hooinet ophangen terwijl zij en haar vriendje netjes staan te wachten tot ik klaar ben. En dan denk ik weer: "ach, kijk toch eens naar die lieve snoet..." Smelt, smelt.

Ik vind wel dat we ons niet naar beneden hoeven te halen, onszelf "Stomme bangerikken" enzo hoeven te noemen (las ik bij iemand anders) omdat we schrik hebben. Per slot van rekening kun je wel degelijk ernstig gekwetst worden in de omgang met paarden. Jezelf dan maar uitschelden en je gevoel proberen te verdringen, vind ik niet slim en ook niet nodig. Gericht naar oplossingen zoeken voor het probleem (lees: bv. les volgen om je paard minder angstig of meer handelbaar te krijgen), wel.
We hoeven ons toch niet te schamen voor ons gevoel? Het tegenovergestelde, namelijk het cowboy-achtige gedoe van vroeger, het nergens bang van zijn, kon je toch ook niet veilig noemen? Niet voor ons en niet voor het paard.

**Geplaatst**: 26-01-12 13:54

Re: Angsthazen verzamel u!!!!

Geplaatst: 26-01-12 13:54

Floortjefaun, met je eens hoor! Bij mij is het niet een beetje bang zijn, maar ik heb echt een trauma opgelopen door gebeurtenissen. Niet eens zozeer over de paarden, maar vooral over de omgeving. Als er iemand bij de bakrand komt staan dan krijst er al een stemmetje van binnen heel hard ' ga alstjeblieft weg'. Is niet normaal.

Belsje, welke ziekte heb je dat je niet mag vallen?

**Geplaatst**: 26-01-12 13:57

Re: Angsthazen verzamel u!!!!

Geplaatst: 26-01-12 13:57

Ik "mag" wel vallen, allé ja dat vallen an sich kan op zich geen kwaad. Het is niet dat het iets stuk maakt. Ik zit met een mononeuritisch multiplex, dat kan je - voor zover dat ik het in mensentaal al begrepen hebt - een soort van chronische ontsteking in je zenuwbanen. Daardoor heb ik ook chronische pijn, maar wanneer ik dus val/ergens tegenloop/een klopke op mijn rug krijg komt dat veel "harder" en dan voor een normaal functionerend mens. Hierdoor blijft pijn langer en pijnlijker aanwezig en vaak is er na zo'n incident "restschade" waardoor mijn continue "pijn" wel verhoogt ...

Ik "mag" dus wel vallen, maar dat is echt niet aan te raden omdat ik mijn medicatie steeds moet opdrijven in functie daarvan ...

Bang zijn MOET! Dat vertel ik mijn cliëntjes ook maar, anders worden we allemaal losgeslagen gekken

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-12 14:02

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-12 14:02

Fijn dat het wat beter gaat Ilonka, bij mij werkt paracetamol dus echt helemaal niet....ben helemaal jaloers als mensen hoofdpijn hebben (niet jaloers op dat gedeelte dus

) en er met een paracetamolletje meteen vanaf zijn....

Welkom Jibbel

Lessie ik denk dat angst van alle leeftijden is hoor, daar hoef je helemaal niet mee te zitten. Een nare ervaring overwinnen valt gewoon niet mee...

FloortjeFaun - de combinatie van jou met jouw paard is denk ik ook van een hele andere orde als waar bijv. Cos en ik zijn (en voor iedereen is het verhaal natuurlijk anders). Ik denk JUIST dat niemand zich hier (meer) schaamt voor zijn/haar gevoelens anders zou je je hier niet melden. Ik haal er zelf al heel veel steun uit door alleen al te weten dat ik niet de enige ben

. Ik vrees dat ik, in jouw situatie, het paard zou hebben verkocht

Vroeger, als kind, was natuurlijk je referentiekader voor wat 'veilig' is heel anders (en maar goed ook anders zou je nooit iets uitproberen), ik zie dat bij onze dochter van 7 en soms zal ik haar ook echt moeten laten proberen als ze hoger met haar pony wil springen dan ik verstandig vind, als ze een arabesk vanaf de hoge balk wil doen (ze turnt ook

), als ze samen met haar vriendinnetje besluit om achterstevoren (of staand) te willen rijden....Allemaal niet perse 'veilig' maar ik kan haar alleen maar aansporen om zulke dingen wel 'bewust' te doen

**Geplaatst**: 26-01-12 14:05

Re: Angsthazen verzamel u!!!!

