Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-11-18 20:10

Re: Hoe ga jij om met dipjes?

Geplaatst: 26-11-18 20:10

Ik heb een gezond en fit paard en er af en toe wel last van. Maar ik neem de mening van mn paard serieus, dus hij geeft ook wel eens aan geen zin te hebben.

Ook kan ik me goed vinden in de post van Vogeltje! Al helpt dat positieve trainingsdagboekje bij ons dus erg goed!

**Geplaatst**: 26-11-18 20:22

Geplaatst: 26-11-18 20:22

[***] schreef:
Zijn er ook mensen met een fit en gezond paard die er wel eens last van hebben? Of kan je je dan makkelijker motiveren omdat het niet uitmaakt wat je doet?

Ik denk dat het vooral te maken heeft met aanvaarding van wat je hebt.
Iemand die een topfit en gezond paard zonder talent voor springen heeft, gaat alsnog dipjes hebben wanneer die een passie heeft om internationaal springwedstrijden te starten.
Iemand die een topfit en gezond paard heeft mét talent voor springen, gaat alsnog dipjes hebben wanneer die geen trailer heeft om het paard naar wedstrijden te vervoeren.

Sommige dingen zijn gemakkelijker op te lossen (een trailer huren of kopen) dan andere (van een oud paard maak je geen jong veulen, dus dan moet je al andere keuzes gaan maken). Een dipje komt dus eigenlijk altijd voort uit een ideaalbeeld/een droom/een verlangen en een huidige situatie die daar niet aan voldoet. Soms kan je beslissingen nemen die je dichter bij de droom brengen, maar in veel gevallen moet je de droom bijstellen en genieten van wat je wel hebt.

**Geplaatst**: 27-11-18 14:50

Geplaatst: 27-11-18 14:50

Bedankt karuna, kan me voorstellen dat je in zo'n situatie die beslissing neemt en daar ook vrede mee kan hebben

Ik vraag me soms af of het hebben van paarden zou missen als die van mij er niet meer zijn. Het geeft namelijk ook een zekere rust, naast het hebben van meer tijd (maar voor wat?) en meer geld. De tijd zal het leren...

@ freetorun : denk dat het inderdaad er ook mee te maken heeft hoe je er zelf in staat. Als je een paard ziet als iets voor jouw plezier die maar moet doen wat jij wil kan ik me voorstellen dat je sneller tevreden bent, of het in ieder geval niet zo diep gaat zitten als er eens wat is (waarmee ik niet bedoel dat je dan niks om je paard geeft, bij zieke dieren zal iedereen zich slecht voelen, maar velen maken weinig van oren in de nek "want het hoort bij het paard" terwijl ik wel zou gaan zoeken waar het vandaan komt bv.).

@ Gini : ook een goed punt. Bij alles wat je hebt of doet loop je tegen de kans dat het niet gaat zoals jij voor ogen hebt, en kan je daar slecht om voelen. Dus het zal bij 'iedereen' wel voorkomen inderdaad.

**Geplaatst**: 27-11-18 14:55

Geplaatst: 27-11-18 14:55

[***] als je tijd overhoud om die reden, komen de invullingen vanzelf wel. Ik ga nu veel op stap, dagjes en weekendjes weg. Eens ongeneerd uitslapen. Honden worden ouder ook, mochten zij ook wegvallen zullen zoals ik er nu tegenaan kijk ook die niet meer vervangen worden. Helemaal onbegrijpelijk omdat ik echt altijd honden om me heen heb gehad, maar ook dat een besluit combinatie van geld en fysiek.

Mogelijk dat ik andermans honden tijdelijk ga opvangen bij vakanties of uitlaten. Of tijdelijke opvang van vaste asiel ga worden. Of echt tijdelijke heropvoeding waarvan er nu een blijvend is blijven plakken. Een nog grotere keuze dan paardloos gaan, -O-

Wat mij overigens heeft geholpen in laatste besluit met paarden, ik hd de mogelijkheid jonge tinker heel eind verderweg te stallen bij bekenden. Die de zorg volledig overnamen. Daar kon ik gewoon niet veel heen. Toen is echt duidelijk geworden het is ok. Zij hebben ook voor nieuw baasje gezocht. Was het niet bevallen was hij zo weer terug geweest.

