Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-03-19 05:55

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 14-03-19 05:55

Misschien dat het je helpt om te kijken hoe realistisch je doem gedachte is. Schrijf het op en bedenk je dat hoe realistisch is dit en begin anders gewoon met een stap rondje dan twee rondjes om zo goede ervaringen op te bouwen en schrijf alle goede ervaringen op en wees ook trots op jezelf als het goed gaat.
Ik wil je in ieder geval veel succes wensen angst is een vreemd iets.

**Geplaatst**: 14-03-19 06:57

Geplaatst: 14-03-19 06:57

ikke schreef:
SusanH schreef:
Ik werk momenteel aan mijn angst dmv een coach die gespecialiseerd is in ruiters met angst. Ben vorig jaar hard gevallen en een tijd geblesseerd geweest. Daarna durfde ik er niet meer op. Nu inmiddels na 4 sessies al los gedraafd. Mij helpt het enorm is misschien voor jou ook een tip.

Bij Tanja?

Door een tip van jou in een ander topic contact mee opgenomen. Bevalt heel goed. Paard is een heel ander paard geworden. Veel opener naar ons toe en veel meer relaxed. Daardoor durf ik er nu ook steeds meer mee.

Nessa ik ga jouw topics ook eens lezen. Wat goed dat jij alles weer doet!

@ts: ik ken het hoor. Ik heb dat ook. Maar juist met die gedachtes in je hoofd maak je zelf de kans dat het ook daadwerkelijk fout gaat veel groter. Omdat je bepaalde spieren aanspant bijvoorbeeld, of omdat je gaat kijken naar iets waarvan je al denkt "o als hij daar maar niet van schrikt" . Daardoor gaat je paard ook kijken en denkt, he, daar is iets! Waardoor de kans dat hij ook daadwerkelijk schrikt groter is. Als het dan ook nog gebeurt denk je , zie je nou wel. Ik kan er niks van/mijn paard schrikt ook overal van

Ik probeer ze nu voor mezelf om te draaien naar iets positiefs. Wat nu als ik gewoon lekker ontspannen ga rijden. Wat nu als mijn paard super braaf is en nergens naar kijkt. Dan is mijn mindset al anders, en als het me dan ook nog lukt de volledige focus bij het rijden zelf te houden is de kans dat ik ook daadwerkelijk een ontspannen ritje met een braaf paard heb vele malen groter.

**Geplaatst**: 14-03-19 09:34

Geplaatst: 14-03-19 09:34

Het is vooral ook belangrijk dat je het zelf los kan laten als het wel misgaat. Het blijven gewoon dieren.

Toen ik het alleen wilde oplossen (met behulp van bijrijder en stalgenoten) ging het heel goed, totdat mijn paard schrok oid.

Nu kan ik daar redelijk goed mee omgaan.

Vorige week bijvoorbeeld. Is tijdens buitenrit mijn paard enorm geschrokken. Ik heb haar op de cirkel gezet en hals gebogen. Achterhand laten kruisen. Zo wordt ze vaak wat rustiger. Echter dit keer niet. Ze ontplofte. Ze wilde wegrennen, maar kon dit gelukkig niet door die buiging. Uiteindelijk ben ik afgestapt en ben gaan grondwerken. Stuk wandelen en daarna weer erop. En we hebben het heel ontspannen af kunnen sluiten.
Op dat moment werd ik wel bang, en daarom dus ook afgestapt. Ik had geen vertrouwen meer in mijzelf en mijn paard.

**Geplaatst**: 14-03-19 09:43

Geplaatst: 14-03-19 09:43

Citaat:
@ts: ik ken het hoor. Ik heb dat ook. Maar juist met die gedachtes in je hoofd maak je zelf de kans dat het ook daadwerkelijk fout gaat veel groter. Omdat je bepaalde spieren aanspant bijvoorbeeld, of omdat je gaat kijken naar iets waarvan je al denkt "o als hij daar maar niet van schrikt" . Daardoor gaat je paard ook kijken en denkt, he, daar is iets! Waardoor de kans dat hij ook daadwerkelijk schrikt groter is. Als het dan ook nog gebeurt denk je , zie je nou wel. Ik kan er niks van/mijn paard schrikt ook overal van

Ik probeer ze nu voor mezelf om te draaien naar iets positiefs. Wat nu als ik gewoon lekker ontspannen ga rijden. Wat nu als mijn paard super braaf is en nergens naar kijkt. Dan is mijn mindset al anders, en als het me dan ook nog lukt de volledige focus bij het rijden zelf te houden is de kans dat ik ook daadwerkelijk een ontspannen ritje met een braaf paard heb vele malen groter.

Ik ken het ook. (Knikt en zucht.)
Maar nu 10 jaar hard werk aan positieve gedachten 'was ik er wel klaar mee'.
Zowel de eerste gedachten/de horrorfilm
als het aanspannen van extra spieren zijn reflexmatig.
En die reflexmatige zaken zijn wel te beïnvloeden, maar niet via gedachten, hoe helpend etc ook.