Geplaatst: 26-01-12 14:05

Dat herken ik wel van vroeger Nathalie. Alles zo heerlijk onbezonnen doen. Alle paarden stapte je zonder vrees op, achterstevoren springen enzo.
Bij mij was dat wel over toen ik 16 was

**Geplaatst**: 26-01-12 14:06

Re: Angsthazen verzamel u!!!!

Geplaatst: 26-01-12 14:06

Belsje, dat klinkt pijnlijk en lijkt me akelig om dagelijks te hebben.

**Geplaatst**: 26-01-12 14:09

Re: Angsthazen verzamel u!!!!

Geplaatst: 26-01-12 14:09

Zolang je niet weet wat dat is is dat eng

. Nu is dat enkel oncomfortabel want uiteindelijk is mijn lijf niet stuk ... In het begin spoken er allerlei enge dingen door je hoofd van dodelijke ziektes, kankers, ... Allé ja allemaal dingen die ook levensbedreigend zijn.
Nu weet ik dat ik wel pijn heb, maar dat er niks stuk is en ik bvb ook niet mijn knie naar de vaantjes kan doen. In het begin dacht ik dat nl wel, door die angstreacties verhoog je het ongemak alleen maar.

Ik heb nooit achterstevoor op een pony gezeten

**Geplaatst**: 26-01-12 14:12

Geplaatst: 26-01-12 14:12

Ik weet wel dat ik nu op zoek ga naar een paard waar je ongestoord achterstevoren op kan zitten

**Geplaatst**: 26-01-12 14:12

Re: Angsthazen verzamel u!!!!

Geplaatst: 26-01-12 14:12

Lijkt me wel cool

Ik weet wel nog 5 superleuke merries te koop staan die dringend wegmoeten!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-12 14:13

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-12 14:13

Hoe lang weet je dat al Belsje, dat je daar last van hebt? Is dat begonnen met onverklaanbare pijnen? Moeilijk om met zoiets rekening te moeten houden, dat zal niet bijdragen aan ontspannen paardrijden?

Ik heb wel achterstevoren op paarden gestaan :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-12 14:13

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-12 14:13

Inoterry schreef:
Ik weet wel dat ik nu op zoek ga naar een paard waar je ongestoord achterstevoren op kan zitten

een leuke Fjord $*\o/*$ $*\o/*$

**Geplaatst**: 26-01-12 14:17

Re: Angsthazen verzamel u!!!!

Geplaatst: 26-01-12 14:17

Wij deden op de manege achterstevoren galoperen en springen

heb er nooit op gestaan eigenlijk

Het is inderdaad dat je het gevaar niet ziet en heb het idee dat je er daarom mee wegkomt

**Geplaatst**: 26-01-12 14:19

Geplaatst: 26-01-12 14:19

Ouder worden helpt inderdaad niet mee bij angst. 'Vroegah' kon het me niet schelen wat ze uithaalden, maar merk dat ik me nu bewust wordt van wat er 'zou kunnen gebeuren als..'
Idd vanaf een jaar of 15/16 is mijn angst begonnen. Het is denk ik gekomen omdat ik op jonge, net zadelmakke paarden werd gezet in een bak met alleen zo'n laag dressuurhekje eromheen. 3x iemand erop en hij was braaf, dus dan kon ik er wel op. Menigmaal ging ik scheurend zonder stuur of rem door de bak (of liever: eruit). Daarbij nog een paar gekke smakkerds gemaakt door paarden die vanuit het niets ineens 180 graden omdraaiden, omhoog sprongen en nog een bok na gaven etc.

Heb nu zelf 2 friezen. Gelukkig al een stuk relaxter in de omgang dan al die hoog in het bloed staande dressuurpaarden van toen. Toch is mijn vertrouwen zo beschadigd dat ik zelfs op hun nooit echt helemaal relaxt rij. Als ik al rij..want dat stel ik steeds maar uit en er is altijd wel een reden. Of het waait te hard, of het regent te hard, of er is geen ander paard in de bak, of het is donker, of..of..of..

