Herkenbare verhalen.
Ik ben écht op en top een paardenmeisje. Was altijd op stal. Toen ik mijn eigen paard kocht was ik zeker twee x per dag op stal en best fanatiek. Wedstrijden, jurylid geworden etc. Toen mijn paard met pensioen moest vond ik het wel best. Dat rijden vond ik al een tijd niet leuk, ik vond het wandelen en het grondwerken leuker. Maar toen mijn paard overleed had ik nergens meer zin in. Het paardrijden liet me een soort van koud. Heel veel ongeloofwaardige gezichten om mij heen, maar het was best zo. Ik heb altijd zulke zorgen om mijn paard gehad en ik vind de stallingen hier in de buurt zo rot, dat ik dat echt niet ga missen.
Ik rijd nu wel weer een paard van een vriendin omdat ze zwanger is. En alhoewel ik best geniet van het rijden, denk ik niet dat ik dit weer voor langere termijn wil doen. Het raakt me niet echt meer. Die passie lijk ik op de een of andere manier kwijtgeraakt te zijn door het overlijden van mijn paard.