Uiteraard: bij sommigen werkt coaching - prima.
Maar aannemen dat het een langdurig proces gaat zijn: waarom zou je...?
Werkt coaching naar je smaak niet voldoende (bijv binnen 3 maanden prettig rijden) pak dan de reflexmatige zaken zelf aan.

**Geplaatst**: 14-03-19 10:46

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 14-03-19 10:46

Ik kijk inderdaad constant rond, op zoek naar 'gevaar'.
Het stomme is dat dit hier juist wel helpt, immers als ik hem kan wijzen op 'kijk, daar is wat', dan schrikt hij niet ... Het is het onverwachte, hetgeen dat plotseling opduikt of passeert dat problemen geeft. Dus dat versterkt het scannen van de omgeving nog eens extra.

Er hebben nogal mensen mij gezegd om te bedenken hoe realistisch het is dat mijn gedachten ook daadwerkelijk gebeuren. En ik weet dat het meeste niet bepaald dagelijkse kost is, maar dan is het probleem: je weet nooit ... Het kan altijd, en het zou maar eens het moment zijn ...

**Geplaatst**: 14-03-19 11:09

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 14-03-19 11:09

Ik lees mee, heb behalve les met iemand die je tips geeft in hoe je paard te lezen en oplossingen aanleert, geen tips.
Bij mij is het leeftijd (43) en vooral de angst dat als er iets gebeurd en ik geen auto kan rijden, dat hier thuis heel veel gedoe geeft (kinderen die veel gehaald en gebracht moeten worden ivm afstand van school/sport en een man die veel werkt en daar regelmatig voor naar het buitenland is, zorg voor de dieren etc).

Mijn jonge fjord gaat gelukkig bij mij in standje ezel (stilstaan) als hij het niet snapt maar bij mijn dochter heeft hij echt paar keer lelijk gedaan. Ik rij dus alleen thuis in de wei als mijn kinderen niet thuis zijn (geen afleiding) en de buurvrouw wel thuis is (iemand die ambulance kan bellen of me naar dokter kan brengen). Of als mijn instructrice er is. Terwijl het voor fjord en mij zo goed zou zijn om uren door het bos te zwerven om elfjes te kijken. Met mijn oude fjord deed ik dat wel maar ik vind mezelf nu te zwaar voor haar. Dochter gaat dus wel met barebackpad en bitloos hoofdstel met oude fjord door het dorp wandelen om bijv iemand een doos eieren te brengen....

**Geplaatst**: 14-03-19 15:48

Geplaatst: 14-03-19 15:48

Hoe bedoel je dat Janneke? Hoe pak je die reflexmatige dingen zelf aan? Juist daarbij is hulp nodig. Om je tools in handen te geven die je in kan zetten zoals bijv ademhaling, je zo hard aan het werk zetten dat je interne stem wordt uitgeschakeld etc. Is fijn als iemand vanaf de grond je daarbij kan helpen.

Die helpende gedachten helpen ook niet meer als je op je paard zit. Maar helpen mij om er in de juiste mindset op te stappen.

**Geplaatst**: 14-03-19 16:03

Geplaatst: 14-03-19 16:03

...ik sprak als emdr fan.
Het heeft beslist zin als iemand zegt 'ademen', schouders laag, etc etc.
En soms stoppen de nare stemmen als blijkt dat Knollie zoet ontspant en braaf is ondanks de storm.
Maar hoog ademen, stemmetjes als '...dit gaat fout!' zijn reacties op het instinctieve alarmsysteem.
Laag ademen zelf: prima en graag, maar ik heb uren laag geademd met een alarmsysteem dat op volle toeren bleef draaien....

Maar wat [***] beschrijft, dat constante op zoek zijn naar gevaar, dat is instinct of hoe je het noemen wil.
Het verbaast mij totaal niet dat het helpt: het is wat goede leiders doen.
(Al blijft de leidende merrie er prototypisch kalm bij.)
Ook kwam ik ooit het rare advies tegen 'geef er geen aandacht aan'. (=Toon dat je een slechte, want onoplettende leider bent.)
("Want door aandacht te geven zou je het beladen maken", nou - die lading is er toch al...?)

De aanpak van cognitieve gedragstherapie is dat je na moet gaan denken over hoe waarschijnlijk het is beschouw ik als overbodig. (Je instinct kan tot rust komen door daden, maar niet door over dit soort dingen na te denken. Verspilde tijd en moeite, in mijn ervaring.)

En je instinctieve reacties zijn wel bij te sturen, met technieken zoals emdr, somatic experiencing of gespecialiseerde kinesiologie . In mijn ervaring is het na 1 enkele sessie al stukken minder met de stemmetjes. (Het kan uiteraard iets langer duren.)

**Geplaatst**: 14-03-19 16:19

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 14-03-19 16:19

Nadenken heeft me in een paar situaties wel rust gebracht. Als ik dan dacht 'wat is het ergste wat er kan gebeuren', en daarna was de vraag aan mijzelf: als dat werkelijk zou gebeuren, zou ik dat dan kunnen accepteren? Zou ik dan blijven zitten met een gevoel 'had ik maar niet...'?