En de pest is dat ik mezelf hierom ook wel kan schieten. Want ik moet gewoon gaan zitten en rijden. Niet afwachten, maar eraan rijden. Maar alleen het idee bezorgt me al knikkende knieën. En als het dan eenmaal zover is dat ik erop zit en er gebeurt wat, dan reageer ik uit reflex, is er niets aan de hand. Maar dan daarna, als ze weer rustig zijn en het besef er is, dan kan ik beter afstappen, want dan zit ik gewoon te trillen als een rietje.
Zeker bij mijn jonkie die zadelmak is (hij is al een jaar zadelmak, maar ik ga er gewoon niet op, omdat ik niet durf) moet ik gewoon lef hebben en rijden, dan is er niets aan de hand.

Ik weet het allemaal wel, maar verstand en gevoel..het werkt soms zo tegen elkaar he?

**Geplaatst**: 26-01-12 14:21

Geplaatst: 26-01-12 14:21

Fjorden ... Die lijken mij zoooo koppig

Sinds ik een jaar of 15 ben is dat "begonnen" met een hoogtepunt toen ik 18 was. Toen kon ik zelfs niet meer in een auto zitten, het moment dat je mag leren rijden en gewoon niet kunnen ... Emotioneel was het toen erg zwaar, ook omdat ik toen niet wist wat het was ...

Eigenlijk heeft de neuroloog liever niet dat ik paardrij, maar nadat die elke keer opnieuw moest zeggen "Neen dat mag niet", heeft die toch maar eens gezegd van "Allé ene keer per week, niks gevaarlijk doen" een paard kopen was dan ook niet echt wat hij in gedachten had

. Maar na een aantal lesjes (na een stop van twee jaar), heb ik Tsjoep gekocht!
Maar veel dingen kan ik niet meer of heb ik zelfs nooit gekund. Fietsen, dat was het eerste wat ik niet meer kon (toen ik denk 22). De draaibeweging is er teveel aan, maar uitgaan bvb ... Ik kan geen hele avond op mijn benen staan, gewoon een flinke wandeltocht maken (vorig jaar 5km gedaan door de bossen met mijn leerlingen, resultaat: 1 week platte rust).
Ik heb met de juiste begeleiding wel vrij lang kunnen fitnessen zonder weerstand, maar dat werkt dusdanig demotiverend ... Het enige wat ik echt mis is de bodypump, dat deed ik zo graag. Maar ik kan de barell niet meer op mijn nek leggen. Dat doet teveel pijn ... Door de medicatie wordt je natuurlijk ook beperkt, de eerste maanden had ik zooo geloofd dat er roze konijntjes en roze olifantjes bij ons in huis zaten. Maar eens deze stabiel is, kan ik eigenlijk vrij goed uit de voeten

Paardrijden is ook niet altijd haalbaar, dus dan krijgt ponylief stapweekjes ... Dat gaat wel goed. Maar uiteindelijk blijft paardrijden voor mij "iets moeilijker", ik hou er ook wel rekening mee. Niet naar buiten want stel dat ik er op een verharde weg aftotter, niet over beton van de bak naar de stal, maar af en opstappen IN de piste zodat ik als ik val tenminste zacht val. Dat klinkt erg dom en dwaas maar op die manier stel ik mezelf wel gerust

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-12 14:22

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-12 14:22

Jibbel schreef:
.... Want ik moet gewoon gaan zitten en rijden. Niet afwachten, maar eraan rijden.....

pik dit even uit je verhaal want dit is precies mijn probleem...ik ben eigenlijk een veel te "luie" ruiter, verwacht dat het allemaal wel vanzelf gaat maar eigenlijk moet ik veel meer aandacht en concentratie bij mijn paard hebben (heb ik nu ook wel, maar aandacht op de verkeerde dingen :')

)

**Geplaatst**: 26-01-12 14:27

Geplaatst: 26-01-12 14:27

hahaha Jibbel zo herkenbaar

owja ik meldt me maar ook even, ik ben ook zo'n angsthaas geworden en heb 2 beauties van hafjes ook nog jong maar stap er alleen maar op en draven aan de longeerlijn............ze zijn zo braaf maar ik wordt gewoon spastisch dat ik al van tevoren de beren op de weg zie

Heb 2 meisjes die regelmatig op ze rijden en ook mee helpen verzorgen en als ik ze zie rijden dan denk ik.....dat wil ik oooook.

