Pareltjes schreef:Heel lang geleden in mijn jeugd beleerden we de paarden eerst zonder zadel zonder. Eens gewend aan het ruiter gewicht kwam het zadel erbij. Grote voordeel is dat je iedere spierspanning van het paard voelt en er direct op kunt reageren. Er zit geen storende factor als een zadel tussen. Daarmee kon je als ruiter niet anders dan meegaan in de natuurlijke beweging van het paard anders ging je zandhappen. Een schrikreactie moet je indien je een onafhankelijk zit hebt verworven eenvoudig kunnen uitzitten. Een gemene bok is een ander verhaal. Met zadel gebeurd het al heel snel dat je “ tegen” kunt werken. Zeker met die afschuwelijke moderne zadels ultra diepe zit van tegenwoordig. Die fixeren de ruiter in het zadel en kunnen daarmee blokkerend werken voor het paard. Een jong en ongeschoold paard moet de vrijheid krijgen zijn eigen balans onder de ruiter te vinden. Het is aan de ruiter te blijven zitten zonder het paard op enige wijze te hinderen.
Maar hoeveel kunnen ruiters kunnen tegenwoordig nog zonder zadel alle gangen uitzitten? Hebben een echte onafhankelijke zit? En blijven ook nog eens van de mond af?
Voor het paard gewoon beter de eerste fase zonder zadel de balans onder de man te vinden.
Spieren van de rug worden niet gehinderd én de ruiter kan niet sjoemelen met zijn zit.
Tja dan knikker je er misschien wel eens af. Paardrijden is nu eenmaal geen brei-sport....
Als je de tijd, rust ervaring hebt om het zo te doen is het wel zo prettig voor het paard.
Beleren omvat alles om een paard een betrouwbare partner voor de mens te maken. Er op, er naast, in stal, aan de hand, bij hoefsmid, dierenarts, concours, alles. Tegenwoordig wordt alles opgedeeld in stukjes, in stromingen van verschillende goeroes, met dito hulpmiddelen, regels etc...
Voor mij is beleren dus alles omvattend, in een logische volgorde voor het paard, in de tijd die het nodig heeft.
Mooi stukje!!
Voor mij ligt het nog anders. Ik heb mijn paarden niet beleerd. Ik heb 3 merens paarden gekocht die alle drie goed als horende bij mij voelden. Het is heel moeilijk om uit te leggen want het klinkt gauw zo zweverig. Maar alle drie de paarden daarbij heb ik geprobeerd om mee in contact te komen en echte vrienden te worden. Ik heb oprecht geprobeerd om ze aan te voelen en ze dat te geven wat zij nodig hebben en ze te laten weten wat ik nodig heb zodat we allemaal het optimaal plezier konden hebben aan onze vriendschap.
Dus samen in een soort avontuur zijn we onze weg gegaan. Al mijn paarden zijn door anderen beleerd, en waren gewend om buiten te rijden en een zadel op hun rug te krijgen. Ik heb de rest gedaan. Omdat ik drie totaal verschillende paarden heb gehad, waren het ook drie totaal verschillende wegen die we gegaan zijn. Ik ben dus ook nooit een paardenmeisje geweest, maar wel een meisje met paarden.
Inmiddels ben ik gestopt met paardrijden en heb ik nog een paardje in de kudde bij vrienden lopen. Haar ga ik regelmatig op zoeken.
Terugkijkend voel ik vooral een enorme dankbaarheid dat ik 3 fantastische paarden heb gehad waarvan de jongste te jong is overleden aan een koliek. De oudste en de jongste (ruinen) hielden zeer veel van mij en ik van hen. De middelste een merrie is altijd meer een paardenpaardje gebleven en dat heb ik altijd geaccepteerd en ik ben altijd dankbaar geweest dat ze mij zoveel rij plezier heeft gegeven.
Dit topic volg ik omdat het me raakt in hoe er omgegaan wordt door TS met deze Spaanse droom. Het lijkt absoluut op de manier waarop ik met de paarden omging en ik vind het heerlijk om de overeenkomsten en de verschillen te lezen.
Ik geloof niet dat er één goede manier is, of dat mijn manier de beste is. Ik geloof dat die manier het beste is, waarbij de paarden en de mensen zich fantastisch voelen, op hun gemak, en tot bloei komen. Dit kan dus voor een grand prix paard zo zijn, maar ook voor een eenvoudige merens, of deze Spaanse droom en alles er tussen in , die bij mensen zijn leven doorbrengt.
Dus Punz heeft een manier gevonden waarop zij en haar Connamare kunnen bloeien en het werkt voor hen. Dat is dus voor haar de beste manier.
Deze TS en anderen hebben dat op hun manier gevonden.
Ik weer op mijn manier en mijn dochter indertijd op haar manier. Bij mijn dochter hield ik ook wel eens mijn hart vast, want die gingen met de pony van vriendinnetje met aanspanning naar de mac donalds, reed op ons paard zonder zadel zelfs toen hij net bij ons was (was een hengst) en ik keek ernaar en zag dat het goed was en voor hen werkte dat. Zij heeft me geleerd hoe ik met ons paard in contact kon komen en daar ben ik haar nog dankbaar voor want toen veranderde er alles voor mij. Toen vond ik ook mijn beste manier van in contact komen met paarden en hoe ik met Hercule een diepe vriendschap kon ontwikkelen.
Er is niet één weg. Zoals ieder mens verschillend is geldt dat ook voor het paard.