Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-06 11:31

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-06 11:31

Ir111 schreef:
Ik ben zo iemand zonder gevoel (of in ieder geval met erg weinig gevoel). Nee, ik vind niet dat ik hoef te stoppen. Ja ik vind dat ik het verplicht ben aan mijn paard om veel te investeren in les. En ik heb ondertussen geleerd dat als mijn paard niet mee wil werken het over het algemeen aan mij ligt. Ik doe dan een stap terug en ga naar een stukje wat we/ik wel beheers. Dat waar het misgaat pak ik in de les wel weer op. Op deze manier heb ik nooit meer 'discussie' met mijn paard. En ik denk dat we daar allebei heel blij van worden.

Ik denk ook dat het zo prima kan. Zo lang je maar geen 'misbruik-makend' paard koopt want dan zal het wel misgaan. En dat heeft dan niet alleen gevolgen voor jou, maar ook voor dat paard want hij wordt er dan op aangekeken (niet door jou hoor) en krijgt een stempel mee.

**Geplaatst**: 10-11-06 11:32

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 11:32

Lenn schreef:
runningkawa schreef:
Ik dnek als je eerlijk rijd
Dus luisterd naar wat je paard aangeeft..en dan hoef je nog niet zijn zin te geven.
Dat een paard rijden niet erg vind, maar juist een vorm van lekker aandacht krijgen.

Maar dan moet je wel eerlijk naar jezelf durven kijken en eerlijk naar het kunnen/bouw van het paard.
Niet overvragen, maar kleine stapjes vooruit.
Dan zit je ook zelden in een gevecht.
En heb je wedstrijd ambities, maar je paard kan dat niet, niet toch doorgaan.
Maar ook andersom, vind je paard aan 6x in de week een buitenrit geen hol aan, dat je dan ook eens aan het werk gaat.

Luister naar je paard, dan hoef je je niet schuldig te voelen dat je rijd

Hier ben ik het helemaal mee eens.
het probleem is alleen dat je wel ontzettend begenadigd moet zijn om het zo te kunnen. De meeste mensen bezitten het gevoel niet om aan te voelen wat het paard wil zeggen, of ze het nou echt proberen of niet. Wil je dan ook zeggen dat die er beter mee kunnen stoppen?

Met een paard ga je een relatie aan. Zoals in elke relatie moet je nadenken: wat haal ik eruit, wat haalt de ander eruit etc. Helaas kunnen paarden niet zomaar besluiten of de relatie wel of niet naar de zin is, maar dan heb je als eigenaar de moeilijke positie om voor 2 te denken. En zoals in elke relatie is het moeilijk om keuzes te maken.

**Geplaatst**: 10-11-06 11:34

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 11:34

Lenn schreef:
Want misschien wordt hij er wel zo blij van omdat hij verder zo'n saai leven heeft. En dat had hij niet/minder gehad als hij gewoon een wild paard was. Dus dat is dan lood om oud ijzer, ofzoiets

Ik denk inderdaad dat mijn paard pas echt gelukkig zal zijn als hij ergens lekker in het wild rondloopt. Zonder mijn gezeur aan zijn hoofd. Maar ja, tussen zijn grote weide in Frankrijk en zijn leven bij mij staat mijn egoisme...

**Geplaatst**: 10-11-06 11:34

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 11:34

Citaat:
Mijn eerste paard was doodeerlijk, maar mijn laatste was de godganse dag bezig met hoe hij mij voor de gek kon houden. Ik hoefde hem maar een pink te geven of hij ging er met mijn hand vandoor. En ik had het niet eens altijd door dat hij me voor de gek zat te houden. Mensen schijnen slimmer te zijn dan paarden maar het was echt moeilijk om hem slimmer af te zijn haha..

Maar als het paard zo reageert op wat jij van hem wilt want hij vind het blijkbaar niet leuk, waar leg je dan je grens? Tot hoever ga je om hem ertoe dwingen tot wat jij wilt? De een gaat het gevecht aan en probeert hem te dwingen met allerlei eventuele hulpmiddelen als sporen e.d.. De ander denk na een paar keer een 'goed gesprek' gehad te hebben: 'joh, laten we elkaar een hand geven en als vrienden uit elkaar gaan want het klikt niet'. Waar begint jouw geweten dan op te spelen dat je denkt: Ik hou er mee op want het wordt niks. Ik zeg altijd graag dat ik wat van mijn paarden vraag ipv eis. Tot op heden werkt dat voor mij en mijn geweten. Dan heb ik er geen moeite mee als ik dat stuk ijzer in zijn mond doe.