Terwijl ik wel op de manege volop galopeer e.d. maar ben ik thuis dan denk ik ach laat ze maar eerst genoeg km's maken met de meiden en dan doe ik ook een poging in de zomer.........maar welke zomer

**Geplaatst**: 26-01-12 16:14

Geplaatst: 26-01-12 16:14

Nou, ik heb heus ook nog boven op mijn pony gestaan: geen mens die hem vasthield en ik gebruikte hem gewoon als opstapje om fijn wat op de rug van mijn (zonder halster of wat dan ook in de piste staande) oude paard te liggen soezen...
Maar als ik dat bij hen in hun eigen vertrouwde piste deed (een private stalling waar ik de enige huurder was), wist ik dat dit betrouwbaar was. Dat valt voor mij dan ook niet onder "onveilig gedrag".

Andere dingen wel: zoals op wandeling met de manége helemaal achteraan gaan rijden (in een groep van minstens 20 ruiters) om dan op elk galopwegje tot helemaal vooraan in de rij te sprinten (waarbij ik en mijn zus de enigen waren die om ter eerst sprinten, de andere ruiters en paarden werden door ons volkomen verrast).
Of zoals op je eentje met een paard gaan wandelen waar je nog nooit opgezeten hebt, dat je nog nooit gezien hebt en waarvan je dus niet eens weet hoe goed of niet het opgeleerd is.
Of zoals persé op dat paard te willen kruipen dat iedereen er al afgegooid heeft om te kijken of jij er wel op kunt blijven. Dat laatste vind ik niet alleen onveilig als je het enkel en alleen doet met het idee van "kijken of ik er op kan blijven" zonder dat je weet hoe je het moet corrigeren, maar het is ook een manier van omgaan en rijden die me helemaal niet meer ligt (Wie is hier de sterkste? Heeft de langste adem?). Ik wil samenwerken, niet overwinnen. Lijkt me voor het paard zelf ook een heel stuk fijner.

En ik wil weten wat ik moet doen als ik bang wordt of iets me niet lukt, gewoon mijn gevoel verdringen helpt niet. Ik heb iemand (mijn fijne lesgeefster) nodig die me exact vertelt wat ik met mijn lichaam doen moet enzo om het probleem op te lossen. Niet iemand die geërgerd roept dat ik door moet zetten (was meestal mezelf), maar iemand die me precies uitlegt waar het fout gaat, hoe ik het anders doen moet (zonder roepen, slaan, zweep of sporen) en die er de tijd en het geduld voor heeft vanaf de basis te beginnen (zodat ik langzaamaan terug vertrouwen krijgen kan).

Ik heb nog steeds niet zoveel vertrouwen in mijn paard, maar sinds ik mijn fijne lesgeefster heb, is de neerwaartse spiraal, waar ik op mijn eentje alleen maar dieper en dieper in raakte, omgebogen.
Nee, we zijn bijlange nog niet uit de put, maar we zitten niet meer op dat dieptepunt waar we kwaad tegenover elkaar in een boksring stonden. Zelfs als ik haar toch nog verkoop, zal het niet meer met dat bittere gevoel zijn.

En ja, hier met "lotgenoten" kunnen praten doet deugd en lucht op!!! Een prachtig initiatief, Nathalie!!!
Dank je wel!!!

**Geplaatst**: 26-01-12 16:28

Re: Angsthazen verzamel u!!!!

Geplaatst: 26-01-12 16:28

Ik kom me ook nog even melden. Mijn vorige paard (fjord) heeft me zo angstig gemaakt dat ik op zoek moest naar een ander. Nu heb ik een warmbloedje en dat gaat al stukken beter. Maar in galop ben ik zo ontzettend gespannen dat ik alleen maar bezig ben met 'overleven' en alles aan het paard over laat, waardoor ze juist vervelend gaat doen en ik alleen maar banger word.

**Geplaatst**: 26-01-12 17:21

Geplaatst: 26-01-12 17:21

nathalie2302 schreef:
Inoterry schreef:
Ik weet wel dat ik nu op zoek ga naar een paard waar je ongestoord achterstevoren op kan zitten

een leuke Fjord $*\o/*$ $*\o/*$

Nee dankje _O-

. Ben helaas iets te dressuurgericht

, en fjorden hebben vaak nogal een sterk karakter

**Geplaatst**: 26-01-12 18:43

Geplaatst: 26-01-12 18:43

Nee dankje _O-

. Ben helaas iets te dressuurgericht

, en fjorden hebben vaak nogal een sterk karakter

[/quote]

Tinker?