Misschien is dat een ideetje?

**Geplaatst**: 29-11-18 10:51

Geplaatst: 29-11-18 10:51

Herkenbaar wat je schrijft in je OP, ts.

Ik heb eigenlijk elke winter een flinke dip. Dit komt omdat ik in de winter zelf niet lekker in mijn vel zit, heb last van winterdips. Ik merk dat ik in de winter veel minder plezier uit de paarden kan halen. Ik moet elke dag gaan om te voeren en om uit te mesten. Ze staan in een grote uitloop samen, dus beweging geven is niet perse nodig elke dag.

Ik zie het echt als verplichting in de winter, terwijl ik 's zomers denk; goh heerlijk even naar stal. Mijn shetlander van 2,5 is in de winter helemaal in haar element, zeer enthousiast en vrolijk, dus vaak bokkensprongen etc en puberaal gedrag. Mijn KWPNer is heter en meer schrikkerig in de winter. Met beide paarden heb ik in de winter dan weinig geduld en ben snel geïrriteerd als er iets mis gaat of als ze niet luisteren en dan uit zich dan weer in wederzijdse frustaties. Ook zijn bij ons op stal in de winter de paddocks en longeercirkel overbezet waardoor ik altijd snel mn paard van stal moet slepen om te gaan longeren e.d. anders moet ik wachten en daar ben ik dan weer te gestresst voor. En eigenlijk is dat stressen nergens voor nodig want ik best even wachten en de tijd nemen.

Doordat mijn KWPN merrie ook in een "herstel"procedure ben ik met haar alleen maar bezig om haar weer op de been te krijgen qua gewicht en conditie. Het liefst zou ik lekker naar buiten gaan met haar, maar helaas zit dat er gewoon niet in.

Mijn shetlander wordt volgend jaar zomer beleerd maar zou af en toe best wat vrijheidsdressuur of grondwerk met haar willen oppakken. Maar telkens heb ik geen zin en denk ik pff laat maar, wordt toch niks. (omdat ik dan weer te veel verwacht, maar heel logisch, mijn pony kan me dat niet zo snel geven omdat ze nog erg jong is en weinig kent.)

Ben er van bewust dat dit probleem volledig door mij komt

mijn paarden zijn 2 prachtige wezens met een geweldig karakter. Ik vind het eigenlijk heel erg dat ik in de winter niet zo van ze kan genieten en dat ik zorg voor frustraties. Dat verdienen ze allebei niet. Ik zou willen dat ik iets meer geduld heb en een positievere kijk naar mijn paarden. Soms denk ik, waar doe ik het nou eigenlijk allemaal voor. Gelukkig zijn er ook wel momenten waarvan ik geniet. Bijvoorbeeld gisteren als ze samen als een idioot door de bak sprinten

ik zou het allemaal meer los moeten laten. Maar ja makkelijker gezegd dan gedaan

Wat een negatief verhaal zeg als ik het zo teruglees

**Geplaatst**: 30-11-18 07:59

Re: Hoe ga jij om met dipjes?

Geplaatst: 30-11-18 07:59

Ik heb niet echt meegelezen, alleen de eerste pagina en kwam veel herkenning tegen helaas.

Ik denk dat het momenteel bij mij komt, door het eerder donker zijn en slecht weer. Ik ga mijzelf niet vrijwillig nat laten regen. Ik baal enorm van mijzelf, ik merk als ik op de bank ga zitten ik er nauwelijks af kom, ik moet wel naar mijn paarden anders worden ze niet verzorgd. Ik doe het dan wel samen met mijn moeder, maar ik ben er toch meer ivm mijn werktijden.

Ik heb deze week alleen maandag gereden, terwijl ik op de planning had staan om te rijden om de dag met mijn paarden. Er is niks van gekomen. Dinsdag zat ik op de bank te eten en toen kwam ik er niet meer af

Woensdag was het regenachtig. Gisteren wou ik mijn paard longeren, maar eenmaal binnen poetsen en bijna schemeren (heb gewoon bak licht) niet gedaan. Vandaag lukt het rijden ook niet, ik moet hele dag werken, dus vanavond kunnen we de stallen doen. Morgen hebben we dan wel les, maar het paard dat ik les heb heeft vorige week voor het laatst wat gedaan. Die ik maandag gereden heb is mijn andere paard

Dan zit ik nu te denken, van zou ik het wel doen. Ook naar wedstrijden wil ik het heel graag, maar straks als. Is niet echt een dipje, maar meer zoals ik ben. Ik moet mijzelf opgeven, maar zie ook haken en ogen eraan. Daar wil ik ook heel graag vanaf (dacht dat ts dat ook op de eerste pagina zij) Ik wil volgend jaar gaan crossen, elke maand een oefencross en trainingen, vraag mij af of we het echt gaan doen )

Dat laatste heeft niet echt met dipjes te maken, maargoed.