**Geplaatst**: 10-11-06 11:35

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 11:35

Ir111 schreef:
Lenn schreef:
het probleem is alleen dat je wel ontzettend begenadigd moet zijn om het zo te kunnen. De meeste mensen bezitten het gevoel niet om aan te voelen wat het paard wil zeggen, of ze het nou echt proberen of niet. Wil je dan ook zeggen dat die er beter mee kunnen stoppen?

Ik ben zo iemand zonder gevoel (of in ieder geval met erg weinig gevoel). Nee, ik vind niet dat ik hoef te stoppen. Ja ik vind dat ik het verplicht ben aan mijn paard om veel te investeren in les. En ik heb ondertussen geleerd dat als mijn paard niet mee wil werken het over het algemeen aan mij ligt. Ik doe dan een stap terug en ga naar een stukje wat we/ik wel beheers. Dat waar het misgaat pak ik in de les wel weer op. Op deze manier heb ik nooit meer 'discussie' met mijn paard. En ik denk dat we daar allebei heel blij van worden.

Dan luister je toch wel naar je paard.

Gevoel van paardrijden gaat verder dan bijv voelen of de achterhand er goed onderzit oid.

Jij durft in te zien dat het vaak aan jezelf ligt en doet een stapje terug.
Prima toch! jij luisterd dus naar wat je paard zegt.
Dus hoeft je zeker niet schuldig te voelen. Integendeel.

Ik doe dat ook zo, want ik ben ook geen Anky Lachen

Maar luister wel naar mijn paard, want als hij het niet doet, ben ik iets raars aan het doen Lachen

**Geplaatst**: 10-11-06 11:38

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 11:38

Lenn schreef:
Zo lang je maar geen 'misbruik-makend' paard koopt want dan zal het wel misgaan. En dat heeft dan niet alleen gevolgen voor jou, maar ook voor dat paard want hij wordt er dan op aangekeken (niet door jou hoor) en krijgt een stempel mee.

Ja, dat gaat maar al te vaak zo, dat het paard de dupe wordt van de mens waar hij 'bijhoort'.

Niet elk paard past bij elke ruiter. Ik heb een heel lief meewerkend paard wat heel duidelijk aangeeft als er iets mis gaat. Ik vind dat we goed bij elkaar passen om die reden. Ik leer zoveel van hem, veel meer dan hij van mij trouwens...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-06 11:42

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-06 11:42

EvaSuzanne schreef:
Met een paard ga je een relatie aan. Zoals in elke relatie moet je nadenken: wat haal ik eruit, wat haalt de ander eruit etc. Helaas kunnen paarden niet zomaar besluiten of de relatie wel of niet naar de zin is, maar dan heb je als eigenaar de moeilijke positie om voor 2 te denken. En zoals in elke relatie is het moeilijk om keuzes te maken.

Zo kijk ik er ook tegenaan.
Maar er zijn ook mensen die het gevoel hebben dat ze tot zijn dood verantwoordelijkheid schuldig zijn aan dat paard en die denken dat je hem in de steek laat als je hem verkoopt. Dit komt door de veronderstelling dat anderen er altijd minder goed voor zullen zijn dan jij, maar dan heb je een beetje oogkleppen op denk ik. Hoewel het natuurlijk nooit verkeerd is om ernaar te streven het beste baasje van de wereld te zijn Knipoog

Erretje schreef:
Maar als het paard zo reageert op wat jij van hem wilt want hij vind het blijkbaar niet leuk, waar leg je dan je grens? Tot hoever ga je om hem ertoe dwingen tot wat jij wilt? De een gaat het gevecht aan en probeert hem te dwingen met allerlei eventuele hulpmiddelen als sporen e.d.. De ander denk na een paar keer een 'goed gesprek' gehad te hebben: 'joh, laten we elkaar een hand geven en als vrienden uit elkaar gaan want het klikt niet'. Waar begint jouw geweten dan op te spelen dat je denkt: Ik hou er mee op want het wordt niks. Ik zeg altijd graag dat ik wat van mijn paarden vraag ipv eis. Tot op heden werkt dat voor mij en mijn geweten. Dan heb ik er geen moeite mee als ik dat stuk ijzer in zijn mond doe.

Ik denk dat uiteindelijk elk paard in principe liever lui dan moe is. De een heeft echter meer voor jou over en wil graag voor jou werken en de ander heeft minder goedheid in zich en wil minder ver gaan voor jou als baas.
Moet je dan, terwijl beiden liever lui dan moe zijn, juist die 'eikel' zijn zin geven? Lastig.