**Geplaatst**: 26-01-12 21:39

Geplaatst: 26-01-12 21:39

Ja vroegah stond ik op mijn forrester en scheurde door het bos en over het strand, door de doorwaadbare met alleen een halster om en in je badpak met gympen.

Een ponyweek houden met vriendinnen en military hindernissen springen terwijl ik niet zo goed durfde.
Maar dat was toen en mijn Dorine was BOMPROOF echt waar een geweldig beest waar ik nooit bang op was, maar helaas gaan pony's dood en wil je een andere wat dan een AVS wordt die heel relaxed was behalve als ik alleen met haar weg ging, maar ook dat loste zich op en nu haar zoon en eigenlijk is hij best braaf hoor. Alleen soms

Maandag en dinsdag gereden en de pionnen in de bak redden mij soms omdat ik daar geconcentreerd mee bezig ben eromheen te rijden enz.
De ene keer is het een vierkant dan weer slalom of weet ik veel wat.
Geweldige dingen en voor Rumay ook leuk om te op te ruimen want hij neemt ze gewoon in zijn mond en sjouwt ermee rond.

Toe Rumay net ingereden was ging ik liever met hem naar het bos dan in de bak en dat heb ik eigenlijk nog steeds terwijl je zou denken de bak is veiliger maar voor mijn gevoel niet altijd.

**Geplaatst**: 26-01-12 22:24

Geplaatst: 26-01-12 22:24

Zo gezegd, zo gedaan: meteen aan het begin van de les aan mijn lesgeefster gevraagd uit te kijken naar een koper voor mijn paardje.
En daarna maar aan de les begonnen. Nee, geen galopperen aan de longe: daar lag de weide te nat/glad voor (geen piste). Terug een lesje in correct aan de hand leiden van je paard, een goede les in leiderschap en vertrouwen.

En toeval of niet, maar het is een echte les in angst geworden. Want we waren nog maar net aan onze wandeling begonnen of Rinny werd kijkerig, zenuwachtig en gespannen. Waarop het baasje solidair met haar meedeed.
En mijn lesgeefster weer eens haar waarde bewees. Die ons geen van beiden vertelde dat we ons moesten vermannen, maar wel hoe we ons in deze potentieel gevaarlijke situatie moesten beschermen.

Ik kreeg te horen wat ik precies doen moest om het veilig te houden voor mezelf (haar schuinachter me houden zodat ik bij wegspringen, vooruit stormen, steigeren of bokken geen gevaar loop), wat ik moest doen om haar op die plek te kunnen houden (bepaalde technieken met het leidtouw) en hoe ik mijn spanning moest laten wegvloeien ("Je houdt je schouders hoog opgetrokken. Laat ze los").
Kijk, hier kan ik iets mee.

Mijn paard kreeg te horen dat ze haar aandacht bij ons moest houden (oefeningen in halt houden, tempowisselingen enzo), dat ze netjes achter de persoon moest blijven die haar leidde, dat ze er niet vandoor mocht gaan en dat ze op ons tempo lopen moest. Dit allemaal zonder roepen, rukken aan het halster of zelfs maar het halstertouw kort houden.
Tegelijkertijd kreeg mijn paard het bevel dat ze aan onze andere kant moest gaan lopen zodat wij tussen haar en het "gevaar" (naar later bleek 2 al even bange reetjes, maar vanuit het oogpunt van een paard misschien wel tijgers) in kwamen te lopen. Met andere woorden: je mag bang zijn en je mag voor bescherming fijn achter ons kruipen.

We hebben de gehele wandeling door kunnen (moeten) oefenen en zijn geëindigd met een ontspannen paard en een baasje dat voorlopig weer in de jammer-maar-we-doen-er-wat-aan-fase zit.

Geen idee hoe je dit soort situatie aanpakken moet bovenop een paard, maar misschien raak ik toch ooit nog eens zover dat ik het leren kan...

Groetjes van een A.A.'er in behandeling, Floortje.