Geplaatst 
Ik heb er wel een beetje moeite mee met hoe ik nu verder wil. Hij vindt het super spannend als ik hem wil pakken, sommige dagen blijft hij paniekerig rondjes rennen door zijn paddock. Andere dagen heb ik hem rustig, zijn we bezig met wat aanrakingen en raakt hij uit het niets in paniek. Of nouja, mijn grote teen die beweegt of dat ik net te vaak knipper met mijn ogen :’)
Dus dan zit ik nu met het dilemma: ga ik op dit punt blijven hangen net zo lang tot ik hem zonder problemen kan pakken? Of maken we er geen ‘big deal’ van en ga ik als ik hem heb gewoon van alles doen zonder er al teveel bij stil te staan dat alles eng is.
Ergens klinkt dat laatste vrij logisch en het stilt mijn stiekeme ongeduld. Maar: verpest ik het dan juist niet met hem?
Aan de andere kant ook weer: we hangen nu al 3-4 maanden op dit punt en het werkt klaarblijkelijk niet. Dus dan wellicht maar gewoon proberen alles over een andere boeg te gooien?
Uiteraard wel op een vriendelijke manier en ik wil hem ook geen learned helplessness toebrengen, dus daar hou ik dan wel rekening mee. Maar met de mindset: joh niks aan de hand ik ga je gewoon borstelen en een zachte ‘stel je niet aan’ gedachte. Ipv: hier is een borstel, ik beloof je dat hij niet eng is en wat goed dat ik je er 1 seconde mee mag aanraken.
Hoop dat ik het een beetje goed kan beschrijven wat ik bedoel, zonder dat het heel heftig of kleinerend naar Sam toe over komt.
Stof om overna te denken