(ik stel het wat overdreven, want die eikel is geen eikel, maar gewoon wat dominanter en slimmer. En daarbij denk ik dat de eerste categorie ook wel écht liever werkt)

**Geplaatst**: 10-11-06 11:45

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 11:45

Ik ben het er niet mee eens dat de meeste paarden liever lui dan moe zijn Lachen

Ik ken een heleboel paarden die juist willen werken.
Ze vinden dat echt heerlijk en worden zelfs wat "sip" als ze dat niet mogen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-06 11:49

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-06 11:49

runningkawa schreef:
Ik ben het er niet mee eens dat de meeste paarden liever lui dan moe zijn

Ik ken een heleboel paarden die juist willen werken.
Ze vinden dat echt heerlijk en worden zelfs wat "sip" als ze dat niet mogen.

Mee eens, daarom sprak ik ook niet over alle paarden, maar de meesten. Maar 'de meesten' is inderdaad misschien ook nog wel teveel.

**Geplaatst**: 10-11-06 12:01

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 12:01

De merrie die ik gereden heb die zoveel problemen gaf (is rondom gechecked enzo voordat we daarover gaan discussieren) was echt niet te dwingen, ze is volbloed en hartstikke pittig, maar ze trok het gewoon niet. Als het niet lukte kwam ze omhoog, maar dat ging snel over gelukkig, maar bokken deed ze wel. Als ik een proefje oefende (B!) ging de eerste met 2 bokken, als ik hem voor de tweede keer oefende ging ik stuiterend de bak door. Ik heb er hard om gelachen en uiteindelijk zijn we op wedstrijd gegaan en dat was met een bok of vier best netjes, maar ze vond het gewoon niet leuk. En als ik dat al met een B-proef heb, dan moet ik er echt niet aan denken dat ik vechtend met haar naar de M of mijn uiteindelijke doel Z te worden. Ik ben van mening dat elk basis paard een Z-proef zou moeten kunnen lopen maar met haar? Dat zou levensgevaarlijk geworden zijn. En een zweep pikte ze nog wel enigzins, maar als ik sporen om was gaan doen was ze gek geworden, dat weet ik zeker. En dan denk ik: laat maar. Ga maar lekker 'recreeren' en het gaat super met haar. Dan ben ik echt blij dat ik de keuze heb gemaakt.

**Geplaatst**: 10-11-06 12:11

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 12:11

Lenn schreef:

Erretje schreef:
Maar als het paard zo reageert op wat jij van hem wilt want hij vind het blijkbaar niet leuk, waar leg je dan je grens? Tot hoever ga je om hem ertoe dwingen tot wat jij wilt? De een gaat het gevecht aan en probeert hem te dwingen met allerlei eventuele hulpmiddelen als sporen e.d.. De ander denk na een paar keer een 'goed gesprek' gehad te hebben: 'joh, laten we elkaar een hand geven en als vrienden uit elkaar gaan want het klikt niet'. Waar begint jouw geweten dan op te spelen dat je denkt: Ik hou er mee op want het wordt niks. Ik zeg altijd graag dat ik wat van mijn paarden vraag ipv eis. Tot op heden werkt dat voor mij en mijn geweten. Dan heb ik er geen moeite mee als ik dat stuk ijzer in zijn mond doe.

Ik denk dat uiteindelijk elk paard in principe liever lui dan moe is. De een heeft echter meer voor jou over en wil graag voor jou werken en de ander heeft minder goedheid in zich en wil minder ver gaan voor jou als baas.
Moet je dan, terwijl beiden liever lui dan moe zijn, juist die 'eikel' zijn zin geven? Lastig.

(ik stel het wat overdreven, want die eikel is geen eikel, maar gewoon wat dominanter en slimmer. En daarbij denk ik dat de eerste categorie ook wel écht liever werkt)

Toch denk ik dat er heel veel paarden graag willen werken met de juiste ruiter. Ik vind dat je als ruiter goed je eigen kunnen in de gaten moet houden. Als je zo loopt te etteren met je paard, en bijvoorbeeld je instructeur stapt op je paard en die rijdt er zo mee weg, dan is het gewoon een rijtechnisch conflict. Je KAN gewoon niet meer vragen van je paard dan wat je er zelf uit kan rijden. En wat je op het ene paard wel lukt, hoeft op het andere paard helemaal niet vanzelfsprekend ook te lukken.

