Dorine schreef:Ik wist niet dat ze er onderdoor kroop, het waarom wist ik ook niet.
Dus ik dacht: oh jee, geen kind in de bak!
"Niet doen!", zei ik hard, "Wil je eruit gaan want Cerise galoppeert anders over je heen!"
Ze ging er niet uit en ik hoorde vaag iets van "Ben zo weg hoor"
"Nee NU!!! eruit!" schreeuwde ik toen.
Ze keek heel kwaad en is naar mammie gegaan, die later naar mij toe kwam.
Of ik niet wilde bepalen wat haar kinderen mochten, dat bepaalde ze altijd nog zelf. Als ik last van hen had, kon ik het haar zeggen, en dan haalde ze de kinderen weg.
Tuurlijk. Hoe kan ik, op Cerise zittend in galop, binnen een paar seconden een vrouw die in het huis bezig is, vragen of ze haar dochter weg wil halen?
Dan was haar dochter ondertussen allang omver gehold door Cerise.
Of had in ieder geval een duw gehad...
Verder kreeg ik te horen dat het meisje op dat adres WOONDE, en dus overal mocht komen.
Als ik lastig werd gevallen werd er wat aan gedaan, maar volgens haar mocht dat kind rustig in de deuropening kijken.
Maar wat me nog dwars zit:
Die moeder gaf, in bijzijn van het kind, mij ongelijk.
Terwijl ik alleen maar zo gehandeld had ter bescherming van haar dochter!
Daarom heb ik zo'n hekel gekregen aan kinderen; ze zijn verwend, krijgen altijd hun zin en hun ouders voeden ze waardeloos op. Ik had grote ruzie gekregen met die stalhoudster omdat ze haar verstand niet beter gebruikt, dat weet ik wel!