Heb dit namelijk heel vaak weggehaald, omdat voor mijn gevoel niet goed is ofzo

**Geplaatst**: 30-11-18 10:25

Geplaatst: 30-11-18 10:25

karuna schreef:
Wat mij overigens heeft geholpen in laatste besluit met paarden, ik hd de mogelijkheid jonge tinker heel eind verderweg te stallen bij bekenden. Die de zorg volledig overnamen. Daar kon ik gewoon niet veel heen. Toen is echt duidelijk geworden het is ok. Zij hebben ook voor nieuw baasje gezocht. Was het niet bevallen was hij zo weer terug geweest.

Misschien is dat een ideetje?

Je bedoelt voor mij? Om te kijken of ik het ga missen?
Is geen optie, ga ze niet meer verhuizen (tenzij echt noodzakelijk), zijn ze te oud voor geworden en hebben ze teveel handleiding voor (qua voeding ed)

En ik zou ze wel missen ... Maar of er ooit een nieuwe komt als deze er niet meer zijn dat weet ik nog niet.

@ Linde99 : fijn dat het herkenbaar is. Is het geen optie om richting volpension te gaan kijken? Dan heb je dat voeren en mesten'probleem' niet en kan je de tijd echt in je paarden steken. Maar een drukke stal en dukke pistes ed is inderdaad ook niet motiverend. Hebben we hier ook wel een beetje last van maar ik probeer dan op de tijden te gaan dat 'iedereen' op school zit

Die luxe heb ik dan weer wel als ik zelf niet moet werken.

Maar het is inderdaad proberen tevreden te zijn met de kleine dingetjes, al begrijp ik zeker dat dit in je hoofd niet altijd makkelijk is want daar heb ik zelf ook heel erg last van.

@ JoycexEnya : ook 'fijn' dat je het herkent. Natuurlijk is het voor niemand echt fijn, maar ik ben toch blij dat ik niet alleen zit met die gedachten en het soms moeilijk heb om mij toch te motiveren. Maar ook bij jou is het natuurlijk ook zo dat veel tijd en verplichting zit in de verzorging. Dat speelt natuurlijk ook mee ... als je die tijd niet kwijt zou zijn, zou het dan voor jou verschil maken?

En ik herken het ook, heel veel willen en (grote) doelen hebben, maar tegelijk geen zin om er aan te werken want het zal waarschijnlijk toch niet lukken ... Zo wil ik ook heel graag weer rijden, maar zit ik steeds te denken "wat als die schrikt, wat als dit, wat als dat". En dat werkt natuurlijk niet maar veranderen is ook niet makkelijk.

Bij mij zit het dan echt met mijn gezondheid, had ik mij min of meer kunnen verzoenen met het idee dat we gingen wandelen en daarvan genieten en op die manier echt kilometers maken, zit ik momenteel met een scheenbeenvliesontsteking (waarbij het waarschijnlijk zo is dat de ontsteking van in het voorjaar nooit volledig weggeweest is) en door wat praten komt dit door de wandelingen (normaal komt dit enkel voor bij lopers ed, maar als je er gevoelig voor bent kan het met wandelen ook) en moet ik mijn afstanden drastisch verminderen tot op een punt dat ik geen last meer heb, en kijken of ik daar vanaf weer kan opbouwen, heel rustig. Maar de HA had er een hard hoofd in dat ik nog 10 km zou kunnen wandelen .. En mijn doel was eigenlijk dag- en trektochten .. dus jippie :roll:

Dus vanaf nu ga ik met nog minder tevreden moeten zijn

**Geplaatst**: 30-11-18 10:46

Geplaatst: 30-11-18 10:46

JoycexEnya schreef:
Ik heb deze week alleen maandag gereden, terwijl ik op de planning had staan om te rijden om de dag met mijn paarden. Er is niks van gekomen. Dinsdag zat ik op de bank te eten en toen kwam ik er niet meer af Woensdag was het regenachtig. Gisteren wou ik mijn paard longeren, maar eenmaal binnen poetsen en bijna schemeren (heb gewoon bak licht) niet gedaan. Vandaag lukt het rijden ook niet, ik moet hele dag werken, dus vanavond kunnen we de stallen doen. Morgen hebben we dan wel les, maar het paard dat ik les heb heeft vorige week voor het laatst wat gedaan. Die ik maandag gereden heb is mijn andere paard

Ook jij moet omdenken. Stop met de planning te maken dat je om de dag MOET rijden. Het lukt je toch niet en dan voel je je slecht. Oplossing: geen planning. Ga rijden wanneer jij er zin in hebt. Geen zin om in de regen te rijden, waarom zou je het dan wel doen? Waarom voel je je schuldig? Je hebt een beslissing genomen (niet rijden) met een goede reden (het regende). Waarom je daar slecht over voelen? Weet je op voorhand dat je je daar slecht over gaat voelen?

En ook jij denkt heel veel in 'maar'. Je hebt les. Weet je wel hoe leuk dat is, dat je een les kunt inboeken? Dat je een paard hebt waarmee je lekker kan lessen?. En toch is die er: die 'maar'. "Maar dat paard heeft vorige week voor het laatst wat gedaan." De enige reactie die ik daar op kan geven is een hele dikke en grote SO WHAT? So what? Gaat het paard helemaal kapot uit elkaar vallen? Gaat het paard zo een slechte conditie hebben dat je de les al na 10 minuten moet staken? Gaat jouw instructrice keihard lachen met jou dat je paard een week niets gedaan heeft en het dan via Whatsapp met al haar lesklanten delen? Waarom dus die 'maar', waarom is dat voor jou een maar?

**Geplaatst**: 30-11-18 13:37

Re: Hoe ga jij om met dipjes?

Geplaatst: 30-11-18 13:37

Alles heeft bij mij een maar. Heel frustrend soms als ik naar een oefencross wil is het die maar,

Ik wil dat heel graag, maar straks lachen ze mij uit met mijn fjord. Of maar straks lachen ze mij uit omdat ik val. Maar misschien is ze er gewoon niet klaar voor.

Vooral heel negqtief.

Over het moeten rijden. 1 paard kijkt mij soms aan en ik dan. Als ik bijvoorbeeld de ene pak. Trouwens geen idee hoe het is om niet de verzorging te hebben, doe het denk al 5 jaar zo. En alleen in deze periode heb ik het dat de zin er een beetje afgaat.

**Geplaatst**: 30-11-18 14:11

Re: Hoe ga jij om met dipjes?

Geplaatst: 30-11-18 14:11

Dit klinkt voor mij dan meer als een dipje. Dat je even de motivatie verliest heeft iedereen wel eens, maar dat je nu al beren op de weg ziet voor iets wat misschien mogelijk hopelijk volgend jaar plaats gaat vinden, dat vind ik echt jammer voor jou. Want het plezier van een mogelijke oefencross schrap je al maanden op voorhand helemaal door nu al zo negatief te denken.
Echt waar, ook jij, dwing jezelf om te denken. Het leven is over het algemeen best wel fun, met paarden bezig zijn is fun. Tegenslagen krijgen we allemaal en je hoeft heus niet altijd mr. happyface te zijn, maar zo tegenop zien tegen dingen die je eigenlijk vanuit een passie, een interesse doet, dat is echt niet nodig en daar kan je echt iets aan doen. :(:)

**Geplaatst**: 30-11-18 16:00

Re: Hoe ga jij om met dipjes?

Geplaatst: 30-11-18 16:00

Klopt, ik ben super onzeker altijd al geweest. Ik weet dat mijn paard nooit weigert en crossen onwijs leuk vind. Ik ook hoor, maar als ik er ben en hem rijd. Daarvoor met opgeven als twijfel ik zo erg. Echt zo vervelend en wil er ook vanaf. Dacht net misschien een idee te hebben, iemand anders mij in te laten schrijven. Zodat ik geen twijfels heb zeg maar.