Over het algemeen krijg je zulke gevechten als je niet aan je paard duidelijk kan maken wat je wilt. Als ik terugkijk heb ik ook wel zulke gevechten gehad in het verleden, maar achteraf gezien lag het ALTIJD aan mijn rijtechnische tekortkomingen. En ik wil niet beweren dat ik perfect rijd, maar nu ik wat ouder ben, ben ik me wel bewust van wat ik wel/niet kan oplossen. We komen steeds een stukje verder, en als ik in de opleiding van mijn pony ergens tegenaanloop wat ik niet zelf direct kan oplossen schakel ik gelijk goede hulp in en ga ik niet zelf dooretteren totdat ik mijn pony aan het staken heb.

Maar natuurlijk zijn er wel paarden die al zo verreden zijn dat die er nooit meer lol aan gaan beleven.

**Geplaatst**: 10-11-06 12:18

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 12:18

Mijn pony vind het hartstikke leuk om buiten te rijden, heeft zin om te lopen, is lekker voorwaarts.
Maar als ik de bak in kom.. ze staat dan echt het liefste de hele tijd stil!

Ik heb de zomer bijna alleen maar buiten gereden. Maarja, nu is het winter. Ik werk gewoon overdag en het is 's avonds hartstikke donker.
Gelukkig ben ik één doordeweekse ochtend en het weekend vrij dus dan gaan we altijd naar buiten. Maar.. er blijven nog 4 dagen over.

Ik merk gewoon dat ze het niet leuk vind in de bak, ze heeft geen zin om te lopen. Je moet haar zo 'motiveren'.
Ik vraag abosluut niet veel van haar in de bak, het enige wat ik écht wil is dat ze voor mn been naar voren gaat. Natuurlijk is het fijn als ze lekker nageeflijk loopt en gewoon een bochtje maak als ik dat vraag :p maar het enige wat ik echt van dr wil in de bak is dat ze gewoon voor mn been is. Uit zichzelf is ze zo traag, ze loopt echt het liefst in een sukkeldrafje.. (Of staat nog liever stil..)
Dan denk ik soms, van ze kán het gewoon niet maar als je dan weer buiten rijdt vind ze het allemaal zo leuk en loopt zo lekker door uit zichzelf. Ik rijd buiten ook veel overgangetjes, stukje stappen, weer draven, pasje naar voren, pasje terug. En het 'gas' zit er dan gewoon op maar in de bak lijkt het echt alsof ze het niet wíl snappen, niet naar voren wíl.

Dus ja, ik voel me soms schuldig in de bak. Maar wil haar ook geen 4 dagen 'vrij' geven.
En als ik dan een keertje wel fijn heb gereden voel ik me helemaal happy. Juist omdat zij het niet leuk vind in de bak is het extra leuk als het dan eens wel goed gaat!

De bak is helaas ook vrij zwaar op stal. Dus het verschil is extra groot, lekker buiten rijden op fijne grond of in de saaie binnenbak en bij wijze van spreken moeite moeten doen om je voeten op te tillen.
De buitenbak is al een stukje leuker dan de binnenbak maar die is vooral in de winter helaas heel slecht, word veel als paddock gebuikt, slecht onderhouden en dan rijd je echt heuveltje op, heuveltje af.. Plus dat daar geen licht is en je 's avonds dus niks ziet.
Maarja, op de bakken na sta ik hier echt hartstikke fijn. Mn pony loopt de hele dag buiten in de kudde, staan 's winters 's nachts op stal, we zitten zo in het bos.

**Geplaatst**: 10-11-06 12:21

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 12:21

Citaat:
Maar natuurlijk zijn er wel paarden die al zo verreden zijn dat die er nooit meer lol aan gaan beleven.

Dat was die merrie ook hoor, maar je hoopt dat je met veel geduld haar weer vertrouwen kunt geven. Dat bedoelde ik ook eerder te zeggen met dat er zoveel mensen zijn die paarden inrijden maar geen idee hebben waar ze mee bezig zijn. Als een paard niet 'leert' dat hij naar voren moet op je been, zal hij je niet snappen. Ik vond dit een geweldige omschrijving vanhet fenomeen leren communiceren:

Citaat:
Sporen zijn bedoeld voor zijwaartse bewegingen (en eventueel "omhoog"). Maar dan nog: Wel eens gezien dat er een vlieg op de flank van het paard gaat zitten? Het paard reageert er gelijk op, dus hij kan duidelijk een vlieg voelen! Maar als een paard een vlieg kan voelen, waarvoor heb je dan sporen nodig om je bedoelingen over te brengen? Het is net zoiets als een buitenlander die geen Nederlands verstaat iets duidelijk proberen te maken: je kan harder gaan roepen, maar het probleem zit hem niet in het slechte gehoor van de buitenlander, maar in het feit dat hij jouw taal niet verstaat. Toch gaan de meeste mensen in een dergelijk geval harder praten, en zo doen we dat dus ook bij het paard. Als hij een beenhulp niet goed begrijpt gebruiken we sporen want daarmee kunnen we harder "roepen"... Maar een goede ruiter heeft geen sporen nodig, die verstaat de kunst om zijn paard te leren luisteren naar subtiele beenhulpen...

