Awhhh
Ik heb helaas minder leuke herinneringen aan mijn jeugd, maar dat neemt niet weg dat paarden altijd een belangrijk onderdeel voor me zijn geweest.
Ik was altijd een heel dromerig kind, oogappeltje van opa en opa zou mij een shetje geven! Waar ik natuurlijk heel blij mee was, maar helaas mijn opa overleed veel te jong, ik was niet alleen mijn opa kwijt, maar ook mijn droom.
Ik heb bij mijn ouders net zo lang aan hun kop lopen zeuren tot ik in de zomervakanties op de camping op paardrijles mocht. Ik kreeg een cap en een zweep, maar rijlaarzen moesten nog even wachten. Ik had het reuze naar mijn zin, maar vreemde mensen werden op de manege niet echt geaccepteerd. Ook vonden mijn ouders het maar een dure grap en dachten dat ik er toch nooit iets mee zou doen. Dus ik moest er weer vanaf.
Ik vroeg de boeren om en nabij de camping of ik in de weekendjes en vakanties hun paarden/pony's mocht verzorgen en dat mocht vaak ook, maar niet rijden, dat vond ik niet erg, gewoon wandelen was al genoeg, maar ik kreeg thuis steeds meer en vaker problemen en wilde niet meer mee naar de camping... en bleef in amsterdam (nooit geweten dat er een manege in amsterdam zat
).
Inmiddels ben ik 23 en moeder van twee kinderen, iets wat mijn droom weer verderweg de toekomst in duwt, maar ik ben nog altijd vastbesloten om ooit een eigen paardje te kopen. Misschien niet nu of over 5 jaar, maar ooit
Ik vind het trouwens altijd erg leuk om van die mooie 'eind goed, al goed' verhalen te horen/lezen.
Geeft mij weer een beetje hoop en moed
Liefs, Broekie