En dat heeft me wel een paar keer geholpen. Bij het gewone rijden was het antwoord: ja, ik ben bereid dat risico te lopen. Ik wil het wel graag beperken, maar ik accepteer dat er wat kan gebeuren.
Maar bij springen is het antwoord vaker nee, dat hoef ik van mijzelf niet meer. En dat niet meer hoeven is ook heel fijn.

Dat helpt weinig voor het gevoel van angst bij het rijden zelf, maar heeft me wel veel rust gebracht in het geheel.

**Geplaatst**: 14-03-19 18:30

Geplaatst: 14-03-19 18:30

Die gedachte helpt bij mij dus weer niet. Als ik denk aan het ergste wat kan gebeuren wordt ik alleen maar angstiger en meer gespannen.

Janneke: maar dan krijg je toch hulp, ipv er alleen mee aan de slag te gaan zoals ik eerst uit je bericht las. Dat dit heel goed kan werken geloof ik gelijk. Ik zit er zelf ook nog aan te denken om zoiets als ondersteuning er naast te doen.

**Geplaatst**: 14-03-19 18:47

Geplaatst: 14-03-19 18:47

Ik heb er al eerder iets over gezegd in dit topic maar wat-als gedachten komen best vaak voor. Zeker als je wat ouder wordt, of moeder, of ...

Zolang je het niet op je paard doet (want die voelt de spanning van jou als ruiter aan) kan het vind ik echt heel helpend zijn om deze gedachten uit te denken. Maar ... wel met iemand erbij die een beetje bij kan sturen. Dat hoeft geen professional te zijn (kan wel). Maar af en toe een nuchtere kijk is wel erg prettig.

Het voordeel van nadenken is dat je weet wat het ergste is wat er kan gebeuren, of je er iets tegen kunt doen om het risico te verkleinen en/of je het risico wilt nemen omdat je bv toch heel graag paard wilt rijden. Want op zich hoeft dat natuurlijk helemaal niet. Je kunt ervoor kiezen dat je je angst wilt overwinnen maar je mag er ook voor kiezen om te stoppen met rijden.

En hele mooie "What if" - qoute (plaatje bij mijn workshop voor ruiters met angst op Bokt : "What if I fall ?, oh my darling, what if you fly ?"
En dan (als we toch bezig zijn

) nog één "Je kunt de golven niet stoppen, maar je kunt wel leren surfen"

En daar zijn gelukkig bij paardrijden ook heel veel mogelijkheden voor. En dan ben ik het er mee eens dat het vaak een combinatie van dingen is. EMDR bijvoorbeeld kán in sommige gevallen ontzettend helpend zijn maar dan moet je in praktijk nog steeds gaan rijden.

**Geplaatst**: 14-03-19 22:29

Geplaatst: 14-03-19 22:29

SusanH schreef:
Janneke: maar dan krijg je toch hulp, ipv er alleen mee aan de slag te gaan zoals ik eerst uit je bericht las. Dat dit heel goed kan werken geloof ik gelijk. Ik zit er zelf ook nog aan te denken om zoiets als ondersteuning er naast te doen.

Hoi Susan,
ik heb even mijn tekst terug gelezen, en er zit idd een onduidelijkheid in....

De nadruk lag voor mij op de woorden '...dat het voor mij beter heeft gewerkt om de aandacht enz. te richten
op, (daar gaat -ie) "de reflexmatige reacties zelf" itt de gevolgen van de reflexmatige reacties'.

Het ging mij niet om een pleidooi 'zoek geen hulp, maar doe het zelf'.
....maar zo kan je de tekst idd wel lezen.

"Dat zijn zo van die kleine dingen waar je enorm mee de mist in kunt gaan...." $_/-\o_$

En goed om dit misverstand de wereld uit te hebben!

**Geplaatst**: 15-03-19 08:47

Geplaatst: 15-03-19 08:47

Daarom vroeg ik er ook naar

**Geplaatst**: 16-03-19 09:55

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 16-03-19 09:55

Ik ben al mijn hele leven een voorzichtige ruiter maar heb periodes gekend dat ik alleen maar kon janken als ik op mijn paard moest stappen. Het zoeken naar gevaar, alles in de gaten houden.. in mijn hoofd was het al 10 keer mis gegaan voordat ik überhaupt op stal was.

Er vanaf komen heb ik opgegeven, de ene ruiter is nu eenmaal voorzichtiger dan de ander. Maar gelukkig heb ik heb momenteel wel weer heel veel plezier in het rijden van mijn paard.
Ik ben daarvoor onder hypnose geweest om mijn onderbewustzijn te resetten.
Daarnaast heb ik een instructeur gezocht die goed is met angstige ruiters. Ook heb ik mijn paard een aantal keer door een ander laten rijden, zo kon ik zien wat er nu daadwerkelijk aan de hand was en hoe hij reageerde. Daarnaast stel ik haalbare en kleine doelen en mag ik op mijn eigen gevoel vertrouwen. Als ik het niet vertrouw dan die ik het dus niet.

De combinatie van deze dingen heeft mij heel erg geholpen. Maar je moet voora ll nagaan wat voor jou werkt.