**Geplaatst**: 10-11-06 12:42

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 12:42

een paard is je vriend ,je maat en je kind. Een goeie band moet er wezen maar ook de macht dat je erboven staat. Ik ben blij dat ik dat nu met mn paard heb ... hij doet graag even een beetje irritant door voor me weg te lopen maar als ik hem even heb weggejaagd heeft hij genoegt gespeeld en komt hij naar me toe. Hij loopt liever buitenritten maar helaas gaat dat van de winter niet. Ik probeer hem nu ook zoveel mogelijk in de bak aan het werk te zetten .

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-06 12:43

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-06 12:43

@ Erretje: Sporen zijn ook niet bedoeld om harder te schreeuwen, maar om onzichtbaarder hulpen te kunnen geven. Waar je eerst je hak op moest trekken, hoef je nu nog maar een nog kleinere beweging te maken. Dat mensen sporen misbruiken maakt nog niet dat de intentie van de spoor 'kwaadwillig' is.

**Geplaatst**: 10-11-06 12:45

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 12:45

Maar mensen gebruiken hem wel vaak om te schreeuwen, want de gewone hulp komt niet door.
Dat is idem met bitten.
Dan gaat er wat met hefboom in omdat hij op een trens niet loopt.
Elk paard is geboren met een zachte mond.

Als je dat in je achterhoofd houd, rij je vaak al anders Lachen

**Geplaatst**: 10-11-06 12:56

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 12:56

Ik ben ook niet tegen sporen, maar wel als mensen die op een paard van drie gaan zitten en zeggen 'hij wil niet lopen' en vervolgens dit als 'pressie' gebruiken. Dan begin je al verkeerd en heb je een paard met 'geen zin' meer straks. Ik denk dat het ligt aan communicatie, je kan met sporen iets vertellen en verfijnde hulpen geven of instructies, maar niet om je paard 'vooruit te schoppen'. Dan moet je hem eerst leren dat hij moet gaan lopen als jij erop zit. Want zijn natuur zegt stoppen, steigeren en bokken, dat zou hij ook doen als er iets anders vreemds op zijn rug zou gaan zitten.

Even terzijde: Wat een heerlijk beschaafde discussie is dit zeg! OK dan!

**Geplaatst**: 10-11-06 13:29

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 13:29

shadowflower schreef:
een paard is je vriend ,je maat en je kind. Een goeie band moet er wezen maar ook de macht dat je erboven staat. Ik ben blij dat ik dat nu met mn paard heb ...

Naar mijn mening kun je nooit vrienden zijn of maatjes met je paard. In de verhouding met je paard is er sprake van 1 iemand (jij hopelijk) die in de machtpositie zit. Voor mij is vriendschap gebaseerd op gelijkheid. Kind komt misschien meer in de richting gezien de ouder (macht) kind (ondergeschikt maar met eigen inbreng) relatie.

Ik weet niet wat jij precies onder band verstaat. Als je bedoelt dat je duidelijke afspraken met je paard hebt, wat kan hij van jou verwachten en jij van hem, dan ben ik het met je eens.

EDIT: tekst verduidelijkt

**Geplaatst**: 10-11-06 15:12

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 15:12

ik heb het ophet moment erg moeilijk met willem. eens in de zoveel tijd zitten we in een dip, mede doordat het weiseizoen afgelopen is en hij weer op stal staat.

willem is altijd een paard geweest wat niet uit zichzelf loopt, wat wil je ook met een verleden als manegepaard.
hij is veelbeter gaan lopen en heeft andere karakter eigenschappen gekregen die als het ware afgestompt waren op de manege.. hij liet de dagen daar maar voorbij gaan.

