Die staart, he. Hoort dat nou?
Vandaag was er een nieuwe pony op stal gearriveerd. Ze stond heerlijk in een van de noodstallen te eten. Wij hebben een stallenblok op stal dat voornamelijk gebruikt wordt als rommelhok. Behalve dus twee stallen. Een als nood-stal en de ander als bijvoeder-voor-de-broodmagere-althans-dat-denken-ze-paarden. Van de laatste stal maakt Joep vaak gebruik. Maar eten? Ho maar. Alleen als ik in de stal zit - natuurlijk.
Maar goed de nieuwe shetlander stond dus heerlijk in het andere stalletje te genieten van haar hooi. Op dat moment kwam ik met Joep binnen. En ik had hem alleen aan een touwtje. Hij heeft namelijk een ENORM PIJNLIJK OOR. Lees: er zit een schaafwondje precies onder zijn halster. Dus ik moet hem gelijk geven dat een halster niet zo prettig is. En daarom lopen we al een paar dagen met alleen een touwtje om zijn nek. En dat begint mij inmiddels op te breken, want Joep heeft behoorlijk wat energie opgespaard in de afgelopen dagen. Met al die regen is onze bak een woeste rivier (er zitten een paar plassen in) en hij gaat dan ook niet harder dan stap
Dat touwtje om zijn nek vindt het wel een goede grap. Hij loopt dan ook elke keer snel naar achteren waardoor ik zijn nek ‘verlies’. Maar als ik hem dan tegenspreek, stopt hij zijn hoofd zelf weer terug... Dan denk ik echt: heb ballen en neem gewoon een sprint
Terug naar mijn punt: de shetlander in de buurstal. Niets vermoedend loop ik naar binnen. En opeens zet Joep zijn hakken in het figuurlijke zand. Aan zijn ogen kan ik zien dat er volgens hem iets niet klopt. Er is wat anders. En totdat hij ontdekt heeft wat het is, gaat hij niet de stal in. Wat denk ik wel niet?
Na een hoop gezucht, gesteun en gepraat (EEN SHETLANDER JOEP, HET IS EEN SHETLANDER) gaat meneer al knorrend zijn stal in. Maar dan komt hij tot de conclusie dat het een merrie is. Je ziet hem naar mij kijken en denken: “Doet niet moeilijk mens, had me gewoon verteld dat het een merrie was.”
Hij veranderd in een echte nephengst. Nek erop, staart finaal omhoog en zijn vijfde been was ook aanwezig
“Wauw,” zegt de vriend van mijn stalgenootje to be. “Gaat het wel goed? Hoort die staart zo raar te doen.” 
Na vijf minuten was de grap ook wel van de shetlander af en ging hij verder met zeuren om eten. Wat ik hem gaf. Dat was immers de reden dat hij in die box stond. Het bedelen negeer ik even. Iets later stond ik met datzelfde nieuwe stalgenootje te praten over Joep, Rims mijn fjord en over dat Joep soms best bijzonder is. Dat was de que van een of ander mens in de stad om een enorm vuurpijl af te steken die zo ongeveer recht boven de stal ontplofte. Ik hoorde een raar geluid en ging toch maar even bij Joep kijken. Denkende dat hij toch niet bang is voor vuurwerk, hij kijkt er nooit van op. Maar vandaag wel. Hij stond trillend in een hoekje en toen ik hem ging aaien had hij letterlijk hartkloppingen
Arm schaap
Hij hinnikt nooit naar me, maar nu kwam er toch een raar murmeltje uit. Later realiseerde ik me dat het dit keer ook visueel vuurwerk was. Niet een simpel rotje. Daar kijkt hij namelijk niet van op. Ik ga hem nu toch maar bach bloesem geven, gewoon voor de zekerheid.
En ter illustratie: ZIJN ENORM PIJNLIJKE OOR. En ja. Dit kleine wondje is de reden dat ik al drie dagen geen halster om krijgt. Voor mijn moeder rende hij letterlijk weg. Ik mag bij godsgratie aan het puntje van zijn oor zitten
En ja: het is echt alleen een schaafwondje.