nu heb ik weer zadelproblemen, althans heb nu een luchtzadel die goed ophemligt en waar hij goed onder loopt, maar vervolgens krijg ik hem niet meer lekker ontspannen. ik raak daar gefrustreerd van en wordt dan boos.. want ik weet niet wat de oorzaak is.. ben net weer van stal verhuisd.. doordat het moest, de vorige stal ging dicht.. dat gaat hem niet in de koude kleren zitten.. alhoewel.. hij hinnikt, is vrolijk en is zo blij dat merel nog steeds bij hem is...maar met rijden gaat het niet goed. mijn instructrice kan daarentegen wel met hem overweg. de lijn tussen niet snappen en niet willen is bij willem erg klein.. dus voor mij vaak onduidelijk wanneer het onwil is of niet.

denk er ook echt aan om mijn startkaart niet teverlengen en gewoon nog een beetje hobbelen.. niet meer dat trainen.. gewoon manegeles en naar buiten.. maar meneer vind buiten rijden(in zijn eentje zowiezo) niet leuk. longeren gaat nog wel.. maar hij staat het liefst de hele dag te vreten, in stal of in de wei.. losgooien gaatie rollen en staatie ook maar bij het hek... dus ik weet niet zo goed wat ik met hem aanmoet... dwingen moet ik hem toch, want meneer loopt niet zonder 'dwang'

merel is er 1 die moet werken, die kan je ook uren blijven rijden, die vind dat geweldig.. das een echt werkpaard.. die heeft ook nooit geen duwtje nodig...

maar tis moeilijk zo'n paard... ik weet dat als ik hem met pensioen stuur(hij is 18) datie dan gaat roesten en hij dat ook niet gaat trekken.... dus wat is wijsheid... met recreatie doe je hem ook geenplezier....

**Geplaatst**: 10-11-06 15:25

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 15:25

Ir111 schreef:
@ Visconti: ik wil hier geen discussie starten over wel of niet NH maar ik denk dat wat prettiger is voor je paard niet zozeer afhangt van wat je mee doet maar meer van hoe je het doet. Een paard op Z niveau dat daar op een nette manier naar toe gereden wordt is niet per definitie ongelukkiger (eh, of gelukkiger) dan een teddy-NH-paard. Ben het wel met Tulandro eens, ik weet vrij zeker dat als mijn paard moet kiezen hij niet kiest voor zadel, hoofdstel, vlechtjes en de ring in...

Het hoeft niet per definitie NH te zijn, je kunt ook op andere manieren je paard gelukkig maken. Maar ik weet wel een paar dingen: wedstrijden maken slechts de ruiter gelukkig, het paard voelt zelf niet de behoefte om van hot naar her gesleept te worden. Een paard heeft ook rust nodig.

Een blz terug las ik over dat Salinero niet zonder wedstrijden kan, een paard als Salinero kan imo niet gelukkig zijn. Een paard dat van hot naar her word gesleept en zo ontzettend ver van zijn natuurlijke gedragspatroon word afgehouden kan niet lekker in zijn vel zitten.

Een paard heeft volgens mij 4 dingen nodig om gelukkig te zijn:
-Voldoende voedsel/drinken
-Sociale contacten met soortgenoten
-Weide gang, de mogelijkheid om zich zelf uit te leven en om gewoon lekker paard te zijn
-Ik weet niet hoe ik de laatste term het best uit kan leggen, ik noem het maar spanning. Misschien niet een goed gekozen term, maar elk paard (het verschilt per paard, het ene paard heeft er mee behoefte aan dan de ander) zoek bepaalde spanning op. Anders vervelen ze zich, veel paarden kunnen dit kwijt in hun werk, maar zet je een paard op de wei komt hij ook zeker aan zijn spanning. Mijn paardje zoekt van zichzelf vrij snel de spanning op, als ik hem twee week stil zet in de wei, krijgt hij soms plotseling een schrik reactie en raket hij de hele wei door. Zo kan een paard ook zijn spanning vinden. Spanning kan ook ontstaan door het ravotten met een ander paardje.

Mijn paard zou ook niet voor een wedstrijd kiezen, maar hij vind rijden opzich wel leuk. Hij houd er van om te crossen, springen, buiten te rijden en af en toe dresuren. Ik heb het best wel getroffen met mijn leergierige jochie. Vroeger had ik wel altijd een luie pony, ik denk dat ik daar nu nooit meer met lol op zou kunnen rijden (ik word verwend door Visco Clown

)

**Geplaatst**: 10-11-06 15:29

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 15:29

Citaat:
edstrijden maken slechts de ruiter gelukkig

Niet mee eens

Voorbeeld staat hier in de wei

Hij zette zich altijd extra in, in de ring
Net dat beetje extra gaf hij dan.

Dat kwam puur uit zichzelf, hij deed dat graag.
Hij hield wel van de show.

**Geplaatst**: 10-11-06 16:20

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 16:20

Ik heb voor de zomer een schat van een paard verkocht, omdat ik wist dat ze niet gelukkig was.
In het begin was het een beetje een droom: mooi paard, mooi kunnen bewegen, en vooral superlief en aanhankelijk. Ik heb geen enkel paard gekend dat zo graag met mensen omging, die zo graag met je meeliep en aandacht wilde hebben. Die tegelijkertijd zo slim, en toch nog zo speels was. Ik had echt een klik met haar, rijden was een zaligheid. Ze was nog jong en ze moest het nog leren, maar ze was altijd zo rustig en tegelijk zo vrolijk onder het zadel, dat ik dacht dat wij het nog ver zouden schoppen. De bedoeling was namelijk dat ze wedstrijdklaar gereden zou worden, en ze had de capaciteiten om wel wat verder te komen dan de L.
Ongeveer een maand voor ons wedstrijddebuut, sloeg het lot dan toch toe: midden tijdens het strekken, zakt ze door haar voorbeen en is ze opeens stokkreupel. Daarna even gewacht, en terug opnieuw moeten opbouwen. Om een lang verhaal kort te maken, ging het jarenlang van lichtjes beginnen tot eindelijk terug wedstrijdklaar werken, door de schouder zakken, opnieuw kreupel, terug rusten, terug opbouwen, terug op hoogtepunt, terug kreupel.... met daartussen natuurlijk de nodige veeartsenbezoeken.
In die tijd ging het rijden ook minder. Ze liep minder goed door, ze sjokte maar wat slaafachtig rond. En toch bleef ze maar gewoon doorgaan. Alles wat ik vroeg, deed ze ook. Nu pas weet ik, dat er bepaalde dingen waren die haar misschien zelfs pijn deden. Maar klagen deed mevrouw niet, ze liep zichzelf nog liever kreupel. In de omgang was het nog steeds hetzelfde vrolijke en enthousiaste paard, maar onder het zadel veranderde er naar mijn gevoel iets. Voor de buitenwereld zag het er misschien normaal uit, maar ik 'miste iets'.
Uiteindelijk na jarenlang onderzoek, kregen we eindelijk een veearts te pakken die bekwaam genoeg was om te vertellen dat het in de schouder zat. Een blessure die nooit meer over zou gaan. Ze zou nooit meer in de sport kunnen, alleen nog maar als recreatiepaard.
Dat was een ongelofelijke klap. Het paard waar je zo gedroomd had om het mee te maken, bleek op dat gebied nutteloos. Als ik echt wilde, kon ik haar wel volstoppen met medicijnen en dan zou ze het wel aankunnen. Maar dat wilde ik niet, ik wilde niet dat mijn paard voor mijn plezier gedrogeerd werd.
Ik heb geprobeert om het dan maar op een lager pitje te zetten, en haar niet veel meer te vragen. Maar ze ging mentaal steeds verder achteruit. Ze liep niet meer vrolijk, heel stijf, precies alsof ze schrik had om zich nog eens te bezeren. En op het einde werd ze soms ronduit gemeen.
Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en haar in een advertentie gezet. Hoe zeer het ook pijn deed, het was me toch duidelijk geworden. Ze had geen plezier meer in rijden, in geen enkele vorm ervan. Maar ik heb geen ruimte om haar 24 uur per dag op een wei te zetten, en zonder sociaal contact en omgang met mensen verveelde ze zich steendood.
Een maand later kwam een man naar haar kijken en hij heeft haar onmiddellijk gekocht. In de kliniek bleek ze geen erfelijke gebreken te hebben, en hij zet haar nu in als fokmerrie. Ik ben een keer gaan kijken, en ze staat vrolijk op een wei, in het gezelschap van een 4 en 1jarige. Als ik de man met haar bezig zag, en hem verhalen hoorde vertellen over paarden, wist ik ook dat hij erg begaan was met zijn dieren. Ze wordt nu nog eens af en toe bereden, maar mag nu voor de rest van de jaren als mamma slijten. Aangezien ze zelf zo vrolijk en speels kan zijn, weet ik zeker dat het topmoeder zal zijn.

En toch doet het enorm veel pijn. Het was gewoon een superpaard, en ik was echt weg van haar. Nu nog zelfs. Ik heb al veel paarden zien weggaan, maar er is er maar eentje waarvan ik nu nog 's nachts kan dromen. Ik had haar gerust bij mij kunnen houden. Misschien wel peperdure geneesmiddelen kunnen geven. Ik had haar ook gewoon kunnen doorrijden, en dwingen, zeggen dat ze zich niet zo moest aanstellen. Dan was zij niet meer gelukkig, maar dan kon ik haar tenminste elke dag nog zien, en elke dag nog eens goed vastnemen.
Nu is zij degene die gelukkig samen met haar nieuwe vriendjes speelt, en ben ik degene die ongelukkig achterblijft, en nog regelmatig tijdens het voederen denkt: 'verdorie, normaal moest hier nog een paard extra staan.' De beslissing is voor mij ongelofelijk moeilijk geweest, maar ik heb tenminste mijn geweten gerust gesteld, dat ze het niet beter kan treffen dan de plaats waar ze nu staat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-06 17:42

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-06 17:42

@ Katleentje: toch heb je het toch geweldig gedaan door voor haar te kiezen! Het was egoïstisch geweest om haar voor jezelf te houden. Maar toch een hele knappe beslissing

Kan je haar niet regelmatig bezoeken? Of wordt het daar alleen maar slechter op..?

**Geplaatst**: 10-11-06 23:06

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 23:06

Visconti schreef:

Een blz terug las ik over dat Salinero niet zonder wedstrijden kan, een paard als Salinero kan imo niet gelukkig zijn. Een paard dat van hot naar her word gesleept en zo ontzettend ver van zijn natuurlijke gedragspatroon word afgehouden kan niet lekker in zijn vel zitten.

Een paard heeft volgens mij 4 dingen nodig om gelukkig te zijn:
-Voldoende voedsel/drinken
-Sociale contacten met soortgenoten
-Weide gang, de mogelijkheid om zich zelf uit te leven en om gewoon lekker paard te zijn
-Ik weet niet hoe ik de laatste term het best uit kan leggen, ik noem het maar spanning. Misschien niet een goed gekozen term, maar elk paard (het verschilt per paard, het ene paard heeft er mee behoefte aan dan de ander) zoek bepaalde spanning op. Anders vervelen ze zich, veel paarden kunnen dit kwijt in hun werk, maar zet je een paard op de wei komt hij ook zeker aan zijn spanning. Mijn paardje zoekt van zichzelf vrij snel de spanning op, als ik hem twee week stil zet in de wei, krijgt hij soms plotseling een schrik reactie en raket hij de hele wei door. Zo kan een paard ook zijn spanning vinden. Spanning kan ook ontstaan door het ravotten met een ander paardje.

ben het helemaal eens! (interessant topic trouwens)
Ik denk dat als je rijd/longeert/grondwerkt etc je het leven een klein beetje interessanter maakt voor je paard. Als hij in een hele grote wei staat met een kudde, zal hij dat nauwelijks nodig hebben, maar toch kan het een leuke aanvulling zijn. Dan is het voor mij een voorwaarde dat ik altijd luister naar m'n paard, anders is er voor haar niets aan, het moet wel van twee kanten komen. Ik probeer altijd de band met m'n paard op één te zetten, als ik daarnaast dan ook een doel bereik is dat heel leuk, maar het staat altijd op twee.
Als je je eigen gevoel volgt is dat niet zo moeilijk, je moet alleen niet naar anderen gaan luisteren Haha!

in de paardewereld zijn er gewoon te veel dingen die "zo horen", daar wordt je niet gelukkig van en je paard al helemaal niet. Je moet doen wat voor jouw paard goed is, dan voelt het voor jou vanzelf ook goed Knipoog

**Geplaatst**: 10-11-06 23:17

Re: Krijgen jullie soms last van je geweten tov je paard?

Geplaatst: 10-11-06 23:17

Hier kan ik niet een eenduidig antwoord op geven. Het hangt van zoveel factoren af (uiteenlopend van de afwisseling in de week, afwisseling van het te rijden programma, jouw eigen houding ten opzichte van je paard, voeding, omgeving, voorgeschiedenis, etc. etc.). Wellicht is het een goed idee om iemand van buitenaf uit te nodigen om de situatie eens te beoordelen in de praktijk. Misschien maak je jezelf alleen maar onzeker, omdat het - net als bij mensen - de ene dag gewoon wat fijner met het paard gaat dan de andere dag. Misschien ligt er wel een medische oorzaak ten gronde. Het zijn allemaal gissingen, omdat ik - nogmaals - op basis van hetgeen je me verteld hebt niet een eenduidig antwoord kan geven. Toch wilde ik graag reageren, want uit iedere reactie die je op jouw topic krijgt kun je vast wel iets halen wat je aan het denken zet.